«Ζήσε, θυμήσου με, άκου με… άφησέ με να’ρθω μαζί σου» Η Μάρα Τσικάρα δίνει τη δική της «ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ» για τον ρόλο της ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, που ενσαρκώνει στο θεατρικό σανίδι της Μονής Λαζαριστών του ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία Πολυξενής Σπυροπούλου.
Σε ένα διάλειμμα των ... αδιάλειπτων προβών ενόψει της διαδικτυακής πρεμιέρας καθόμαστε στα σκαλιά του Μικρού Θεάτρου και κάτω απ' την επιβεβλημένη υγειονομική μάσκα, μου αποκαλύπτεται: Έχω την αίσθηση ότι η Χρυσόθεμις έχει πιάσει πολύ λίγο χώρο στην ΗΛΕΚΤΡΑ του ΣΟΦΟΚΛΗ. Είναι σαν να αναφέρεται, για να τονιστεί η αντίθεσή της με την Ηλέκτρα. Από τη μία η τόλμη, από την άλλη η δειλία, ο συμβιβασμός και η επανάσταση απ’ την άλλη…η υπακοή κι απ’ την άλλη η αντίδραση… Ο Ρίτσος είναι σαν να της δίνει το λόγο, σαν να την ξεπαγώνει απ’ το χρονοντούλαπο κι εκείνη έκπληκτη στην αρχή και λίγο διστακτικά και διακριτικά μαζί, αρχίζει να μιλά κι είναι σαν χείμαρρος μετά από τόσα χρόνια σιωπής… Είναι μια γυναίκα, που ποτέ της δεν έγινε γυναίκα. Την διακρίνει μια παιδική ελαφρότητα. Είναι γυναίκα-παρατηρητής, ποτέ πρωταγωνίστρια, πάντα στη σκιά της αδερφής της που όπως λέει κι η μητέρα της «δεν εννοεί να μεγαλώσει».
Η Χρυσόθεμις, συνομιλεί με τη σελήνη… βλέπει ανεμόμυλους… συναναστρέφεται με σπασμένες, τραυματισμένες κούκλες, μπλέκει το φανταστικό με το πραγματικό… Από τη μια έχουμε σκηνές φρίκης και πολέμου κι απ’ την άλλη τη γαλήνη ενός τοπίου με κάμπους, και γαϊδουράκια, πουλιά, μυρμήγκια, βοσκούς και κάποια στιγμή λέει: «συγχωρέσετε με εμένα την ασήμαντη που για πράξη καμιά να περηφανευτώ δεν έχω» Και σε κάποια άλλη στιγμή αναφέρει: «Σα να ζησα έξω απ’ την ιστορία»
Η εικόνα που έχω για τη Χρυσόθεμις είναι σαν και ζούμε σ’ ένα σπίτι για χρόνια και το ανακαλύπτουμε στα σημεία και τις γωνιές του για πρώτη φορά… Πώς ανεβαίνεις μια τυχαία μέρα σε σκάλα εσωτερική του σπιτιού σου γυρνάς κοιτάς κάτω και νομίζεις ότι δεν έχεις ξαναδεί υπό αυτό το πρίσμα και τότε τα οικεία σου φαίνονται πρωτόγνωρα? Πώς είναι να χώνεσαι κάτω απ’ το τραπέζι του σαλονιού και ξαφνικά όλη η οπτική διαφοροποιείται? Ή σαν να ξεκλειδώνεις ένα σφραγισμένο παράθυρο και βλέπεις τη θέα…. Η σκηνοθετική ματιά της ΠΟΛΥΞΕΝΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ έχει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς και η όλη εμψύχωση και καθοδήγηση. Πρόσωπα σε μεταίχμιο ζωής και θανάτου που επιτέλους τολμούν να μιλήσουν παρακάμπτοντας τους κανόνες της ιστορίας ή τη μοίρα του μύθου τους. Όλο αυτό σου βγάζει μια δικαιοσύνη και μια ισότητα, και λες και πρόκειται όλοι οι ήρωες να είναι ένα πρόσωπο, είτε έχουν ζήσει ως πολεμιστές, είτε ως θύματα ή ως βασιλιάδες είτε ως συγγενείς μεγάλων ηρώων κι είναι σαν να σου λένε «ζήσε, θυμήσου με, άκου με… άφησέ με να’ρθω μαζί σου» Σαφώς και ζούμε δύσκολες, αλλόκοτες, πρωτόγνωρες εποχές. Η ερώτηση «τι ζούμε!» δεν παλιώνει ποτέ.
Έρχεσαι συνεχώς αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Ποια είναι η δική μου θέση σε όλα αυτά, αναρωτιέσαι. Αισθάνομαι Χρυσόθεμις σε μια περίοδο όπου δεν μιλώ, ακούω, αφουγκράζομαι κι όπου αναγνωρίζω αδικία προσπαθώ να στηρίξω… Νοιώθω Χρυσόθεμις – παρατηρητής, που προσπαθεί να βγάλει άκρη με όλα αυτά και να συνθέσει τη δική της πραγματικότητα. Και σίγουρα αισθάνομαι πολύ τυχερή, που δουλεύω, που βρίσκομαι, που είμαι μέρος αυτής της δημιουργικής διαδικασίας και μάλιστα με μια ομάδα που αγαπώ και εμπιστεύομαι, που λαμβάνω ερεθίσματα και εξελίσσομαι. Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου