Αυτή η Ιφιγένεια κρατά στα χέρια, ένα κουβάρι τη ζωή που δεν έζησε... και ταξιδεύει αναζητώντας μια ταυτότητα κι ένα χέρι αδερφικό παρηγοριάς...
Η Αίγλη Κατσίκη, φέρνει με σάρκα και οστά επί σκηνής την ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ στην ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ που κάνει πρεμιέρα την άνοιξη διαδικτιακά απ' την επίσημη ιστοσελίδα του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Πολυξένης Σπυροπούλου.
Πώς την αντιλαμβάνεται; Που απαντάται το μεγαλείο του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ για κεινη; Με ποια αντικείμενα οριοθετείται;
Το βασικό κομμάτι της ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ, που συναναστρέφεται άλλους ήρωες μέσα σε μια ζωντανή πραγματικότητα, που μοιράζεται τη σκηνή και τη δική της εμπειρία, είναι -κατ’ εμέ- η ανάγκη της να μιλήσει.
Να υπάρξει ως απλός άνθρωπος, μιας και καλά γνωρίζουμε ότι πρόκειται για μορφή που της στέρησαν τη ζωή. Ακόμη και στις εποχές κατά τις οποίες ζούσε, ήταν σαν ένα «τοτέμ». Οπότε έχει ανάγκη τώρα να βγει και να ζήσει με σάρκα, με αίμα και οστά, σε μια μορφή ανθρώπινη.
Μέσα απ’ τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου, η Ιφιγένεια, αναφύεται απ’ την τραυματική της εμπειρία κουβαλώντας την ξενιτιά της… Έχει ζήσει την ερήμωση, τη μοναξιά, κι εκεί είναι που συναντιέμαι κι εγώ μαζί της σήμερα, μέσα απ’ τις συνθήκες που προσαρμόσαμε τις ζωές μας… Αυτοί είναι οι δύο μοχλοί της ηρωίδας, που με κινητοποιούν. Είναι ένας άνθρωπος, που ηρωοποιώντας τον, του στερούνε τη ζωή, και μαζί είναι ο ίδιος άνθρωπος που αναζητά τον αδερφό της… να παρηγορηθούν μαζί, αφού μαζί έζησαν το δράμα και τη σκοτεινιά του κόσμου όλου, μαζί ελπίζουν τώρα να καταφέρουν να απαντέξουν όσα πέρασαν δίνοντας αγκαλιά, και ώμο να στηρίξει ο ένας τον άλλο…
Εννοείται ότι νοιώθω πολύ τυχερή όχι μόνο που βρέθηκα στη συνθήκη της καραντίνας να μπορώ να εκφραστώ μέσα απ’ την υποκριτική και το θέατρο αλλά και που μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω μέσα από τον λόγο του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, που είναι διαμάντι και βάλσαμο ψυχής η κάθε του λέξη για όλους μας διαχρονικά.
Είμαι επίσης τυχερή για αυτή μου τη συνάντηση με τους συναδέρφους που μοιραζόμαστε εκτός από το κείμενο και το σανίδι και τις καλλιτεχνικές και ανθρώπινες ανησυχίες μας για όλα όσα τεκταίνονται γύρω μας. Μας ζυμώνει κυριολεκτικά η ώσμωση αυτή, μας δίνει λόγο και λόγους να βρισκόμαστε επί σκηνής…
Όσο για τη δική μου «ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ» είναι ο χώρος κι ο χρόνος που παίρνεις τις μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή σου… είναι η στιγμή που πρέπει να διαλέξεις ποιόν δρόμο να πάρεις… Ο Ρίτσος είναι αξεπέραστος γιατί είναι βαθιά ανθρώπινος… Σ’ όποια εποχή κι αν βρεθεί ο βασικός πυρήνας, οι βασικές ανάγκες του, οι επιθυμίες του δεν αλλάζουν τα υλικά των ανθρώπων που τον συνθέτουν είναι ίδια. Αυτά τα γνωρίζει καλά ο Ρίτσος, γιαυτό και μπορεί να μας μιλά ευθύβολα και να μας αγγίζει ο λόγος του…
Το αντικείμενο, ή μάλλον τα αντικείμενα που συνδέονται με την Ιφιγένεια είναι δύο… Ένα νήμα, που παραπέμπει στο κουβάρι που την συνδέει με τον αδερφό της, με τον οίκο που ανήκει και με το παρελθόν της… και μια βαλίτσα… ξεκίνησε μ’ αυτή να πάει να παντρευτεί… ξενιτεύτηκε… και ξαναέφυγε με τον αδερφό της και την κρυφή ελπίδα ότι θα μπορέσει επιτέλους να ζήσει τη ζωή που ονειρεύτηκε… η βαλίτσα και το ταξίδι της Ιφιγένειας… Ξέρεις τα αντικείμενα που άπτονται των χαρακτήρων που ενυπάρχουν στην παράσταση, δεν επηρεάζουν το ένα το άλλο, δεν έχουν διάδραση… μοιάζουν λίγο πολύ με όλους εμάς… είναι η αποτύπωση του μικρού κλειστού προσωπικού μας χώρου που εγκλωβιστήκαμε… εύχομαι προσωρινά… Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου