Πριν την κουβέντα μου με τη Μαγδαλένα του Λόρκα, τα λόγια μου με τη Μομώ Βλάχου, έχουν γεύση στιφή κι ένα κενό απ’ τα αδειανά καθίσματα που ήταν πρωταγωνιστής ρόλος σ' ένα όποιο χθες που αύριο γρήγορα θέλουμε να ξαναειπωθεί…
Η υποψία απουσίας κόσμου είναι η νέα συνθήκη που μας ξεπερνά μου λέει με το «καλημέρα», και οικειότητα φίλης καρδιακής απ’ τα παλιά που σε αφοπλίζει και μαζί σε κερδίζει στο βλέμμα της πρώτης γνωριμίας...
Θα κληθούμε να συναγωνιστούμε το άδειο κάθισμα του κόσμου που ήταν συμπρωταγωνιστής μας… Το καμαρίνι είναι δεμένο σ' αυτή την παράσταση... Περνάμε καλά μεταξύ μας...
Μας λείπει η ανταπόκρισή του κοινού όμως, η διάδραση που δεν θα ζήσουμε και αν και το ξέρουμε, παραμένει ζητούμενο… «Είστε αντράκια, θα τα καταφέρετε» τις λέω και μου απαντά: Η Μαγδαλένα είναι το πιο αντράκι απ’ όλες εκεί μέσα, κι αρχίζει να μου την σκιαγραφεί: αυθόρμητη, λέει ότι σκέφτεται δίχως να το ραφινάρει, χωρίς να το επεξεργάζεται.. εκφράζει αβίαστα τη ζήλια που νιώθει, κόντρα στις αδερφές της που ότι κι αν έχουν κοιτάνε να το κρύψουν συνεπείς στο περιβάλλον που ευδοκιμεί την υποκρισία… Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι εκείνη θα ανοίξει δρόμους, θα εκραγεί, θα διεκδικήσει, θα παλέψει… μένει στην πρώτη εντύπωση μονάχα. Από την τρίτη πράξη και μετά κοιμάται… και τελικά… σωπαίνει…
Είναι χαρακτήρας που έρχεται να επιβεβαιώσει το ρητό «τα φαινόμενα απατούν» Η Μαγδαλένα παρά την αρχική εικόνα της, είναι κατά βάθος ένας αδύναμος χαρακτήρας. Ξεκινά περιφρονώντας ακόμη και τη θέση της γυναίκας έναντι της κοινωνίας, θέλει χειραφέτηση για τις ομόφυλές της, ζηλεύει τους άνδρες που έχουν τη ζωή που θέλουν, είναι ένα σώμα ζωντανό, που καθόλου δεν την απασχολεί ο γάμος.
Μάλλον την νοιάζει η εδραίωση των δικαιωμάτων της, η ελευθερία της, και να ορίζει μόνη την τύχη της. Όμως στο τέλος είναι ανεπαρκής. Την ξεπερνούν τα γεγονότα, η ίδια η ζωή. Η τροπή των πραγμάτων την ξεπερνά κι επιλέγει απ’ τη ζοφερή εικόνα της ζωής που ζει τον ύπνο…πραγματικά κοιμάται στην εξέλιξη. Είναι η άμυνά της αυτό. Με τη μάνα δεν υπάρχει σύνδεση καμία. Η Αδέλα είναι η μόνη που ξεπερνά το όριο κι είναι η τραγική ηρωίδα του Λόρκα, όμως όλες οι γυναίκες στο έργο έχουν υποστεί βία.
Κι όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν ασκούν βία αντίστοιχα. Όχι δεν συνδέεται με τη μητέρα της σε χαρακτηριστικά γνωρίσματα, μάλλον με τον εκλιπόντα πατέρα θα την συνέδεα κι αυτό γιατί της πάει η ευθύτητα του ανδρικού φύλου που δεν ενέχει δεύτερες σκέψεις… -Υποθετικά βρίσκεσαι κατά πρόσωπο μαζί της.. τι της λες; Να τολμήσει! Αυτό θα της έλεγα. Να τολμήσει να ανοίξει την πόρτα, να πάρει τη μοίρα στα χέρια της … Είναι ένα πλάσμα πολύ ικανό… κεντάει, είναι φύση καλλιτεχνική, είναι επικοινωνιακή, πονόψυχη, καλή πάστα ανθρώπου… Να πάρει τη ζωή στα χέρια της … Ας μη φοβάται… Δε θα χαθεί!
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ - Φ.Γ. ΛΟΡΚΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ - ΕΥΗ ΣΑΡΜΗ Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου