«Το έργο του Λόρκα δεν είναι μια απλή ηθογραφία. Για την ηθοποιό Λίλιαν Παλάντζα που υποδύεται την ιδιαίτερη Μαρία Χοσέφα στο ΣΠΙΤΙ της ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ που σκηνοθετεί για το ΚΘΒΕ η Εύη Σαρμή… ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ».
Σε μιαν ανάπαυλα από τις πρόβες που πραγματοποιούνται, τηρουμένων όλων των υγειονομικών κανόνων και κανονισμών, στο φουαγιέ της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών μας σκιαγραφεί τον ρόλο που ενσαρκώνει: «Όταν δέχθηκα την πρόταση απ’ την σκηνοθέτη του έργου, η πρώτη σκέψη μου ήταν «ωραία, θα λυτρωθώ». Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη βρισκόμασταν σε καθεστώς καραντίνας και επειδή …μ’ αρρωσταίνει η απραξία είπα «να μια διαφυγή»!
Υπήρξαν βέβαια σκέψεις και για άλλες ηρωϊδες, μου δόθηκε δηλαδή το δικαίωμα επιλογής… Ωστόσο ενώ αρχικά ήθελα να την ενσαρκώσω, κάτι με φόβιζε…με κρατούσε πίσω… Θέλεις είναι ότι αισθάνθηκα πως είναι ένας δύσκολος ρόλος; Θέλεις το ότι με φόβισε το ρίσκο που θα έπρεπε να αναλάβω υποδυόμενη κάτι μικρό φαινομενικά, αλλά παράλληλα τόσο έντονο, ιδιαίτερο και καταλυτικό για την δραματουργική εξέλιξη και ιδιαιτέρως για την ποιητική διάσταση του Λόρκα, δεν είπα ναι απ’ αρχής…
Γιατί είναι ένας ρόλος, που έρχεται και βγαίνει απ’ το πουθενά.. ένα ξωτικό κυριολεκτικά που ταράζει την αποπνικτική ατμόσφαιρα του σπιτιού.
Με «γαργαλούσε» η πρόκλησή του όμως. Είπα, ναι, τελικά περισσότερο απ’ όλους αυτόν θέλω! Όταν άρχισα να αναμετριέμαι μαζί της, μ’ αυτή την καταγγελία καταπίεσης που ήθελε να της δώσει ο Λόρκα δημιουργώντας την, χαμογέλασα κι είπα «.. τον μπελά μου βρήκα»!
Σε ένα χώρο που καταδυναστεύεται από καθεστώτα εργασιακά, κακοποίηση σε όλα τα επίπεδα ενδοοικογενειακή βία το πλάσμα αυτό ήταν σαν να απελευθερώθηκε μέσα απ’ την τρέλα της… Μονάχα εξάλλου, ένας τρελός ή ένας αυτόχειρας, μπορεί να ξεφύγει κάπως απ’ όλο αυτό το σύστημα που πιέζει… Στο έργο ενυπάρχουν όλα τα στοιχεία του αρχαίου δράματος.. Ύβρις, Νέμεσις.. Η αλαζονεία της εξουσίας που βλέπεις και σήμερα πού καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια.
Το έργο του Λόρκα δεν είναι μια απλή ηθογραφία, είναι καταγγελία.. αγγίζει τα όρια της αρχαίας τραγωδίας!
Η Μαρία Χοσέφα, ανατρέχει στα νιάτα της… σ’ εκείνο το κάποτε, που είναι νέα, που μπορεί να κάνει παιδιά… να συνεχίσει δίνοντας ένα κάποιο νόημα στη ζωή της. Σκέφτομαι πως αθέλητα, ίσως κι η ίδια έχει κακοποιήσει πνευματικά, νοητικά, συναισθηματικά την κόρη της κι έτσι κατέληξε προοδευτικά να έχει ένα παιδί-τέρας.
Δυστυχώς επιβεβαιώνεται ο κανόνας που λέει η μια γενιά θυμάτων θα φέρει θύματα στον κόσμο… κι η αλυσίδα αυτή που κληρονομεί «σκουπίδια» απ’ τον πρόγονο στον επίγονο δεν έχει τέλος…
Την αγαπώ γιατί θέλει να ζήσει ακόμη και στα γεράματά της παλεύοντας για ζωή και ελευθερία!