Ακολουθώ τα βήματα σε χώρους εκτός σκηνής και λίγο απ’ τη σκέψη της Πολυξένης Σπυροπούλου, που σκηνοθετεί την ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ για το ΚΘΒΕ.
Θα υπάρξει ο χρόνος να βγει να συναντήσει το κοινό όταν όλα περάσουν. Μέχρι τότε οι ήρωες του ποιητή θα υπάρχουν στο διαδίκτυο καθώς η παράσταση σε λίγο καιρό θα κάνει πρεμιέρα απ’ το Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Η ίδια, τρέχει να προλάβει τους δικούς της χρόνους και μου μιλά για τον χρόνο : «χρόνος είναι η κάθε μια στιγμή, κι εμείς επικεντρωθήκαμε πολύ στη στιγμή… νοιώθαμε πως χτυπά ένας μετρονόμος, ένας παλμός… είμαστε όλοι συνδημιουργοί πραγματικότητας μέσα στην κλεψύδρα… πόσο παράξενο να αισθάνεσαι πως όλα γύρω κινούνται τόσο γρήγορα, μαζί και τόσο αργά σε συνθήκη εγκλεισμού κι απαγορεύσεων και την ίδια ακριβώς στιγμή μια ιδιότυπη ελευθερία να σου δίνει αίσθηση ελευθερίας … εικονικής ναι.. αλλά ελευθερίας… σε ένα zoom η ηλεκτρονική μας υπέρβαση μας παρείχε τη δυνατότητα την ίδια στιγμή που κάποιος στην Αμερική λόγου χάρη πίνει τον καφέ του, εγώ στην άλλη άκρη της γης να πράττω το ίδιο και μάλιστα αν το επιθυμώ με το πάτημα ενός κουμπιού να τον φέρω δίπλα μου… ύστερα πάλι σκέφτεσαι την ζοφερή πραγματικότητα, και το μόνο που προσδοκάς είναι να νυχτώσει …να κοιμηθείς γρήγορα, για να ξημερώσει γρήγορα, μήπως και περάσει γρήγορα η πανδημία.
Λίγο πριν πατήσει σανίδι μου εξομολογείται: «Είμαι παρορμητικός άνθρωπος. Αγαπώ το σώμα, την επαφή, το άγγιγμα… Υποφέρω κυριολεκτικά που δεν μπορώ να έρθω κοντά με τους συνεργάτες μου… όμως, ανακάλυψα, ότι υπάρχουν τρόποι να εργαστούμε σ’ αυτό που αγαπάμε. Ακόμη και με εμπόδια. Ο Ρίτσος, τάχθηκε να παλέψει μια ζωή γεμάτη εμπόδια, να τα αντιβεί και τελικά να μας χαρίσει ένα λουλούδι… ο χρόνος ήταν ένα σύνολο άπειρων στιγμών για τον ποιητή. Είχαμε οδηγό την τόλμη του, τη στάση ζωής που επέδειξε. Συχνά κουβεντιάζαμε για εκείνον: Πόσες φορές φοβήθηκε ή σκέφτηκε να τα παρατήσει, ή μίσησε τον εαυτό του, είπε ψέματα…Ήταν μέσα σ’ όλα αυτά που ζούσαμε δημιουργώντας το δικό μας λιθαράκι στην τέχνη τόσο ο Ρίτσος όσο κι όλοι εκείνοι που έχουν στερηθεί, έχουν πεινάσει, έχουν μοχθήσει…μακάρι και το δικό μας πόνημα να είναι μια κατάθεση σ’ αυτή την οικουμενική προσπάθεια. Αν δεν ήμασταν πιασμένοι χέρι-χέρι με τους συναδέρφους μας, αν δεν γινόμασταν μια ομάδα δυνατή με τους ανθρώπους του ΚΘΒΕ αν δεν είχαμε εναρμονιστεί με την παράδοξη συνθήκη που όλοι μας ζούμε, η καραντίνες θα μας είχαν διαλύσει. Συντονισμένοι συνεχίζουμε να διεκδικούμε το χρόνο σε κάθε παλμό»
Κι αν σε μια υποθετική … ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ, ευτυχούσες να έχεις απέναντι τον ίδιο τον ποιητή τι θα του έλεγες-την ρωτώ; Θα του έλεγα την τελευταία λέξει απ’ τη Σονάτα… ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!