Μια μέρα στα παπούτσια ενός σκηνοθέτη: της Εύης Σαρμή συγκεκριμένα που μας προσκαλεί στο σπίτι της ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ να απαντέξουμε τα όρια, την καταπίεση, τους κανόνες, ιδεοψυχαναγκαστικούς καθωσπρεπισμούς, μεγαλόσταυρες αμαρτίες, πλάνες του νου που ου γαρ έρχονται μόνες (και δεν τους φταίει το ηλικιακό φορτίο μα ο ανέκφραστος έρωτας για ζωή), την επιβολή σε κάθε σπιθαμή απαραβίαστων γραμμών ανισόρροπης φυγής ακόμη κι απ’ την ίδια τη φύση που εκμαυλίζεται, την εξουσία χοντροκομμένων εκφράσεων και πράξεων που κρύβεται σε λεπτεπίλεπτα μπαστούνια διαδοχής, στα σφαλιστά παραθυρόφυλα που ιδρώνουν από ανάσες ωτακουστών της διπλανής αλήθειας-είθε ανήθικου ενδιαφέροντος- υπηρετώντας αέναα επιβεβαιώσεις κάστας, καταπιέζοντας αισθήματα και το δικαίωμα της ελευθερίας λόγου κι έκφρασης, κάνοντας τις βελούδινες κουρτίνες ασήκωτες απ’ το βάρος ψυχών – φαντασμάτων που περιφέρονται ανήλια στα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής τους, κοστολογώντας την αξία της σε χρήμα.
Απ’ την Ανδαλουσία του Λόρκα, μεταφέρθηκε στο φουαγιέ του ΚΘΒΕ… Σε λίγο θα ανοίξει τις σφαλιστές του πόρτες διαδικτυακά να πάρουμε κι εμείς λίγο απ’ το φως του Λόρκα… κι ίσως και λίγο απ’ το αλάτι της ζωής παρακαθήμενοι στο γεύμα τους, που όπως κι η ζωή τους είναι ατέλειωτα … ανούσιο…
Το «πέρασμα» μεσημβρινό… Από νωρίς η Εύη Σαρμή, ένα γύρο φέρνει το θέατρο όλο σκαλίζοντας κι αγγίζοντας και ψάχνοντας... «Μ’ αρέσει να εξερευνώ τη λεπτομέρεια» μου συστήνεται καθώς χάνεται ανάμεσα σε σχέδια φορεμάτων και τα υφάσματα που θα τα στολίσουν… πράσινο έντονο λαμέ, φαντάζομαι της ελπίδας κόντρα στο μαύρο της συνθήκης που δικτυωτά πνίγει κάθε υγιή έκφανση της ζωής των ηρωίδων. «Ψάχνω να βρω τη σύνδεση του τότε με το τώρα, δίχως να γυρνώ την πλάτη ούτε στο χθες του έργου, ούτε στο δικό μας σήμερα», μου λέει.. Κι είναι σαν νήματα αόρατα να συνδέουν μαγικά τα πάντα.
«Μοιάζει με το συλλογικό μας ασυνείδητο ένα κομμάτι ύφασμα.. όταν το αντιμετωπίζω νοιώθω την αύρα της προγιαγιάς που το φερε ίσαμε εδώ και κουβαλιέται κατάσαρκα απ’ τη νεότητα του μέλλοντος που παρελθόν θα γίνει αύριο κι αν το εμπιστευτεί στους επιγόνους θα μοιάζει αιώνιο φυλαχτό».
Ύστερα ώρες παρατηρώ την επιτήρησή της να σκαλίζει τα .. σκαλίσματα του χρόνου στις κλασικές καρέκλες για να επιλέξει τις θέσεις των πρωταγωνιστών που θα γίνουν ένα μαζί τους…
Μαύρο βελούδο το πανί τους… Πόσο κοντράρει σκέφτομαι η βαριά του στόφα με το διάτρητο see through που στο εργαστήρι περιεργαζόταν νωρίτερα…
«Θέλω όπως και στη ζωή μου να εξερευνήσω όλα τα σημεία της θεατρικής πράξης, γι’ αυτό και μάχομαι φαινομενικά να συνομιλήσω με τα αντικείμενα… κάτι έχουν να μας πουν όλα τους… προσθέτουν κι αφαιρούν, προδίδουν συμπεριφορές, συμπληρώνουν ψυχισμούς… και ξέρεις, δεν το πράττουν μονάχα στα έργα μας… αλλά και στις ζωές μας. Να πειραματιστώ και στη ζωή μου και στο θέατρο ν’ ανακαλύψω το άχρονο σήμερα αυτό μ’ απασχολεί. Δεν κλείνω τα μάτια μου στο μέλλον. Δεν κρύβομαι πίσω από συγκεκριμένες φόρμες αποκλειστικά. Δεν θέλω τα κλισέ σε εποχές και καταστάσεις. Γύρω απ΄ το πυρηνικό τώρα στροβιλίζονται όλα μας τα χθες»