«Σπίτια καθεστωτικά… και τύποι όπως η ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ δυστυχώς υπάρχουν δίπλα μας… Δεν πρόκειται για πλασματικό σύμπαν. Εξάλλου στο σενάριο του ΛΟΡΚΑ όλοι μας θα βρούμε ένα δικό μας κομμάτι (είτε βιωματικό είτε από ακούσματα σε στενά ή μακρινά μας περιβάλλοντα).
Η βία, η κακοποίηση, δυστυχώς είναι απότοκα των προσλαμβανουσών μας. Ό,τι δίνεις παίρνεις…
Και σ’ ότι αφορά στις γυναίκες (γιατί είναι γυναικείες οι υποθέσεις που διαχειρίζεται ο συγγραφέας) μέσα στην αφήγηση θα βρουν ένα μικρό ή ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους, αναγνωρίζοντας είτε μια θεία απ’ το χωριό, μια μάνα απόλυτη ή έναν πατέρα δυνάστη.
Εξάλλου η εξουσία στο έργο, αλλάζει φύλο στην εξέλιξή του… Η πατριαρχία γίνεται μητριαρχία, το "μπαστούνι" περνά στα χέρια της Μπερνάρντας και γίνεται εκείνη το σύμβολο της πατριαρχίας.
Δεν εμψυχώνουμε μια παράσταση του 1936, είναι επίκαιρη και σήμερα… ιδίως αν αναφερθώ σε άλλες χώρες και θρησκείες η επικαιρότητα αυτή εντατικοποιείται… απ’ τη σεναριακή οικογενειακή βία και τον εκφοβισμό… στο σύγχρονο "me too"…
Τώρα δεν συμβαίνει;
Σκέψου το, σκέψου το bulling στις κοινωνικές δομές, στα σχολεία, σκέψου σεξιστικές παρενοχλήσεις, εργασιακή τρομοκρατία, την επιβολή των κοινωνικών δικτύων και τόσα άλλα.. καθημερινά… μεγάλα ή μικρά εγκλήματα που συντελούνται στην διπλανή μας πόρτα…
Ο εκφοβισμός διατρέχει την ιστορία και στον Λόρκα είναι εκεί για να συνδυαστεί με τη δικτατορία του Φράνκο.
Κι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν και δεν μιλούν… Σαν τις υπηρέτριες του σπιτιού. Είναι μάρτυρες μιας ζοφερής κατάστασης (οι κόρες προσβάλλονται, κακοποιούνται) κι όμως εκείνες σιωπούν.
Κι αν θες η σύνδεση με το ερώτημα των ημερών «γιατί τώρα» αμείλικτη ... Ένα επαναλαμβανόμενο βασανιστικό και προσβλητικό μαζί «γιατί», που εμάς τις γυναίκες μας χτυπά στο υπογάστριο ευθύβολα...
Ένα γιατί που αν είχαμε απαντήσει από … τότε η ηρωίδα δεν θα επέλεγε να πάει να κρεμαστεί… Αν είχε το κουράγιο και μιλούσε .. αν οι άλλοι μιλούσαν.. θα γλίτωνε... Πόσο πιο εύκολο θα της ήταν να ανοίξει την πόρτα της εξόδου δραπετεύοντας από περιβάλλοντα που δεν μπορούσε να υποφέρει.. γιατί απλά εντός τους δεν ζούσε…;
Μια κραυγή αγωνίας θα ήταν η μαρτυρία της αν την αποτολμούσε… και μαζί κραυγή ελευθερίας...σωτήριας. Η παράσταση χθες και τώρα και αύριο είναι θεματικά τραγικά επίκαιρη. Κοινότυπο θα μου πεις αλλά.. η ζωή γράφει τα πιο δυνατά σενάρια... πάντα... «Γιατί τώρα»; – «Γιατί έτσι»!
Η συνομιλία με την Εύη Σαρμή πραγματοποιήθηκε στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Στο φουαγιέ σε λίγες μέρες θα λάβει χώρα η πρεμιέρα του έργου «ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ» απ' το ΚΘΒΕ με ελεύθερη διαδικτυακή μετάδοση για όλους.