«Πέρασμα» απόψε για την ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ Έρχεται απ’ την Ανδαλουσία, στη Θεσσαλονίκη και προσωρινό της «σπίτι» θα’ χει το φουαγιέ του ΚΘΒΕ.
Από κει θα.. «μπει» και στα δικά μας σπιτικά, παρέα με τη Μαρία Χοσέφα, την Ανγκούστιας, την Μαγδαλένα, την Αμέλια, την Αδέλα, την Πόνθια, την Μαρτίριο και τους άλλους χαρακτήρες του Ισπανού συγγραφέα και ποιητή ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ, καθώς δρομολογείται ήδη και γι' αυτήν διαδικτυακή ΠΡΕΜΙΕΡΑ.
Με την Εύη Σαρμή που υπογράφει τη σκηνοθεσία οι ώρες δεν έχουν χρόνο καθώς απολαμβάνεις να ακούς πίσω απ’ τις λέξεις που χρησιμοποιεί για να σκιαγραφήσει την παράσταση το πάθος της για το συντελούμενο θαύμα…
Αυτό δεν είναι εξάλλου κάθε γέννα; Από ένα πλάσμα που έρχεται στον κόσμο, ως την κυοφορία των ιδεών, των οραμάτων, των λέξεων, και των νοημάτων ενός χθες που γίνεται μήτρα και ξεπηδά στο σήμερα νεογέννητες μορφές χαρακτήρων;
Αύριο, και πάλι θα μας απασχολεί, καθώς θα ενσαρκώνεται εκμαιεύοντας αλήθειες μας αντικατοπτρισμένες στον καθρέφτη της σκηνικής ομολογίας ...οικουμενικά, άχρονα, με τοπογραφία μονάχα τη μνήμη… πράξη.. σπουδαία και τελεία κι εκείνη..
Υπό συνθήκες ιδιάζουσες στο εδώ και τώρα, απαγορεύσεων κανονισμών και μιας υπεράνω κάθε ευφάνταστου σεναρίου πραγματικότητας, που επέβαλε η παγκόσμια συνθήκη της πανδημίας, η ΕΥΗ, δε σταματά να ονειρεύεται ενώ «αλωνίζει» κυριολεκτικά το οπλοστάσιο του Οργανισμού που είναι τα Τμήματά του όλα και οι άνθρωποι ενδυματολόγοι, μοδίστρες, τεχνικοί, σταχυολογώντας απ’ την εργαλειοθήκη της δικής τους πολύπειρης εξειδίκευσης, ενδεδειγμένα εχέγγυα που θα την οδηγήσουν για να μας φθάσει στον πυρήνα των μορφών του 1936 που επικαιροποιούνται σήμερα.
Απ’ τα σκαλοπάτια του θεάτρου ακόμη μπαίνω στον πειρασμό να την ρωτήσω αν υπερβατικά ήταν μπορετό να συναντήσει τον συγγραφέα και τις μορφές που δημιούργησε τι θα τους έλεγε;
«Στον Λόρκα, μου απαντά, θα του έλεγα «σε έπιασα!» Μετά θα ΄τρεχα να του κάνω μια αγκαλιά τεράστια. Ύστερα να τον φέρω απ’ το χέρι στο φουαγιέ να δει παράσταση. «Σας άρεσε»; - θα ρωτούσα. Όσο για τις γυναίκες του σπιτιού, σ’ όλες όμως θα βροντοφώναζα: Δεν είστε μόνες! Μιλήστε! Ανοίξτε τα στόματά σας! Γιατί νοιώθω πως αν τολμούσαν και μιλούσαν όταν έπρεπε, θα είχαν άλλη ζωή. Ο συγγραφέας τους δίνει το δικαίωμα, μέσα από επαναλαμβανόμενες ενεργητικές – ζωντανές παύσεις, να ορθώσουν ανάστημα, να βρουν τα κουράγια, τις δυνάμεις που θα άλλαζαν το ρου των γεγονότων.. κι ενώ περιμένεις πως τώρα θα πουν την αλήθεια που τις βασανίζει που τις φυλακίζει που τις αμαυρώνει που τις πονά εκείνες.. δεν μιλούν...σφραλίζουν τις παύσεις με σιωπές πυροδοτώντας θανάτους τις ζωές τους. Επίσης θα τους έλεγα ΜΕ ΤΟΟ! Ήρθε η ώρα κι είναι ΤΩΡΑ. Κι αν με ρωτούσαν «Γιατί τώρα»; «Γιατί… έτσι» θα απαντούσα!