Π Ρ Ο Σ Ε Χ Ω Σ και τέταρτη... διαδικτυακή ΕΞΟΔΟΣ για το ΚΘΒΕ, με την ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ του Γιάννη Ρίτσου που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Πολυξένης Σπυροπούλου.
«Όταν έρχεται ο ξένος» στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών σμίγουν στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» σε μια θεατρική κοινωνία μεταφυσικής διαλεκτικής ποιητικά θεατροποιημένης, ο Αγαμέμνων με τον Ορέστη, η Ιφιγένεια με την Ισμήνη, τον Αίαντα, τον Φιλοκτήτη, τη Φαίδρα, την Ελένη, την Περσεφόνη και την Χρυσόθεμις.
«Το σύμπαν του Γιάννη Ρίτσου σε προσκαλεί όταν είσαι σε απόγνωση, όταν το έχεις πολύ βαθιά ανάγκη και σε υποδέχεται με όλο σου τον πόνο για να σε γυμνώσει και να σε αναστήσει, σημειώνει η σκηνοθέτης για το έργο.
Η προσωπική μου εμμονή με την ποίηση είναι μια δική μου αναπηρία ίσως, μια άρνηση να δω τον κόσμο όπως μου το επιβάλλουν, ένας ασήχαστος πόθος να αφουγκράζομαι τα κρυφά συστατικά της ζωής και να πετάω μαζί τους. Ο Ρίτσος δεν είναι μόνο ένας σπουδαίος ποιητής. Είναι και πατέρας, μάνα, εραστής, ερωμένη, αίμα, ζωή, γέννηση, πνοή, ελευθερία, έρωτας. Η Τέταρτη διάσταση του Ρίτσου είναι ο ενδιάμεσος χώρος, το Ανάμεσα, εκεί όπου όλα μετουσιώνονται, όλα μεταμορφώνονται, όλα είναι πιθανά, όλα συνδέονται και γίνονται αληθινά. Οι ήρωες του Ρίτσου ακουμπούν στον αντιήρωα και ξεκινούν ένα χορό που παίζει με τα δίπολα, ρευστοποιώντας τα όριά τους. Πόσο μετέωροι και αυθεντικοί γινόμαστε όταν βουτάμε στην περιοχή ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, ανάμεσα στην ύλη και τη μη ύλη, ανάμεσα στον θνητό και το θεό, ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη, ανάμεσα στα εγώ μας.
Η συγκεκριμένη σύνθεση-συνομιλία των δραματικών μονολόγων του Γ. Ρίτσου φέρνει όλες τις μορφές από τον κόσμο των Ψυχών, από τον κόσμο του Μύθου στο παρόν μέσα από ένα Όνειρο. Οι μορφές του Ρίτσου στοιχειώνουν τα όνειρά μας για να λυτρωθούν. Ο χώρος όπου τα όνειρα αποκτούν υπόσταση είναι το θέατρο. Η σκηνή γίνεται η σχεδία που θα φέρει όλη τη διαδικασία στο τώρα. Οι ήρωες του μύθου έρχονται διψασμένες-οι. Διψούν για έρωτα, σάρκα, αγκαλιά, ελευθερία. Το τελετουργικό μας προκαλεί το φαντασιακό του θεατή-ονειρευτή να συντονιστεί και να έρθει μαζί μας ή να μας πάρει μαζί του. Είναι ένας αγώνας αέναος, με όλους τους μόχθους και τα βάσανα. Άφησέ με να έρθω μαζί σου…..βαθύ βαθύ το πέσιμο, βαθύ βαθύ το ανέβασμα…ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι… Η κάθε μορφή ,στο φως της πανσελήνου, αποζητά την κάθαρση όχι μέσα από τον από μηχανής θεό, αλλά μέσα από την βαθιά ανθρώπινη φύση, μέσα από την ένωση με τον Άνθρωπο, μέσα από την πληγή του. Το απόλυτα προσωπικό γίνεται οικουμενικό. Σας παραδινόμαστε με όλα μας τα τραύματα, όλα μας τα όνειρα , ανοιχτά».