Συναντώ τον Στέφανο Πίττα σε μια ανάπαυλα απ' τις εντατικές πρόβες που τον καιρό αυτό λαμβάνουν χώρα με τις απαιτούμενες υγειονομικές προφυλάξεις στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Επιφορτισμένος με έναν ρόλο-κλειδί, για τον ελλειμματικό χρόνο στην ανάπτυξη χαρακτήρα αλλά συνάμα κομβικό για την δραματουργική εξέλιξη όπως σκιαγραφήθηκε απ' τον ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ και την ΦΡΑΝΚΑ ΡΑΜΕ, είναι επιφορτισμένος ταυτόχρονα και με την ευθύνη της δεύτερής του ιδιότητας στην παραγωγή, βοηθός του Μιχάλη Σιώνα που υπογράφει τη σκηνοθεσία, μου αποκαλύπτεται: "δεν έχω ξαναδεχθεί ανάλογη υποκριτική πρόταση στο παρελθόν και ευχαριστώ τον σκηνοθέτη που μου έδωσε το δικαίωμα να μάθω δίπλα του. Οι υποκριτικές μέθοδοι που χρησιμοποιεί είναι σεμινάριο διαρκείας. Ένα μεγάλο σχολείο. Όπως κι η ίδια η ζωή που εμπεριέχει τύπους ανθρώπων σαν του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. Είναι δίπλα στην πόρτα μας και δίνουν τη δική τους μάχη όταν χαθούν κάποια βασικά στοιχεία όπως η αληθινή αγάπη, η επικοινωνία και ο έρωτας... δυο άνθρωποι που έχουν συνηθίσει να πληγώνουν κατάφορα ο ένας τον άλλο.
Η παράσταση θα κινηματογραφηθεί, είναι κάτι σίγουρα πρωτόγνωρο για όλους, είναι απαγορευτικό αυτό για σένα τον ρωτάω.
"Εγώ επιλέγω να βλέπω την κατάσταση που ζούμε σαν μια πρωτοφανή πρόκληση" μου απαντά. "Είναι μια νέα εμπειρία. Δεν στέκω στα αρνητικά της. Βασικό της έλλειμα συνεπεία της πραγματικότητάς μας είναι η έλλειψη κοινού. Όμως ταυτόχρονα σκέφτομαι πως το θέατρο έδωσε τόσα πολλά στην τέχνη του κινηματογράφου. Ίσως είναι η στιγμή να πάρει απ’ το σινεμά. Να βοηθηθεί απ’ αυτό να φθάσει στον κόσμο".