...Ο Εύης Γαβριηλίδης ακούει τους ρυθμούς της και συντονίζεται πρόθυμα μαζί τους, στήνοντας μια καλά οργανωμένη παράσταση εποχής, με χορταστική εικονοποιία, δίχως να επιμένει ιδιαίτερα στους σκοτεινότερους τόνους του έργου. Δεν προτείνει βέβαια ο σκηνοθέτης κάτι πέρα από τη γραμμική ανάγνωση του κειμένου, δεν σκάβει κάθετα, δεν παίζει με τις χρονικότητες ή τις κρυμμένες αποχρώσεις, ωστόσο το όλο θέαμα κυλά μάλλον ευχάριστα, στο μέτρο που η παλαιότητα του υλικού εκπέμπει μια χαρίεσσα, χαλαρωτική αθωότητα. Όσο για τα σκηνικά της Αγνής Ντούτση, που παίζουν με το σκιόφως της δράσης και τις αποχρώσεις του ρουστίκ πράσινου, εντυπωσιακότερες και από τα ίδια είναι οι εναλλαγές τους: ογκώδη σκηνογραφικά σύνολα πάνε και έρχονται μπροστά στα μάτια των θεατών, σηματοδοτώντας κάθε φορά την επόμενη πράξη και αποκαλύπτοντας επιδεικτικά τους μηχανισμούς ενός μεγάλου θεάτρου. ΠΕΡΙ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ Ο έμπειρος Κώστας Σαντάς είναι ολοφάνερα η σπονδυλική στήλη της παράστασης...