...Τι άλλο θα μπορούσα να προσθέσω στα αναρίθμητα θετικά του Ντιμπούκ στοιχεία; Σίγουρα να μην ξεχάσω τις φανταστικές φωτοσκιάσεις του Αντώνη Παναγιωτόπουλου που τόνιζαν την κάθε σκηνή με χάζι και μεθοδικότητα. Επίσης, ορισμένες εναλλαγές στη γλώσσα, μεταφέροντας μας ως θεατές όχι απλά στην εποχή αλλά και στα ιδιώματα της Γίντις διαλέκτου και φυσικά οι θρησκευτικές αναφορές και σύμβολα της Καμπάλα (μαζί και τις ρίζες της, με τα βιβλία Ταλμούδ και Τόρα να σχολιάζονται μέσα στο έργο). Σύμβολα που ευφραίνουν τον θεατή και δεν προπαγανδίζουν ασκητικά, συντηρητικά τους καθωσπρεπισμούς θρησκευτικών διδαχών, τουναντίον…το δυαδικό ζωή / θάνατος στο Ντιμπούκ δε θα μπορούσε να έχει πιο αποκρυφιστικά στοιχεία παρομοίωσης με το ζευγάρι που επανενώνεται ως ένα σώμα αγνό, όπου ο θάνατος σπάει τα σύνορα μεταξύ γης και ουρανού και αντιστέκεται στο Θείο, όπως αντιστεκόμαστε σε παντός λογής κανόνες.