Συντελεστές

Τα έργα του για το Βασιλικό Θέατρο περιλαμβάνουν τα ακόλουθα: Dealer’s Choice,Closer, Howard Katz, The Musicians, The School Film (και για το πρόγραμμα both for NT Connections), The Red Lion, διασκευή του The Beaux Stratagem, καθώς και το Three Days in the Country. Τα έργα του που ανέβηκαν στο θέατρο Donmar Warehouse είναι το After Miss Julie και ο Δον Ζουάν στο Σόχο (καθώς και στο θέατρο Wyndhams). Όσον αφορά την τηλεόραση, είναι σεναριογράφος της κωμικής σειράς Knowing Me, Knowing You μαζί με τον Alan Partridge, της σειράς Paul & Pauline Calf Video Diaries και του The Curator. Τα κινηματογραφικά του έργα περιλαμβάνουν το Closer (Τόσο Κοντά) (σε σκηνοθεσία του Mike Nichols), το Notes on a Scandal (Ημερολόγιο ενός σκανδάλου) (σε σκηνοθεσία του Richard Eyre), το Old Street και το Love You More. Οι ραδιοφωνικές του παραγωγές περιλαμβάνουν τη συγγραφή του Hoop Lane, καθώς και την από κοινού συγγραφή του Knowing Me, Knowing You και του ραδιοφωνικού προγράμματος Bunk Bed (μαζί με τον Peter Curran). Ως σκηνοθέτης, ανέλαβε τη σκηνοθεσία του 1953 στο Almeida, του Blue Remembered Hills στο Εθνικό Θέατρο, του The Old Neighborhood στο θέατρο Royal Court at the Duke of York’s, το The Caretaker στο Comedy, το I Remember στο Royal Court και το Travesties στο θέατρο Menier Chocolate Factory και στο Apollo. Επίσης, υπήρξε σκηνοθέτης του τηλεοπτικού After Miss Julie και του The Curator. Για τα έργα του έχει λάβει πληθώρα βραβείων όπως τα Βραβεία Olivier, Evening Standard, Time Out, London και New York Critic’s Circle (Βραβεία Κύκλου Κριτικών της Νέας Υόρκης), καθώς και το Βραβείο Writer’s Guild Awards (Βραβείο της Ένωσης Αμερικανών Σεναριογράφων). Οι τηλεοπτικές του παραγωγές έχουν λάβει τα βραβεία BAFTA (Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου), ενώ έχουν βραβευτεί και από την Royal Television Society και την British Comedy. Τα σενάριά του έχουν προταθεί για τα βραβεία BAFTA, Golden Globe και Academy Awards (Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου). Η ταινία του Notes on a Scandal (Ημερολόγιο ενός σκανδάλου) απέσπασε το Βρετανικό Βραβείο Ανεξάρτητου Κινηματογράφου.

Ο Π. Μάμπερ μεγάλωσε σε μία μεσοαστική εβραϊκή οικογένεια στο Γουίμπλεντον. «Θεωρώ τον εαυτό μου εβραίο συγγραφέα όπως ακριβώς είναι και τα πρόσωπα που θαυμάζω: οι Τομ Στόπαρντ, Ντέιβιντ Μάμετ, Φίλιπ Ροθ, Άρθουρ Μίλερ και Γούντι Άλεν».

Συνομιλώντας με τον εαυτό του, νιώθει κανείς κατά κάποιον τρόπο αποξενωμένος, κυρίως επειδή είναι πιο έξυπνος από τους υπόλοιπους. Η αισθητή αλαζονεία που επιδεικνύει πηγάζει από το γεγονός ότι είναι απόλυτα επικεντρωμένος σε αυτό που κάνει και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε πολύ απλά να μην υπάρχει χρόνος για το «ανθρώπινο ταλέντο». Η αλήθεια είναι πως είναι εντελώς ντροπαλός. Ξαφνικά φαίνεται νευρικός. «Το ξέρω ότι μπορεί να φαίνομαι αγενής. Είμαι απλώς πολύ ντροπαλός. Δεν είμαι καλός στις κοινωνικές συναναστροφές. Αυτή είναι και η κατάρα μου. Δεν μου αρέσουν τα μέρη όπου συχνάζουν κάποιοι τρελοί οι οποίοι αφού έχουν κάνει χρήση μεγάλης ποσότητας κοκαΐνης, έρχονται να μου μιλήσουν. Υπάρχω στην απόλυτη μοναξιά μου».

Στην Οξφόρδη συναντήθηκε με τον Guy Browning, δημιούργησαν ένα κωμικό ντουέτο και έπειτα συνέχισε μόνος του. [...] Όταν παρουσίαζε stand-up comedy, άραγε σκεφτόταν: «Θέλω πραγματικά να γίνω συγγραφέας θεατρικών έργων;» «Όχι, αυτό που σκεφτόμουν ήταν «Δεν θέλω να συνεχίσω με το stand-up comedy». Άρα, είναι γεγονός πως το stand-up comedy είναι το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου; «Εντάξει, δεν είναι και πιο τρομερό από το να γίνεται έκρηξη σε πόλεμο. Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν μου άρεσε καθόλου και όταν παρακολουθώ πλέον κωμικούς σε stand-up comedy δεν μπορώ να πιστέψω πώς μπόρεσα να το κάνω στο παρελθόν. Στην πραγματικότητα, εγκατέλειψα το stand-up comedy τη χρονική στιγμή που με εγκατέλειψε και ο έρωτας της ζωής μου. Πήγα στο Παρίσι για ένα εξάμηνο και έγραψα μυθιστορήματα που δεν έφτασαν ποτέ στο φως της δημοσιότητας.

Η ηθοποιός και συγγραφέας Μπεθ Πόρτερ η οποία τον γνώριζε όταν εκείνος ήταν ακόμη 16 χρονών θυμάται: «Σταδιακά, αυτή η φυσική ευκολία που είχε στο να αντιλαμβάνεται τα παράδοξα και τα αστεία της ζωής εμπλουτίστηκε από την αντίληψή του για τον πόνο». Αυτό που εκφράζει είναι το πώς η αγάπη, στην τελική ταπείνωση, καταστρέφει τον τρόπο συμπεριφοράς ενός ανθρώπου. Σε κάνει να λες και να κάνεις πράγματα τα οποία πάντα περιφρονούσες και για τα οποία ένιωθες λύπηση όταν τα παρατηρούσες στους άλλους.
 

Emma Forest
από το πρόγραμμα της παράστασης Τόσο κοντά