Γρηγόριος Ξενόπουλος (1867-1951) 1867 Γεννήθηκε στο Φανάρι της Πόλης από πατέρα Ζακυνθινό και μητέρα Φαναριώτισσα. [...] 1868 Η οικογένεια Ξενόπουλου εγκαθίσταται στη Ζάκυνθο. Εδώ περνάει τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια. 1883 Δεκαέξι χρονών φεύγει για την Αθήνα. Στόχος του να «σπουδάσει φυσικομαθηματικά εις την φιλοσο- φικήν». 1885 Το τριακοσιόδραχμον έπαθλον, διήγημα με πολύ χιούμορ και σατιρική διάθεση, αποτελεί την επίσημη είσοδό του στον λογοτεχνικό στίβο. 1888-1890 Πρώτες προσπάθειες για μυθιστορηματικές συνθέσεις: ο Άνθρωπος του κόσμου και ο Νικόλας Σιγαλός φανερώνουν την κλίση του νέου συγγραφέα προς την περιγραφή των αστικών μύθων. 1890-1895 Αναλαμβάνει την αρχισυνταξία της Εικονογραφημένης Εστίας και, για μικρό διάστημα, τη διεύθυνσή της. 1893 Δημοσιεύεται στην Εικονογραφημένη Εστία η Μαργαρίτα Στέφα, το πρώτο ζακυνθινό μυθιστόρημά του και, ταυτόχρονα, η πρώτη σημαντική απόπειρά του για σκιαγράφηση χαρακτήρων. 1894 Προλογίζει την παράσταση των Βρυκολάκων του Ίψεν. Παντρεύεται την Ευφροσύνη Διογενείδη, αποκτά μαζί της μια κόρη, αλλά χωρίζει τον επόμενο χρόνο. 1895 Αύγουστος: ανεβαίνει ο Ψυχοπατέρας από τον θίασο του Ν. Λεκατσά. Δεκέμβριος: παίζεται ο Τρίτος, δράμα σαφώς επηρεασμένο από τον Ίψεν. 1896 Αναλαμβάνει αρχισυντάκτης στη Διάπλαση των παίδων, από τις σελίδες της οποίας θα προσφέρει, για πενήντα χρόνια, σημαντικό παιδαγωγικό έργο. 1901 Δημοσιεύεται στα Παναθήναια η νουβέλα του Έρως εσταυρωμένος (=Στέλλα Βιολάντη). Η συνεργασία του με τα Παναθήναια συνεχίστηκε ως τα 1912 και περιλαμβάνει διηγήματα, μελέτες, θεατρικές κριτικές, μυθιστορήματα, με πιο σημαντικό τον Κόκκινο βράχο. Παντρεύεται την Τίνα Κανελλοπούλου, με την οποία απέκτησε δύο κόρες. 1904 Η «Νέα Σκηνή» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου ανεβάζει το τρίπρακτο δράμα του Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας. Η εμπορική αποτυχία του έργου οδηγεί τον Ξενόπουλο σε τετράχρονη σιωπή. 1908 Γράφει για την Κυβέλη τη Φωτεινή Σάντρη, θεατρική διασκευή του Κόκκινου βράχου. Την επόμενη χρονιά, θα κάνει το ίδιο με τη Στέλλα Βιολάντη, αλλά για την Κοτοπούλη αυτή τη φορά. 1910 Ο πειρασμός, μεγάλη επιτυχία της Κυβέλης. 1912 Αρχίζει να δημοσιεύει μυθιστορήματα σε συνέχειες· η αρχή γίνεται με τον Ολέθριο έρωτα (μετέπειτα: Αφροδίτη) στην εφημερίδα Έθνος. Ο Ξενόπουλος μετατρέπεται, με ταχείς ρυθμούς, σε επαγγελματία συγγραφέα. Από τώρα και ως τον θάνατό του, θα δημοσιεύει, συχνά σε δυο-τρεις εφημερίδες ή περιοδικά ταυτόχρονα, μυθιστορήματα σε συνέχειες. Παίρνει το παράσημο του αργυρού σταυρού του Σωτήρος. 1914 Το φιόρο του Λεβάντε, ζακυνθινή ηθογραφία, που αποτέλεσε προσωπική επιτυχία του μεγάλου κωμικού της εποχής Νικόλαου Πλέσσα. Ο Ξενόπουλος θα γράψει για τον Πλέσσα και τα έργα Δεν ειμ' εγώ (1915) και Ο ντέτεκτιβ (1917). 1918 Ξαναγράφει το Μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας για την Κοτοπούλη. Η παράσταση συγκεντρώνει τις πιο αντιφατικές κριτικές: το έργο θεωρείται αριστουργηματικό, ενώ ορισμένοι μιλούν για θέατρο αδιάφορο και ξεπερασμένο. 1919 Φοιτηταί. Αρχίζει τη δημοσίευση στο Έθνος της κοινωνικής μυθιστορηματικής τριλογίας του: Πλούσιοι και φτωχοί (1919), Τίμιοι και άτιμοι (1921-1922) και Τυχεροί και άτυχοι (1924). 1921 Τυπώνει την Κωμωδία του Αριστείου, διαμαρτυρόμενος επειδή δεν του απονεμήθηκε το «Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών». Ανεβαίνει το Ανθρώπινο, προσωπική επιτυχία του Αιμίλιου Βεάκη. 1922 Βραβεύεται με το «Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών». 1926-1927 Σκάνδαλο κοινωνικό προκαλεί η δημοσίευση στην Καθημερινή του μυθιστορήματός του Ο κατήφορος. [...] 1929 Βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών. 1931 Εκλέγεται τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου. 1932 Γράφει την Αννέζα για την κόρη της Κυβέλης Αλίκη και τον Χριστόφορο Νέζερ. Η μονόπρακτη κωμωδία του Θείος Όνειρος ανεβαίνει, σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη και σε ενιαία παράσταση με τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, στα εγκαίνια του Εθνικού Θεάτρου. 1933 Τελευταία μεγάλη θεατρική επιτυχία, γραμμένη για το Εθνικό Θέατρο: Ο ποπολάρος, διασκευή της νουβέλας του Αντάρτης. 1935 Δημοσιεύεται το άρθρο του Η διασκεδαστική τέχνη, απόσταγμα της πενηντάχρονης ενασχόλησής του με τη λογοτεχνία και, συγχρόνως, προσωπικό μανιφέστο. 1938-1939 Δημοσιεύεται η αυτοβιογραφία του σε συνέχειες στα Αθηναϊκά Νέα, με τον τίτλο Η ζωή μου σαν μυθιστόρημα. 1944 Καίγεται στα Δεκεμβριανά το σπίτι του. Χάνονται, έτσι, πολλά ανέκδοτα έργα που υπήρχαν στο αρχείο του. 1951 Πεθαίνει, πλήρης ημερών, στις 14 Ιανουαρίου.