Ο κύκλος με την κιμωλία στον Καύκασο του Μπρεχτ, είναι από εκείνα τα έργα που συγκινούν το κοινό και αγαπιούνται από αυτό γιατί το θέμα τους είναι απλό, βαθιά ανθρώπινο, πιστό στον άνθρωπο και στη δημιουργική πλευρά του. Ένα λαϊκό παραμύθι, αισθαντικό και καθάριο, τοποθετείται από τον συγγραφέα, μπροστά από το ιστορικό φόντο που είναι -όπως πάντα- άγριο, αδίστακτο και σκοτεινό. Έτσι, κατά τη διάρκεια της δράσης, η εξουσία θα ρίχνει τη βαριά σκιά της πάνω στην παραμυθία, με αποτέλεσμα αυτό που βλέπουμε μια να λούζεται στο φως, μια να χάνεται στο σκοτάδι. Για να μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος και τα έργα του είναι καλός και κακός, φωτεινός και σκοτεινός, αγρίμι και ήμερο αρνί. Πλέοντας στο ρεύμα της ιστορίας, στην ατομική του βαρκούλα, ο άνθρωπος θα γέρνει πότε από δω, πότε από κει, ώσπου να ισορροπήσει ενώνοντας τον εαυτό του με το μεγάλο, το πλέον ουτοπικό παραμύθι: τη συλλογική παρουσία και δράση. Για να συνεχίσει να μπαίνει στη σκιά της εξουσίας και να βγαίνει από αυτήν, κρατώντας ζωντανή, αν μπορεί, τη δύναμη της αγάπης και άσβεστο μέσα του το κεράκι της ανθρωπιάς και της καλοσύνης.