Ο καθηγητής μαθηματικών Πέτρος Παπαπέτρου βγάζει με τη λογική του το συμπέρασμα πως πάσχει από διχασμό προσωπικότητας και προσπαθεί να πείσει τους γύρω του πως είναι δύο άνθρωποι, ο Α και ο Β: ο ένας σοφός, φρόνιμος, εγκρατής, ηθικός κι ο άλλος γλεντζές και παλιάνθρωπος. Το έργο σατιρίζει τους ανθρώπους που βασίζονται πάρα πολύ στη Λογική και πορεύονται μόνο μ' αυτήν, ενώ για την εκτίμηση των γεγονότων και την εξαγωγή θετικών συμπερασμάτων, είναι απαραίτητες κι άλλες δυο ανθρώπινες δυνάμεις, η Φαντασία και η Διαίσθηση. (Γρηγόριος Ξενόπουλος)