Παραστάσεις

Με τον «Δον Κιχώτη» εγκαινιάζεται το μυθιστόρημα, ένα είδος γραφής το οποίο, πριν καλά καλά συλλαβίσει το μοντέρνο, γράφει την πρώτη ποιητική του μεταμοντέρνου. Πρόκειται για έναν ιδιοφυή στοχασμό επάνω στην τέχνη της γραφής, όπως αυτή πασχίζει να (ανα)πλάσει τον κόσμο ενός πενηντάρη ονειροπαρμένου, ο οποίος, έχοντας διαβάσει άπειρες ιπποτικές ιστορίες, αποφασίζει να διορθώσει τα στραβά του κόσμου. Και αφού ζήσει ένα σωρό παλαβές περιπέτειες, στο τέλος συνειδητοποιεί το μάταιο της αναζήτησής του. Πηγή

«Αν στερήσεις από έναν άνθρωπο τις ψευδαισθήσεις του είναι σα να τον σκοτώνεις. Την άποψη αυτή διατύπωσε ο Αύγουστος Στρίνμπεργκ στη «Σονάτα των φαντασμάτων» για να μιλήσει για το τέρας του ορθολογισμού που κυνηγάει να ξεριζώσει το όνειρο όπου το συναντήσει. Ο Δον Κιχώτης του Μπουλγκάγκοφ είναι μια διασκευή του επικού μυθιστορήματος του Θερβάντες, γραμμένη στα 1938, λίγο καιρό πριν απ το θάνατο του συγγραφέα. Πηγή

ΣΚΗΝΟΒΑΣΙΕΣ

"Δον Κιχώτης" του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη, από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (Θεσσαλονίκη)

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε παραστάσεις, όπου τα σκηνικό είναι αφαιρετικό. Επιταγή χαλεπούς οικονομικής περιόδου αλλά και μοντέρνα άποψη, που υιοθετήθηκε αρχικά από ελεύθερες σκηνές και εισήλθε ως ανάγκη καλλιτεχνικοοικονομική και στο κρατικό θέατρο. Όμως, όταν οι συντελεστές μιας παράστασης με μπροστάρη τον σκηνοθέτη έχουν την ικανότητα να «γεμίσουν» τη σκηνή, και μάλιστα της Ε.Μ.Σ, που είναι χαοτική, τότε ο θεατής εύκολα αφοσιώνεται στη δράση, βυθίζεται στο «ταξίδι» που του προσφέρεται και τροφοδοτεί όλα τα επίπεδα της διαδρομής με ό,τι γεννά η φαντασία κι η ψυχή του.

Ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου είναι ένας εκπληκτικός Σάντσο Πάντσα, στην παράσταση, που ετοίμασε με ξεκάθαρη σκέψη ο Γιάννης Λεοντάρης για το Κ.Θ.Β.Ε. Εκτός ρόλου, πιστεύει ότι "έφτασε η ώρα να γράψουμε εμείς την ιστορία για εμάς και να μην αφήσουμε κανέναν να μπει εμπόδιο σε αυτό το στόχο." Venceremos.. Πηγή

Το έργο του Μπουλγκάκοφ -γνωστό όσο και αφανές στο ευρωπαϊκό θέατρο-, η μετάφραση της Ταμίλα Κουλίεβα και η παράσταση του Γιάννη Λεοντάρη αποτελούν προσφορά στα ελληνικά γράμματα και τη σκηνή, μια νότα πρωτοπορίας που θα έπρεπε κανονικά να κινητοποιήσει όλους τους θεατρόφιλους και τους επαγγελματίες προς τη συμπρωτεύουσα. Πηγή