Στο έργο 'Ευτυχισμένες μέρες' παρακολουθούμε τον ακατάπαυστο και σπασμωδικό μονόλογο της Γουίνι, ο οποίος συμβολίζει την προσπάθεια της ηρωίδας να ζήσει όσο πιο έντονα μπορεί τις μικρές στιγμές της καθημερινότητας, αντιδρώντας έτσι στη σίγουρη πορεία της προς το τέλος. Σε όλο το έργο η Γουίνι βρίσκεται χωμένη σ' έναν αμμόλοφο, με μόνη της ασχολία τα μικροαντικείμενα καθημερινής ανάγκης, που βρίσκονται στην τσάντα της. Κοντά της βρίσκεται ο Γουίλι, ο ακίνητος, σχεδόν άφωνος σύζυγος, που περιορίζει το λεξιλόγιο του σε μερικά μουγκρίσματα ή επιφωνήματα, αποτελώντας τη μοναδική 'συντροφιά' για τη Γουίνι. Η 'Τελευταία ταινία του Κράππ' παρουσιάζει την ανάπλαση της ζωής ενός μοναχικού γέρου, μέσα από μια μαγνητοταινία. Ο Κράππ, ακούγοντας την ταινία, ξαναφέρνει στο νου ξεχασμένες αναμνήσεις: κάποια γυναίκα που αγάπησε, ένα ρομαντικό περίπατο με βάρκα, το τρέξιμο ενός σκύλου. Όλα αυτά βυθίζουν το γέρο στην απόγνωση, καθώς του θυμίζουν λέξεις που είχε ξεχάσει κι έναν κόσμο που ξέφτισε, αφήνοντας άδεια την ψυχή του, καθώς αισθάνεται το τέλος να πλησιάζει.