Το έργο παρουσιάζεται στο πλαίσιο του «Κοινωνικού Θεατροπωλείου». ΣΗΜΕΙΟ ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Με την ούτως ή άλλως περιορισμένη γνώση του καθενός, χωρίς καμιά ασφαλή αλήθεια, με «ερωτηματικές απαντήσεις», αλλά με απόλυτη πίστη στον ηθοποιό που βυθίζεται στο ονειρικό παιχνίδι του θεάτρου και με ορθάνοιχτα τα νεογέννητα μάτια τους, ΔΟΥΛΕΣ και ΚΥΡΙΑ αντικρίζουν –ελέω Ζαν Ζενέ– με τις τερατώδεις και γενναιόδωρες ευαισθησίες τους τη μαριονέτα του νεότερου πολιτισμένου ανθρώπου με κραυγές και ψιθύρους... ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Με αφορμη τις Δούλες του Ζενέ εκθέτουμε τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μας στις αισθήσεις σας –χωρίς να κρύβουμε τα τραύματά μας– ξέροντας πως όταν υπάρχει στόχος, η διαδρομή αποκτά ένα άλλο νόημα διαφορετικό. Έτσι κι αλλιώς επιλέγουμε να ανήκουμε σ’ αυτούς που προτιμούν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες για τη ζωή τους και να μην κρύβονται πίσω από έννοιες όπως «πεπρωμένο» ή τυχαίες διαδρομές μέσα στο άπειρο. Θέλουμε να ονειρευόμαστε ξέροντας ότι υπάρχουν και οι εφιάλτες... Αυτό είναι το έργο του Ζενέ για εμάς. Όνειρό μας και εφιάλτης. Ούτως ειπείν = Ζωή. ΧΡΥΣΑ: Θάρρος ειλικρίνεια, να κοιτώ καθαρά, να μπω μέσα. Μου. Σου. Κλαιρ ή Σολάνζ ή Κλαιρ ή... Όνειρο θολό. Η ύστατη στιγμή απαιτεί. Φόβο. Ομορφιά. Κλαιρ, θα χλιμιντρίσω από χαρά. ΜΑΡΙΑΝΝΑ: Καλό ή κακό; Αλήθεια ή ψέμα; Ομορφιά ή ασχήμια; Ονειρικό και εφιαλτικό, τελετουργία και ατμόσφαιρα. Τι είναι; Παιχνίδι είναι; Θέατρο είναι; ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΕΛΟΥΣ Δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει μια άποψη...