Γραμμένο στα 1760, το έργο του μεγάλου Βενετσιάνου κωμωδιογράφου σημαδεύει το πέρασμα από τη συμβατική λατινογενή κωμωδία της Αναγέννησης και του Μπαρόκ, στην ηθογραφία και στο σύγχρονο ρεαλιστικό θέατρο. Πρόκειται για μια κωμωδία καταστάσεων της γνήσιας λαϊκής ζωής, για έναν καθρέφτη μιας κοινωνικής τάξης και εποχής. Δεν περιστρέφεται γύρω από έναν κεντρικό ήρωα, αλλά παρουσιάζει τις σχέσεις ενός συνόλου, εκθέτοντας ένα πνεύμα σκληρής και κάποτε διδακτικής τοποθέτησης απέναντι στα γεγονότα και τα πρόσωπα του καθημερινού βίου. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια αυτοβιογραφική κωμωδία και νοσταλγική αναδρομή του συγγραφέα στα νεανικά του χρόνια, στην εποχή που, ασκώντας δικαστικά καθήκοντα στην πόλη Κότζια, κοντά στη Βενετία, γνώρισε τις καθημερινές ασχολίες, τις συνήθειες και τη συμπεριφορά των εμπόρων, των βαρκάρηδων, των νοικοκυρών. Όλο το έργο είναι μια συρραφή από εύθυμα στιγμιότυπα, μια γρήγορη εναλλαγή ζωντανών σκηνών, που στο σύνολο τους εικονογραφούν την καθημερινή ζωή, τις απλές ασχολίες, τους άγριους καυγάδες, την ευδαιμονία της άγνοιας και την κουτοπονηριά των κατοίκων του μικρού ψαράδικου χωριού.