Το έργο είναι εμποτισμένο από τη φιλοσοφία της σχετικότητας της αλήθειας: Μιας αλήθειας που κρύβουμε μέσα μας και μιας άλλης που βγαίνει προς τα έξω. Αυτής που θέλουμε να είμαστε και εκείνης που νομίζουν οι άλλοι ότι είμαστε. Μιας αλήθειας πολυπρόσωπης, με αντίστοιχα καθρεφτίσματα, που διακυμαίνονται ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, οδηγούν στην απάτη και στην αυταπάτη και προκαλούν την ιλαρότητα για την τραγική στο βάθος συμπεριφορά των ανθρώπων. Το ξεμασκάρεμα των προσώπων που παρακολουθούμε στο έργο είναι οδυνηρό αλλά και διασκεδαστικό. Μέσα από ένα παιχνίδι τιμιότητας, όλο το βάρος πέφτει σε ένα πρόσωπο, που καλείται να επωμισθεί την τιμιότητα, δηλαδή να ξεμασκαρέψει τους υποκριτές και τους μηχανορράφους και να φερθεί σαν ένας πραγματικά τίμιος άνθρωπος.