Όπως σημειώνει ο Αλέξης Ζήρας, η ποίηση του Λευτέρη Πούλιου χαρακτηρίζεται από σαρκασμό και ειρωνική στάση απέναντι στα γλωσσικά και κοσμοθεωρητικά στερεότυπα. Ο οξύς και γεμάτος μεταφορές και ρητορικές εκλάμψεις ποιητικός του λόγος συγγενεύει με τη beat ποίηση της μεταπολεμικής Αμερικής. Μετά το 1980 στρέφεται σε μια υπαρξιακή-οντολογική θεματική, όπου οι αλληγορίες συρρικνώνονται σε σύμβολα και η χειμαρρώδης ροή των εικόνων σε μια πιο κατασταλαγμένη αναζήτηση του ουσιώδους...