Αν η εικαστικός Σιμώνη Γρηγορούδη, που το τελευταίο 8μηνο είναι τα μάτια κι η ψυχή πίσω απ’ τις αφίσες του ΚΘΒΕ έπρεπε να αποτυπωθεί σε παλέτα, προσωπικά, θα την συνέθετα, με το κόκκινο, για το πάθος που αφιερώνεται σε ότι δημιουργεί, λευκό για την αγνή προαίρεση που την διακρίνει, ροζ για την ονειρουργία να φαντασιώνεται αντιστάσεις ακόμη και στα γκρίζα των καιρών που διαβιούμε, και μαύρο για να φωτίσει με όσα εκείνη θέλει χρώματα παραστάσεις ζωής με ανθρώπων έργα…
Αφορμή για την κουβέντα μας, στάθηκε το τελευταίο πόνημα, ένα παιδικό παραμύθι, που την έκλεισε κυριολεκτικά σε μια οικειοθελή καραντίνα ανάμεσα σε τέμπερες, πινέλα, βερνίκια, πένες, σινική μελάνη, ραπιδογράφους και χρώματα μεταλλικά, ανάκατα με τα έργα του G. KLIMT (αγαπημένος της χρόνια τώρα) για να επιλέξει αφαιρετικά να επιμείνει σε μπλοκ ακουαρέλας και να ξαναζήσει την παιδική αθωότητα με τις ξυλομπογιές και την φαντασία χρωμοδομώντας σελιδοδείκτες κι αρχιγράμματα του «
ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΥ»
ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ διαπιστώνει και μου αφηγείται: Απ’ τη μέρα που θυμάμαι τον εαυτό μου στην Κέρκυρα, στην Πρώτη Σερρών, στη Θεσσαλονίκη, στη Δράμα, στην Ιταλία, τα πινέλα υπήρξαν προέκτασή μου.
Με μια σχέση σχεδόν αίματος, γεννήθηκα λες να ζωγραφίζω μόνο. Άφησα για λίγο την εικαστική τέχνη, πράγμα που με οδήγησε να μην νιώθω ζωντανή, και επαναπροσδιορίστηκα μέσα απ’ την επανένωσή μας, όταν βρέθηκα μετά την τιμητική πρόταση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή ΝΙΚΟΥ ΚΟΛΟΒΟΥ, στο ΚΘΒΕ, να αναλαμβάνω το Τμήμα Γραφιστικής και σχεδιασμού έντυπου υλικού.
Χρόνια πολλά επιχειρούσα να «παντρέψω» τη ζωγραφική με την γραφιστική τέχνη. Ήταν ένα challenge δύσκολο πολύ αφού η ίδια δεν είχα καταλήξει τί πραγματικά θέλω να είμαι. Μέχρι που δημιούργησα την συλλογή ALTER EGO κι έκτοτε μου απέδωσα περιπαικτικά το προσωνύμιο «ζωγραφίστρια»…
Ο προσδιορισμός αυτός μου δίνει το δικαίωμα να μην χάνω την πεμπτουσία καμίας εκ των δύο τεχνών που έχουν εγκιβωτιστεί στην ιδιοσυγκρασία μου ως αδιαίρετο κομμάτι έκφρασης.
(ο χώρος διάχυτος κονσέρτα του Rachmaninoff…ο απόλυτος μουσικός της προσδιορισμός αν και σε στιγμές την πιάνει κανείς να ακούει… από blues και jazz, έως …. Metal! Παρά την αυστηρή ανατροφή στην κλασσική παιδεία, (μητέρα φιλόλογος και πατέρας εκπαιδευτικός με προσήλωση στα Γράμματα και τις Τέχνες που τις τα εμφύσησαν όπως και την ιδιοσυγκρασία των τεταμένων κεραιών που οι Κερκυραίοι φέρουν ως παραδοσιακό ερέθισμα, η Σιμώνη πιστεύει πως, η δύναμη της μουσικής δεν έχει «μανιέρες» και πως διαμάντια υπάρχουν σε όλα τα είδη της)
«Στα 10 μου, ο πατέρας μου, με κοίμιζε με ποίηση του Έντγκαρντ Άλαν Πόε, θυμάται, και στα 20 μου έμαθε να αφήνω όλα μου τα προβλήματα στην Ηγουμενίτσα, και με καθαρό νου και καρδιά, να μεταβαίνω στο παραμυθένιο νησί των ηρώων και αντιηρώων της προσωπικής μου παραμυθίας. Η μητέρα μου μου εμφύσησε την αγάπη για το Θέατρο… Με έπαιρνε μαζί της σε όλες τις παραστάσεις του Φεστιβάλ Φιλίππων» (Νεφέλες, Όρνιθες, Πλούτος, Αντιγόνη, Ειρήνη με πρώτη τον Νικήτα Τσακίρογλου στο ρόλο του Οιδίποδα που στα μάτια μου φάνταζε εξωπραγματικά φοβερή φιγούρα, σκηνικά, ενδυματολογικά, κινησιολογικά, κι επιστρέφοντας σπίτι δεν άφησα γωνιά που να μην κλαίω για το πάθημά του ήρωα με αναφιλητά)
-Να λοιπόν που ήρθε χρόνια μετά το θέατρο στην καθημερινότητά σου και μάλιστα καλείσαι στο καλλιτεχνικό κομμάτι να συνδράμεις με τις εικαστικές σου προτάσεις σε αφίσες και προγράμματα..
Κάθε νέα δουλειά είναι πρόκληση. Η προσθήκη του θεάτρου που είναι ένας ολόκληρος άλλος κόσμος, μυστηριακός, σαγηνευτικός και πρωτόγνωρος, αν και τον θαύμαζα από βενιαμίν, ήταν δώρο κυριολεκτικά κι ανάσα μαζί. Προσπαθώ σε κάθε αφίσα που σχεδιάζω να συμβιβάσω τις γνώσεις που αποκομίζω συνομιλώντας με τους συντελεστές των παραγωγών, κυρίως τους σκηνοθέτες, την ζωγραφική και την γραφιστική. Νιώθω ευλογημένη στ’ αλήθεια, καθώς είναι μαθητεία η ώσμωσή μου στον χώρο του ΚΘΒΕ, και μέσα απ’ την εξέλιξη ενός πίνακα, μιας αφίσας, ενός προγράμματος, κάποιου εντύπου, νομίζω ότι γνωρίζω περισσότερα πράγματα και για τον ίδιο μου τον εαυτό.
Οι άνθρωποι που συναγελάσομε, είναι σαν μια βαριά σε αξία, μπορντό κουρτίνα θεάτρου, που με βοηθούν είτε να κρυφτώ ή και να βγω μπροστά, να εμφανιστώ, πλουτίζοντάς με με τις γνώσεις τους.
-Κι η αφίσα ως καλλιτέχνημα, τι μας αποκαλύπτει για σένα;
Είθισται σε όλα μου τα έργα, γιατί έργα αποκαλώ και τις αφίσες, να αντικατοπτρίζεται ο εσωτερικός μου κόσμος. Εδώ εξελίσσεται με δεδομένα, ιστορικές αναφορές, αφηγήσεις ηρώων, κείμενα παγκόσμιας λογοτεχνίας, ποίηση, λεπτομέρειες της ζωής των συγγραφέων και ποιητών, με γνώμονα το τί νοιώθει ο εκάστοτε συντελεστής. Τι θέλει να προτείνει με την παράσταση που «χτίζει». Αν μέχρι τώρα, παρουσίαζα έναν δικό μου ονειρικό κόσμο, στόχος από δω και πέρα, είναι ο άνθρωπος που θα βγει απ’ το γραφείο μου, να πάρει ένα κομμάτι απτής απεικόνισης του δικού του φανταστικού κόσμου.
-Πώς συνδυάζεται ο «ονειρικός κόσμος» με τον δύστροπο καιρό που ζούμε;
Συνδυάζεται… ή τουλάχιστον πάντα θα έπρεπε να συνδυάζεται για να αντλεί κουράγιο το εξωγενές απ’ το ιδεατό που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Θέλω ό,τι με χρώμα ειπωθεί στον καμβά, να βρει δίοδο ν’ αγγίξει το όραμα του καλλιτεχνικού διευθυντή, των σκηνοθετών και εν τέλει του κοινού, να το αποδεχτεί, να τους μαγέψει και εν τέλει, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, να έρθει να δει τις προτάσεις μας.
-Μοιάζει ερωτική διαδικασία η όλη προσέγγιση…
Είναι ερωτική πράξη αφού σε κατέχει στην ολότητά σου, αποσπά όλο το είναι σου επί εικοσιτετραώρου βάσεως, και βάζει φτερά στα πόδια σου, να πετάξεις με άλλες δυναμικές, στις πολιτείες των θαυμάτων, γνωρίζοντας περιπέτειες χαρακτήρων, δράματα και κωμωδίες ανθρώπων… αν το καλοσκεφτείς, είναι αποκύημα γέννεσης συναισθημάτων, ιδεών, εικόνων, αναμνήσεων, μια προϋπόθεση αναδόμησης και αποδόμησης στα όρια της ιεροπραξίας.
-Αν η Τέχνη είχε χρώμα, τι χρώμα θα είχε για σένα;
Δύσκολο να πω… Αγαπώ πολύ ό,τι σε ασπρόμαυρο… βέβαια ανάμεσα στο λευκό και το μαύρο, θα διάλεγα το δεύτερο που θεωρώ τον απόλυτο καμβά, αφού δίνει τη δυνατότητα στην Τέχνη που έρχεται να το αγκαλιάσει να φωτίσει με τα χρώματά της κάθε τι σκοτεινό…. Αν μου έλεγες να πετάξω ένα χρώμα πάνω σε όλα αυτά που κάνω θα διάλεγα σίγουρα το κόκκινο. Χρώμα ταχύτητας, πάθους, έντασης, χρώμα που χαρακτηρίζει την πορεία μου και στη ζωή και στη τέχνη… είμαι στα κόκκινα μόνιμα, μια αέναη εγρήγορση, ένας οίστρος δημιουργικός ασίγαστος.
-Είθισται οι εικαστικοί να έχουν πλεονέκτημα χρόνου… το ότι υπάρχουν όρια στην αποπεράτωση μιας αφίσας ή ενός θεατρικού προγράμματος πόσο σε ξεβολεύει;
Δε με εγκλωβίζει. Μετά από τόσα χρόνια δουλειάς ως γραφίστρια, έμαθα να εργάζομαι με dead lines… Τί με σώζει στο απαιτητικό «εδώ και τώρα»; Η εφτασφράγιστη κλειδωνιά μου. Αμπαρώνομαι στον μικρόκοσμο του γραφείου μου, και μαγικά θαρρείς, ο χρόνος παγώνει. Συνήθως βγάζει αποτέλεσμα αυτή η ψευδαίσθηση. Λειτουργεί Είναι όμως και κάτι άλλο, πιο ουσιαστικό, πιο βαθύ… Δεν εννοώ την ύπαρξή μου στο θέατρο δουλειά. Είναι τρόπος ζωής για μένα.
-Από όσα μέχρι σήμερα καταπιάστηκες, σε τί στέκεις λίγο πιο ιδιαίτερα;
Αγαπούσα πάντα τις κατασκευές γιατί μ’ αρέσει να δημιουργώ με τα χέρια… παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι επαγγελματικά είμαι στην καλύτερη εποχή της ζωής μου…αν μου έλεγε κάποιος… «εδώ τελειώνει η καριέρα σου δεν θα με ενοχλούσε». Έκανα πολλά ξεχωριστά πράγματα, κι είμαι γεμάτη και απ’ τις προκλήσεις και απ’ την γνωριμία με εξαίρετους συνεργάτες, που νιώθω ήδη οικογένεια.
Θα σταθώ ωστόσο στο παιδικό αφήγημα που τώρα καλούμαι να διεκπεραιώσω σε 24 συνέχειες…
Με κάνει να νιώθω και πάλι παιδί…σαν να παλινδρομώ στις αφηγήσεις του Ποταμίτη, σαν να διαβάζω Τριβιζά, λες και ακούω ξανά τη Λιλιπούπολη (που ακόμη φυλάω σε εμφανές σημείο των προθηκών της δισκοθήκης μου) Φαντάσου ότι ανέτρεξα σε ξυλομπογιές, υλικό που χρόνια έχω να χρησιμοποιήσω… Είμαι ήδη εκεί ψηλά, στον ονειρικό κόσμο της παιδικής φαντασίας, με ήχους, συναισθήματα… έγινα «ένα» με ότι οραματίζομαι σαν κλείνω τα μάτια.. εισβάλω σε κόσμους μαγικούς, αγνούς, αισθαντικούς, τρυφερούς, αμόλυντους, και θέλω να μιλήσουμε ξανά απ’ την αρχή για όνειρα, κι αγάπη και εξέλιξη ψυχών και νόησης… Θα παραμείνω αγκυροβολημένη στο μωβ σύννεφο, το λαμπερό γεμάτο γκλίντερ, που ξεπροβάλλουν εικόνες και λέξεις άξιες να συγκινήσουν ένα μικρό ή κι ένα μεγάλο παιδί για όσο αντέχω!
-Διαβάζεις τα έργα προηγούμενα?
Και τα σενάρια διαβάζω πριν αρχίσω να δημιουργώ το έργο και στις πρόβες πηγαίνω, και πλουταίνω με σκηνές, και πράξεις και λέξεις, απ’ τη Βαβυλωνία, τη Δεύτερη έκπληξη του έρωτα, τη δολοφονία του Μαρά, και την Μπερνάρντα Άλμπα, τον Πουπουλένιο, την Τέταρτη Διάσταση, το Ταξίδι μιας Μεγάλης Μέρας μέσα στη Νύχτα, τον Ντοστογιέφσκι, τον Ανδρέα Κάλβο, την Ελένη, τη νύχτα της Ιγκουάνα, το Ελεύθερο Ζευγάρι, την Οδύσσεια, την Σονάτα του Σεληνόφωτος… Πάντα ωστόσο παραμένει μαγική στιγμή η γνωριμία με τους σκηνοθέτες…. Αγωνιώ να μάθω τι σκέφτονται, τι θέλουν να καταδείξουν, τι κρύβουν στην καρδιά τους, τι τους ενδιαφέρει να αποθησαυρίσουν και να μοιραστούν με το κοινό.
-Ποιο μότο διατρέχει τη ζωή σου;
«Ότι φαντάζεσαι και δεν υπάρχει, θα το φτιάξουμε εμείς» Μ’ αρέσει να το επαναλαμβάνω στο τραπέζι εργασίας με τους καλλιτεχνικούς συντελεστές των παραγωγών μας.
-Αν υποθετικά διαπερνούσαμε τον σκόπελο του χρόνου για ποιους σκηνοθέτες, ηθοποιούς θα ήθελες να φτιάξεις αφίσα
Για τον Αγγελόπουλο. Θαυμάζω τη φωτογραφία του, την αισθητική, τις εικόνες που μας χάρισε… κάθε πλάνο του σε κάθε του ταινία μαθητεία… Θεατρικά θα ήθελα να δουλέψω κοιτάζοντας το βλέμμα της Μελίνας Μερκούρη, που θαυμάζω για τη δουλειά, τη φωνή και τους αγώνες της, καθώς επίσης και για τον Θύμιο Καρακατσάνη κυρίως για την γλυκύτητά του να γίνεται παιδί, παρουσιάζοντας έργα για παιδιά. Συχνά ανοίγω τα αρχεία του ΚΘΒΕ, και πάω 60 χρόνια πίσω, σελίδα – σελίδα, αναγνωρίζοντας μεγέθη όπως ο Φασιανός, ο Τσαρούχης, ο Φωτόπουλος, ο Μετζικώφ, που φιλοτέχνησαν κοστούμια και σκηνικά και αφίσες και έζησαν εδώ και δημιούργησαν εδώ, και περπάτησαν στα ίδια σκαλοπάτια και τις ίδιες αίθουσες που περιδιαβαίνω, πασχίζοντας να αγγίξω την αύρα τους, τα χρώματα και τα αρώματα που η στάση ζωής τους και η εργογραφία τους είχαν. Στέκω με δέος σε ένα πρόγραμμα του 1975, και στη μυρωδιά κοστουμιών που μπορώ και αγγίζω. Στο ΚΘΒΕ έχω βρει την μήτρα που μπορείς αν θες να ξαναγεννηθείς. Και τους ευχαριστώ όλους που με καλοδέχθηκαν, με αγκάλιασαν και με στηρίζουν κάθε μέρα.
