Πίσω από κάθε επικείμενη πρεμιέρα, στην παρούσα συνθήκη κρύβονται ομοιότροπα ιδιάζουσες αντοχές για τους συντελεστές όλων των παραγωγών, σκέφτομαι ... Καθώς επιχειρώ προσέγγιση των πρωταγωνιστών, πασχίζω να αποκωδικοποιήσω, όσο μου επιτρέπεται, πίσω απ' τον ρόλο, πίσω απ' την εικόνα, πέρα κι έξω απ' τα καθιερωμένα προηγούμενων αναγνώσεων και γενικών δοκιμών... Βρίσκομαι και πάλι στις πρόβες του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ... ο χώρος της Μονής Λαζαριστών στο Μικρό Θέατρο, όσο γνώριμος, άλλο τόσο και ξένος... Σε ανοίκειες καταστάσεις, που... ποιος νους μπορούσε να συλλάβει και ποιος θα πίστευε ότι θα διαρκούσαν τόσο, ακόμη και τα άψυχα δομικά υλικά φαντάζουν άλλα... αποστασιοποιούνται θαρρείς και μας ζητούν να ξανασυστηθούμε... όσο περνά ο χρόνος ξεθωριάζουν οι ποτισμένοι τοίχοι απ' το γέλιο, και τη χαρά, τις φωνές και τ' αγκαλιάσματα, την εξωστρέφεια εν τη ελευθερία... ξεβάφουν από την ... αντισηπτική απόσταση που επιβάλλει μάσκα χειρουργική, μάσκα διπλή-τριπλή, μια χρήσης, πολλαπλών χρήσεων.... τους λεπτοδείκτες του ρολογιού να σε πλακώνουν να προλάβεις να δεις και να φύγεις πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας...προτού η άμαξα γίνει κολοκύθα... εισέρχομαι στις μύτες... είναι ο επιβαλλόμενος σεβασμός στην τέχνη και τους δημιουργούς της, (αυτό δεν αλλάζει ούτε με χρόνους ούτε με συνθήκες) έχοντας το αρνητικό covid test ανά χείρας.... ανοίγω την πόρτα κι έρχομαι αντιμέτωπη με τη σκηνή... η Λίλα και ο Γιάννης στα κόκκινα... Σε άλλες των περιπτώσεων θα με στεναχωρούσε... Εκρήγνυνται καθ' υπόδειξη του Μιχάλη... Κι όσο εκείνοι πιάνονται στα χέρια και μαλώνουν έντονα, εγώ πιάνω τον εαυτό μου να λυτρώνεται ..Επιτέλους ένα άγγιγμα... έστω και καβγά... κι αν είναι να αφήσει σημάδια ... ας το κάνει... σημάδια έρωτα, αγάπης, διεκδίκησης, οργής, απόρριψης... ό,τι και να΄ναι.. σημαίνει ζωή...
Πόσες υπερβάσεις εκδορών κάναν όλοι τους για να φθάσουν ν' αγγίξουν αυλαία;
Πώς μπόρεσαν να λειτουργήσουν με ζητούμενο το κοντά όταν χιλιομετρικά βρίσκονταν μακριά, πως η συνομιλία που θέλει ανάσα και κοίταγμα και άγγιγμα έγινε με ενδιάμεσο την άψυχη οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή, πώς είναι μετά από τέτοια εργώδη προσπάθεια και άλλες προσλαμβάνουσες από άλλες μαρτυρίες δημόσιας έκθεσης να καλείσαι να παίξεις μπροστά σε αδειανά καθίσματα;
Όταν η πρόβα τελείωσε, ο Γιάννης Σαμψαλάκης μου έδωσε τις δικές του απαντήσεις:
Οι διαδικτυακές πρόβες ήταν πολύ δύσκολες. Επικεντρωθήκαμε στην ανάγνωση του κειμένου. Μπήκαμε με πολύ όρεξη και πάθος για την παράσταση αυτή. Εξάλλου μας άρεσε όλους το κείμενο. Η μεταξύ μας σχέση πριν το ανέβασμα του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ υπήρξε καθοριστική. Με την Λίλα δουλέψαμε στο παρελθόν πολύ μαζί, ήμασταν μαζί ακόμα απ’ τη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ όταν ζούσα στη Θεσσαλονίκη, με τον Μιχάλη τον Σιώνα, έχουμε συνεργαστεί και στην Θεατρική Ομάδα μου. Το ότι δουλεύουμε με τόσο ίδιο τρόπο, ότι έχουμε κοινές ανησυχίες και αντιλήψεις, στόχους και οράματα μας έδωσε το δικαίωμα παρά τις ελάχιστες δια ζώσης πρόβες να φθάσουμε στο αποτέλεσμα. Η δουλειά που ήταν να γίνει έγινε.
ΣΕ ΑΔΕΙΕΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ Η ΠΡΕΜΙΕΡΑ
Δε μπορώ καν να το φανταστώ. Νοιώθω πολύ περίεργα γιατί ως ηθοποιός έχω μεγάλη ανάγκη την πρεμιέρα. Εκεί, φθάνει να υπάρχει κόσμος, δεν έχω κανένα άγχος. Αδημονώ να φθάσει η μέρα που το έργο θα κατέβει στον κόσμο, γιατί μόνο κέρδος έχω να εισπράξω. Την ενέργειά του, την καθαρότητα στο μυαλό μου… Αυτή η λυτρωτική διάδραση που δυστυχώς εν προκειμένω λόγω συνθηκών δεν θα τελεστεί. Τώρα, το ότι θα παίξουμε για άδειες καρέκλες με κάνει και νοιώθω αμήχανα… Το εκλαμβάνω σαν μια πολύ καλή πρόβα… γιατί παράσταση δίχως κόσμο δεν μπορεί να είναι!
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΔΙΧΩΣ ΤΕΧΝΗΤΑ ΜΕΣΑ ΚΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΑΠ’ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΟΙ
Αυτό του είδους το θέατρο, που κάποιους ενοχλεί εμένα μου ταιριάζει. Δεν είναι δυσκολία η αφαίρεση σκηνικών, το έλλειμα εναλλαγής πράξεων, τα τεχνητά δεκανίκια όπως μουσικές και φώτα και ήχοι. Ναι είμαστε απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο εκτεθειμένοι, παίζουμε απνευστί αλλά για μένα αυτό είναι δημιουργικότητα.
Σύνταξη-Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου
