Ο Βασίλης Παπαβασιλείου σκηνοθετεί Μαριβώ για το ΚΘΒΕ.
31 Οκτωβρίου η πρεμιέρα της «δεύτερης έκπληξης του έρωτα» στο Βασιλικό θέατρο
Μια συμπαραγωγή με το Θέατρο Τέχνης σε ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΠΡΩΤΗ.
«Το ΚΘΒΕ, είναι ένα θέατρο Ευρωπαϊκό. Με όχημα τη σταθερή μου αγάπη για το Κρατικό Θέατρο βρίσκομαι ξανά εδώ»
Έτσι ξεκίνησε τη κουβέντα με την Εύα Μαρά και το Stellas View, o θεατράνθρωπος Βασίλης Παπαβασιλείου, που σκηνοθετεί Μαριβώ, λίγες μέρες πριν το ανέβασμά του απ’ το ΚΘΒΕ σε ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΠΡΩΤΗ στο Βασιλικό Θέατρο.
«Η πρώτη έκπληξη του έρωτα, είπε, γράφτηκε για τον θίασο των Ιταλών στο Παρίσι, ο οποίος κατάγονταν απ’ το «θέατρο του παταριού», της Commedia del’ arte δηλαδή.
Το «πλανόδιο θέατρο», αυτό σημαίνει η φράση, υπήρξε βασική ραχοκοκαλιά της θεατρικής παράδοσης της Ευρώπης.
Πέντε χρόνια μετά, το 1727, ο Μαριβώ, γράφει τη «δεύτερη έκπληξη του έρωτα», για τη Commedie francais. Δηλαδή, για τον γαλλικό θίασο. Έτσι κι αλλιώς, έγραφε και για τα δύο θέατρα ο Μαριβώ, κι αυτό είναι ένα εξόχως ενδιαφέρον στοιχείο του.
Γι’ αυτό χαίρομαι που το έργο, ανεβαίνει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το οποίο είναι ένα Ευρωπαϊκό θέατρο.
Πριν την ΕΟΚ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρώπη ενοποιήθηκε χάρη στους πλανόδιους θεατρίνους, χάρη στους διάφορους καλλιτέχνες οι οποίοι πήγαιναν απ’ τον έναν τόπο στον άλλον, τραγουδούσαν, παίζανε.
ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ
Το θέατρο, είναι μια επινόηση του ανθρώπου και μάλιστα, του Αθηναίου δημοκρατικού ανθρώπου του 6ου αιώνα, που έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του μέσω τρίτου, που είναι η σκηνή. Που είναι οι άνθρωποι της σκηνής, οι ηθοποιοί, οι υποκριτές που λέγαμε τότε.
Γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη αυτή τη σχέση, αυτή τη διαμεσολάβηση.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, που φοβόταν την τέχνη, όμως κατά βάθος την αγαπούσε πολύ και θα ήθελε να είναι ο ίδιος καλλιτέχνης – γι’ αυτό και είπε τη φράση «εξορίστε τους ποιητές από την Πολιτεία»
Μίλησε εξάλλου για τη διαμεσολάβηση που προείπα λέγοντας : «καὶ ψυχή, εἰ μέλλει γνώσεσθαι αὑτήν, εἰς ψυχὴν αὐτῇ βλεπτέον·» (Δηλαδή, πρέπει να κοιταχτείς σε μια άλλη ψυχή)!
Ο τόπος της συνάντησης με τον άλλον λοιπόν. Αυτό είναι το θέατρο.
ΤΥΧΑΙΑ Η’ ΣΥΓΚΥΡΙΑΚΗ Η ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
Καθόλου συγκυριακή!. Μεγάλη κουβέντα αλλά ήτανε στόχος ζωής από την εφηβεία μου. Η συνάντηση με τον Κουν με το Θέατρο Τέχνης, η δραματική σχολή, μετά επαγγελματικά στο Θέατρο Τέχνης και μετά το ταξίδι, η περιπλάνηση με τη σκηνή, με τον μακαρίτη τον Λευτέρη τον Βογιατζή και τα άλλα παιδιά εκεί… μετά μόνος μου με την Εποχή, μετά ελεύθερος σκοπευτής, μετά ΚΘΒΕ…
Περιπλανώμενος κι εγκατεστημένος σχετικά
Μα πάντα σταθερά περιπλανώμενος
«ΜΟΙΑΖΩ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΡΙΒΩ-ΕΙΧΕ …ΤΑΛΕΝΤΟ «ΑΛΗΤΗ»…
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια απ’ όλες μου τις ιδιότητες… μου θυμίζω τον επίκαιρο ΜΑΡΙΒΩ που έγραφε θεατρικά έργα, έγραφε κι επιφυλλίδες και δοκιμιακά έργα, κι ήταν μέσα σ’ όλα! Κι αυτό ήταν η επιτυχία του. Να καταπιάνεται με όλα επιτυχώς. Είναι ένα είδος… «αλητείας» μέσα στα πεδία, μες τα χωράφια των γνώσεων και της έκφρασης.. Είναι να’χει κανείς το ταλέντο του αλήτη.
«ΤΕΧΝΗ ΙΑΜΑΤΙΚΗ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ … ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ»
Ρόλος του θεάτρου είναι να είναι όσο καλύτερο μπορεί, για να μπορεί να απαντά στη μεγάλη πρόκληση της εποχής που είναι πως αποσταθεροποιεί τους ανθρώπους, τους παραλύει και πολλαπλασιάζεται η ανάγκη το θέατρο να δηλώνει παρόν για να συμπορεύεται με την περιπέτεια των ανθρώπων στη φάση αυτή. Στον παρόντα χρόνο αντικειμενικά υπάρχει παράλυση. Είναι ο φόβος των ανθρώπων, η αβεβαιότητα για την τύχη του προγράμματός τους, οι δυσκολίες του ιδιωτικού θεάτρου. Μιλάμε σήμερα για μια αναστολή της ζωής. Θα πρέπει να κάνουμε υπομονή. Και το «σήμερα» μετατίθεται σε ένα «σχετικό αύριο»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ…
Δεν γνωρίζω ποιο θα’ ναι… Μετέχω βλέπετε κι εγώ στην αβεβαιότητα του «παρόντος»
ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ – ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ
Το θέατρο είναι μια απ’ τις λίγες δουλειές που μπορεί να κάνει καλά ο Έλληνας!
Χρειάζεται μια σοβαρή εκπαίδευση. Ένα σοβαρό εκπαιδευτικό σύστημα. Για να γίνει το καλό που μπορούν οι Έλληνες ακόμη καλύτερο!
Όσο για το κοινό, υπάρχουν πάντα περιθώρια βελτίωσης.
Περνάμε και σε μια φάση κοινωνική όπου όλοι άνθρωποι, ζουν μόνοι, με συντροφιά τα εργαλεία και την τεχνολογία της υπερ-επικοινωνίας. Για να διαθέσουν χρόνο για κάτι άλλο έξω απ’ τον εαυτό τους οι άνθρωποι που ζουν σ’ έναν διαρκή θα λέγαμε αντικατοπτρισμό, δεσμώτες του ναρκισσισμού, θα χρειαστούν επανάσταση για να βγουν απ’ αυτό και να διαθέσουν μια-δύο ώρες για κάπου αλλού…