Επιτέλους... οι πόρτες του σπιτιού μας άνοιξαν για το κοινό στο Φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
Η ηθοποιός του ΚΘΒΕ Ιωάννα Παγιατάκη, παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή «Μικρός Μεγάλος Κόσμος» του 102 FM, με την Χρύσα Νάνου και τη Φωτεινή Στεφανοπούλου.
«Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» είναι μια δουλειά που κυρίως εκπονήθηκε εν μέσω καραντίνας. Αλλά και μέσα στον δικό μας τον εγκλεισμό κατά τη διάρκεια της περσινής χρονιάς. Και πριν την άνοιξη είχαμε βρεθεί αρκετές φορές για διαδικτυακές πρόβες. Στο τέλος της περσινής χρονιάς η παράσταση ολοκληρώθηκε και για ορισμένες μέρες ανέβηκε στο ίντερνετ και μεταδόθηκε. Με τη νέα χρονιά, ξαναβρεθήκαμε, ξαναδουλέψαμε και σας περιμένουμε να σας υποδεχθούμε στο σπίτι μας.
Έργο γραμμένο από άνδρα αλλά η ανδρική παρουσία ως υπόμνηση να πλανάται ενώ μόνο γυναίκες επί σκηνής
Ξέρετε, τον καιρό που δουλεύαμε το έργο συνέβαιναν πράγματα τριγύρω που μας επηρέασαν πολύ. Πράγματα δυνατά και για τις δικές μας ζωές. Από τη μία ο εγκλεισμός, από την άλλη οι επάλληλες γυναικοκτονίες, που δυστυχώς συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, ύστερα το me too…. Σκέφτομαι πως, ίσως ήταν και ευλογία που επιλέχθηκε αυτό το έργο γιατί μας δίνεται η δυνατότητα ενώ μεταφέρεται όλη η ιστορία του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, να ανοίξουμε και έναν διάλογο με το κοινό που θα έρθει να μας δει. Η παράστασή μας καθώς είναι στο Φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, είναι μια παράσταση performance… Λόγω και του χώρου, ο θεατής κάθεται αρκετά κοντά στη δράση, είναι δίπλα μας και έτσι έχει τη δυνατότητα να γίνει κοινωνός και μάρτυρας των ζωών αυτών, των παγιδευμένων γυναικών θυμάτων και θυτών ταυτόχρονα, που είναι έτοιμες να εκραγούν, να παρεκκλίνουν, να καταπιέσουν, να εξουσιάσουν η μία την άλλη, να αλληλοσπαράσσονται σε ένα περιβάλλον σιωπής κανόνων φόβου, απαγορεύσεων, εγκλεισμού που τους έχουν επιβληθεί απ’ έξω κυρίως από τους άνδρες χωρίς σεβασμό στη φύση τους και τις ανάγκες τους.
Ένα έργο γραμμένο το 1936
Πρόκειται για το τελευταίο του Λόρκα πριν δολοφονηθεί από παρακρατικούς. Λίγο αργότερα ανεβαίνει ο Φράνκο στην ισπανική εξουσία.
Με πολιτικές αποχρώσεις η επικαιρότητα τότε, 80 χρόνια μετά εξίσου επίκαιρο Η παράστασή μας πραγματικά συνομιλεί με τον σύγχρονο σκεπτόμενο άνθρωπο και μάλιστα τοποθετείται. Ενώ το έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα τελειώνει με μια αυτοκτονία, με έναν θάνατο, για μας αυτός ευχόμαστε να είναι ο τελευταίος θάνατος, κάτι σαν θυσία, για να μας δώσει την δυνατότητα να μετακινηθούμε πραγματικά, να αντισταθούμε και να μιλήσουμε.
Ποια είναι η Πόνθια Πρόκειται για την υπηρέτρια, τη δούλα του σπιτιού. Ένας ρόλος που πραγματικά με δυσκόλεψε. Πώς θα μπορούσα να βρω έναν κώδικα δηλαδή για να συνδέσω αυτόν τον καταπληκτικό ποιητικό λόγο του Γκάτσου τον ήδη γραμμένο απ’ το 1950 που χρησιμοποιήσαμε στην παράστασή μας, που μεταφέρεται με έναν πολύ λαϊκό τρόπο και να τον μεταφέρω συνδέοντάς το με το σήμερα.
Αναρωτήθηκα πώς είναι σήμερα να είσαι υπηρέτρια (όχι πως δεν υπάρχουν και στις μέρες μας) αλλά εν προκειμένω στο έργο μας, έχουμε να κάνουμε με την «καλύτερη υπηρέτρια». Είναι ήδη τριάντα χρόνια στο ίδιο σπίτι, γνωρίζει τα πάντα, ό,τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι αυτό, έχει ταυτόχρονα τη δυνατότητα λόγω της θέσης της να κρατά μιαν απόσταση κι έτσι βλέπει με καθαρότερη ματιά τις ανάγκες των γυναικών που ζουν εκεί. Θα την χαρακτήριζα μάνα – τροφό με μεγάλη ανεκτικότητα και φροντίδα που όμως την συναντούμε και σε στιγμές έκρηξης, στιγμές που τα λέει έξω απ’ τα δόντια.
Μια ωραία φράση του Λόρκα λέει ότι «Η ποίηση δημιουργείται για να απαγγέλεται, σε ένα βιβλίο είναι νεκρή» Εγώ θα σας πω μια ακόμη ωραία έκφραση που υπήρξε οδηγός για την δική μας παράσταση. «Να μη μιλάς και να καίγεσαι». Αυτή νομίζω πως είναι κι η φράση που διαπερνά όλο μας το έργο.
Διαπερνά και η μουσική την παράσταση έντονα Είναι όντως καταπληκτικές οι συνθέσεις του Κωστίκα Τσολάκου, όπως και όλοι οι συντελεστές έκαναν καταπληκτική δουλειά. Και ξέρετε, συντελεστές είχαμε και άντρες. Όλοι τους έδωσαν και δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό. Κι αν ακούγεται κοινότυπο, ωστόσο έτσι το βιώνουμε, ήταν μια ευλογημένη συνάντηση που μας κάνει περήφανους για τον τρόπο που με συλλογικότητα εργαστήκαμε και προσφέραμε το καλύτερο κομμάτι ο ένας στον άλλον.
Περισσότερα