«Οι καιροί της άνοιξης» παρουσιάζονται πάνω σε δεκαπέντε μουσικά κομμάτια του Δημήτρη Λέκκα, εμπνευσμένα από την ποίηση του Γιώργου Σαραντάρη. Στην παράσταση επικρατεί η πολιτική των διπλών διανομών. Τα κομμάτια σόλο γίνονται από διαφορετικούς χορευτές κάθε βράδυ, για δύο λόγους: Για να κρατηθεί το επίπεδο της ομάδας, αλλά και γιατί αυτό ενδιαφέρει το κοινό που θέλει να παρακολουθήσει περισσότερες παραστάσεις. «Η Ιεροτελεστία της άνοιξης» είναι μία έντονη, σύγχρονη μουσική, που συνέλαβε ο Στραβίνσκυ στα 1913 και που δεν επιτρέπει στον χορογράφο να φύγει από το θέμα, όπως επισημαίνει ο δημιουργός του μπαλέτου Ντανιέλ Λομέλ. Η σύγχρονη μουσική του Στραβίνσκυ επιβάλλει μια νέα θεώρηση της χορευτικής λειτουργίας και μια νέα αντίληψη στην αισθητική της κίνησης, με την επαναστατική χρησιμοποίηση συγκοπών, που προέρχονται από την τζάζ. Η χορογραφία του τοποθετείται στο πρώτο μέρος της παράστασης είκοσι χιλιάδες χρόνια πριν και στο δεύτερο μέρος στο σήμερα, με τους ανθρώπους να θυμούνται τη ζωή τους κοντά στη φύση. Χορογραφίες: Χορός, Η λύπη ο κήπος, Ο ύπνος, Άλλοτε η θάλασσα, Όταν πεθαίνει ο άνεμος, Το πέρασμα της άνοιξης, Ενός ανθρώπου η ψυχή, Το κάθε στόμα δε μιλά, Un cuore audace, Οι ζωές, Τα αηδόνια, Άνεμοι ουράνιοι, Μιλώ, Άνεμοι θαλασσινοί, Η άνοιξη ξανά θα κάνει φόνο