Δυο δούλες παλεύουν λεπτό προς λεπτό με την ασχήμια, τη χυδαιότητα και τη βρωμιά τους (στοιχεία που τους έχει επιβάλλει η 'όμορφη', 'καλή' και 'ευγενής' Κυρία τους), ώσπου στο τέλος 'φτερουγίζουν' ελεύθερες μακριά από την κόλαση του κόσμου. Η Κυρία αντιπροσωπεύει συμβολικά τον κόσμο των άστοργων ανθρώπων, που, κατά τον Ζενέ, πρέπει να πεθάνει. Γύρω από αυτή τη σκέψη και το πάθος της εκδίκησης περιστρέφεται ο μύθος του έργου. Απόκληρος στη ζωή του ο συγγραφέας, συμπαθεί και συμπονά τους ομοίους του, ενώ μισεί αυτούς που τους βλάπτουν. Ολόκληρο το έργο κρύβει ένα τραγικό μεγαλείο: την άρνηση του ανθρώπου να υποδουλωθεί.