Ήλιος, αέρας, περαστικοί, ένας σκύλος σε πιστό βηματισμό, ο Γούντι, και δυο άνθρωποι σκασμένοι απ’ την πολύχρονη απομάκρυνση και την κλεισούρα, εν τέλει, επικοινωνούν… Στο φως της Ρωμαϊκής Αγοράς, με μάσκες η Μάρα Τσικάρα συναντά Κυριακή πρωί, για τις ανάγκες της Ραδιοφωνικής εκπομπής «Φώτα Σανίδι Χαρτί», τον Κατούριαν του ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΥ, Γιάννη Τσεμπερλίδη…
Μόλις ολοκληρώσαμε τα γυρίσματά του, για να βγει στο διαδίκτυο. Ο τίτλος είναι αποκύημα κεντρικής ιστορίας του ήρωα του θεατρικού έργου του Μάρτιν Μακ Ντόνα, που είναι συγγραφέας. Ο Πουπουλένιος λοιπόν, ένα παραμύθι, που έχει γράψει ο Κατούριαν. Ένας τύπος από μαξιλάρια, φτιαγμένος όλος από ροζ αφράτο υλικό.
Εμφανίζεται σε παιδάκια, και τους λέει ότι, η ζωής σας θα είναι χάλια μεγαλώνοντας, και τους προτείνει να αυτοκτονήσουν, καλύτερα, για να αποφύγουν να βιώσουν όλη αυτή τη φρίκη.
Ο βασικός άξονας αυτών που πραγματεύεται το έργο, γυρνάει μέσα από την οικογενειακή βία, τη βία μετά την κρατική βία, τη βία της εξουσίας, τη βία στις σχέσεις των ανθρώπων… Είναι τέσσερις οι ρόλοι, είναι δύο αστυνομικοί και τα δύο αδέρφια της οικογένειας. Ο Κατούριαν που υποδύομαι και ο Μίσαλ, και βλέπουμε τη βία και στη μεταξύ τους σχέση… Πολύ βία… αλλά είναι πραγματικότητα αυτό…
-Δεν είναι επιστημονική φαντασία. Όχι δεν είναι δυστυχώς…
-Έχεις υπάρξει μάρτυρας βίας; Σε μένα δεν έχει συμβεί… έχω δει σε φίλους μου να συντελείται.
-Διανομή; Εγώ υποδύομαι τον συγγραφέα, ο Χρίστος Στυλιανού τον Μίσαλ, Άριελ είναι ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος και Τουπόλσκι ο Σπύρος Σαραφιανός.
-Έχεις υπογράψει και τη μουσική της παράστασης! Πώς προέκυψε αυτό; Αυτή η διαδικασία, αν δεν ήταν η καραντίνα, δεν θα γινόταν. Για τους δυο πρώτους μήνες, δουλέψαμε διαδικτυακά. Δεν ήταν κάτι πολύ δημιουργικό… Όταν μου είπε η σκηνοθέτης Μαίρη Ανδρέου, ότι δεν βρήκε μουσική και έμαθε ότι παίζω και γράφω μου το ζήτησε. Της έστειλα ένα δείγμα, λέγοντας πως δεν είμαι μουσικός που γράφω τα πάντα και παίζω και τα πάντα, έχω ένα κάπως πιο συγκεκριμένο ύφος στο μυαλό μου, ωστόσο της έστειλα δυο δείγματα, της αρέσαν και το ανέλαβα. Κι ήταν το πιο δημιουργικό πράγμα που έκανα μέσα στην καραντίνα.
-Πως είναι να συμμετέχεις στην παράσταση, να παίζεις και συνάμα να μεταφράζεις μουσικά το έργο; Εγώ, επειδή σκέφτομαι μουσικά και σαν ηθοποιός, μου είναι πολύ πιο ευχάριστο και πολύ πιο εύκολο. Το κάνω με πιο ευχάριστη διάθεση. Επίσης όταν συμβαίνει, είμαι κλεισμένος μόνος στο σπίτι, οπότε η καραντίνα βοήθησε στο έπακρο. Και συντελείται πάντα υπό το πρίσμα ενός ρόλου. Εν προκειμένω το έκανα υπό το πρίσμα του αδερφού μου του Μίσαλ… Πώς άκουγε τα πράγματα που συνέβαιναν, καθώς είναι ένας χαρακτήρας με νοητική υστέρηση, λόγω της βίας που υπέστη, πώς ήταν οι ήχοι που ακούει..
-Είναι η πρώτη φορά, που μου λέει κάποιος, ότι η μουσική είναι υπό το πρίσμα του υποκειμενικού ενός ρόλου. Πόσο μάλλον ενός ανθρώπου με νοητική υστέρηση… Αυτό συνέβη όταν διάβαζα το κείμενο και έγινε η συμφωνία ότι θα γράψω εγώ τη μουσική… γιατί γενικώς πάντα σκέφτομαι μουσικά, να γράψω μια μελωδία με τα λόγια, έτσι σαν πρόβα προσωπική ας πούμε , γίνεται απ’ την οπτική ενός ρόλου, ενός ήρωα.
-Και πως είναι το σύμπαν του Μίσαλ μουσικά; Είναι μελωδικό αρκετά…
-Γενικά σαν ρόλος και σαν παρουσία απ’ την σκηνοθεσία, έχεις μια εποπτεία και επί σκηνής, γιατί είσαι ο συγγραφέας… εκτός απ’ τον Κατούριαν έχεις μια γενική εποπτεία έτσι όπως βγαίνεις και τα λες στο μικρόφωνο Σαν μουσικός που μας βάζει στον κόσμο των ιστοριών. Ναι αυτή ήταν ιδέα της Μαίρης, ο ρόλος δηλαδή του συγγραφέα να φαντάζεται όλα αυτά τα πράγματα.
-Κι ακούγονται σκληρές ιστορίες; Η ιστορία λέει ότι γεννιούνται σε μια οικογένεια δυο παιδιά. Το πρώτο το κακομεταχειρίζονται για χάρη του επόμενου παιδιού. Το έχουν κλεισμένο και το βασανίζουν, για να ενεργοποιήσουν την φαντασία του δεύτερου παιδιού και να γράφει ιστορίες, και ενώ στην αρχή αυτό κάπως το πετυχαίνει και γράφει καλές ιστορίες, όταν λέει τι είναι αυτά που ακούγονται απ’ το διπλανό δωμάτιο, του λένε τίποτε δεν είναι, τα κάνουμε εμείς για να σου εξάψουμε τη φαντασία, μέχρι που στα 14 του καταλαβαίνει ότι δεν είναι ψέματα και τότε αποφασίζει να σκοτώσει τους γονείς του. Και υποτίθεται ότι κάπως φεύγουν μετά τα δύο αδέρφια και στο έργο τους πετυχαίνουμε, να μένουν μαζί. Ο Κατούριαν πηγαίνει σε σχολείο τον Μίσαλ, που όπως προείπα έχει νοητική υστέρηση, ο ίδιος δουλεύει σε ένα σφαγείο (δεν σφάζει ζώα ο ίδιος, τα καθαρίζει) και ταυτόχρονα προσπαθεί να στείλει τις ιστορίες του σε διάφορες εφημερίδες για να δημοσιευτούν. Έχει στείλει μια ιστορία. Και τους πετυχαίνουμε, την ώρα που γίνονται κάποια φονικά σε παιδάκια… Πιάνουν τον Κατούριαν αστυνομικοί, γατί ο τρόπος που είναι δολοφονημένα τα παιδάκια είναι οι ίδιος με τις ιστορίες του.
«Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα αγοράκι που η μητέρα κι ο πατέρας του, δεν του έδιναν παρά αγάπη. Είχε το δικό του δωμάτιο μικρό σε ένα μεγάλο σπίτι στη μέση ενός μεγάλου δάσους. Δεν του έλειπε τίποτα …. Ο σπόρος της δημιουργικότητας είχε φυτρώσει μέσα του από πολύ νωρίς Και το γράψιμο ήταν που έγινε η πρώτη του αγάπη …ιστοριούλες… παραμύθια …. Όλα ήταν ευτυχισμένα. Και μερικές ήταν καλές… Μερικές ήταν πολύ καλές Το πρώτο μέρος του πειράματος των γονιών του είχε πετύχει Ήταν το βράδυ των γενεθλίων του Είχε κλείσει τα 7 όταν άρχισαν οι εφιάλτες Το δωμάτιο πλάι στο δικό του ήταν πάντα κλειδομανταλωμένο για λόγους που το αγόρι ποτέ δεν κατάλαβε αλλά και ποτέ δεν ρώτησε… Μέχρι που το θαμπό βουητό από τρυπάνια το τρίξιμο από βίδες που τρίζουν το χαμηλό βράσιμο άγνωστων ηλεκτρικών πραγμάτων και οι πνιχτές κραυγές ενός μικρού φιμωμένου παιδιού άρχισαν να ξεχύνονται απ’ τους χοντρούς τοίχους κάθε βράδυ»
-Τι θυσίες για την τέχνη πρέπει να γίνονται… Εδώ βλέπουμε το extreme σενάριο να βασανίζεις έναν άνθρωπο για να εμπνευστεί ένας άλλος άνθρωπος. Αυτά είναι λίγο ναζιστικές τεχνικές, πάνε εκεί, που όντως γινόταν και όχι μόνο την εποχή του Χίτλερ, γινόταν και μετά με πειράματα με οικογένειες που χώριζαν με δίδυμα που χώριζαν και τα παρακολουθούσαν σε διαφορετικές περιοχές Αλλά αν μιλάμε για κακομεταχείριση, βία εκφοβισμό, βρισίματα κτλ… έχουν περάσει αυτά και κατοπινές γενιές Οι δάσκαλοί μας ας πούμε, είχαν φωνές και τέτοια πράγματα Από κάποιους, μπορώ να σου πω ότι με πείραζε, από κάποιους δεν με πείραζε ο τρόπος που το έκαναν. Είναι και αυτό, το πως γίνεται… Για να μην τα μπερδεύουμε όλα.. σίγουρα μπορεί να υπάρχουν εντάσεις πάνω στη δουλειά, δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο πάντως. Αυτό δεν είναι και τόσο βία. Αλλά ο καθένας τα βιώνει πολύ προσωπικά, κι αυτό που μπορώ να ακούσω εγώ, είμαστε μαζί και κάτι μπορεί να γίνει, εσένα να σε επηρεάζει πιο πολύ από μένα κι εγώ να σου πω δεν είναι έτσι…
-Τελευταία έχουμε ακούσει πάρα πολλές ιστορίες… Αυτό που λέω έχει τη δύναμη να τα κάνει όλα σχετικά… δεν είναι έτσι… Ένας βιασμός είναι βιασμός… μια παιδική κακοποίηση, είναι μια παιδική κακοποίηση… δεν είναι όλα το ίδιο… αυτό πρέπει να το προσέξουμε.
-Εγώ αισθάνομαι και λίγο προδομένη, γιατί πολλοί εν ονόματι της ποίησης ή του θεάτρου έχουν κάνει εγκλήματα.. είναι πολύ τρομακτικό αυτό… σαν να διάβασαν λάθος ποιήματα, ή θέατρο… Και πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες ήταν μεγάλα καθάρματα!
-Μετανιώνεις για πράγματα; Για πολλά δεν έχω μετανιώσει… Δεν έχω ας πούμε, μετανιώσει για ουσιαστικά πράγματα. Ούτε λέω ότι είμαι απόλυτα χαρούμενος, απλά, είμαι αυτάρκης, με πράγματα που έχω βρει και ξέρω ότι μου αρέσουν και με γεμίζουν, μέχρι εκεί… Ξέρεις τι παθαίνω καμμιά φορά; Καμμιά φορά αλλάζω οπτική… σε ένα πρόβλημα ή σε περίοδο μεγάλου άγχους, προσπαθώ να λέω «δεν είναι όπως τα λες τα πράγματα, είσαι μια χαρά»
-Ήταν χαρά για σένα η περίοδος αυτή να σε βρίσκει να δουλεύεις στο ΚΘΒΕ; Ήταν πολύ καλό ότι δουλεύαμε, γιατί μας έδωνε το δικαίωμα μιας κάποιας κανονικότητας Ξυπνούσα έφευγα από το σπίτι γιατί το διαδίκτυο με είχε κουράσει πολύ. Μισούσα την ώρα και τη στιγμή που θα άρχιζε Και επειδή ήταν πολλές ώρες για πολύ καιρό δεν άντεχα. Νομίζω ότι έκανες ότι έπαιζες. Βοηθούσε πολύ στο να μάθεις τα λόγια, χωρίς να τα πολυδιαβάσεις μόνος, να συζητήσεις φιλολογικά, θεωρητικά, να αναλύσεις… Σ’ αυτό το δίκτυο βοήθησε πολύ. Αφού, όταν πρωτοπήγαμε στη σκηνή ξανά, ήταν περίεργο, γιατί ενώ ήξερες τα λόγια του ρόλου, έμοιαζε παράξενη συνθήκη, περισσότερο με μεταγλώττιση, και σαν κάτι δεν γινόταν σωστά… Απ’ τη στιγμή που αρχίσαμε με τα τεστ κάθε βδομάδα, και πρόβες από κοντά, ξεκίνησε η σχεδόν κανονικότητα…Ντυνόμουν, έβγαινα, έβλεπα τους ανθρώπους, μάθαμε και την μάσκα… Η μάσκα στην πρόβα, όταν μας την πρωτοφόρεσαν, τσινούσαμε.Τώρα δεν το έχω καν πρόβλημα στο μυαλό μου ότι θα κάνω πρόβα με τη μάσκα… δηλαδή έφυγε… προσαρμοζόμαστε… βλέπουμε…
-Ο κόσμος, οι θεατές; , Όσο κι αν σε έχουν δει οι συνεργάτες…φωτιστές, σκηνοθέτης, η ενδύτρια, όλοι όσοι το βλέπουν κάθε μέρα, γιατί δουλεύουμε μαζί, δεν γίνεται, δεν είναι το ίδιο … Λες θέλω να μπει ένας άνθρωπος, που να μην έχει σχέση με τον κόσμου του Πουπουλένιου, που τον κάνουμε πρόβα εδώ και πέντε μήνες… να μπει ένα καθαρό μάτι, κι ας μας πει και τα χειρότερα…
-Η τηλεοπτική αποτύπωση του θέατρου; Εγώ είμαι και ηθοποιός, και για λόγους και αρχειακού υλικού, μπορώ να το δω, δηλαδή δεν με ενοχλεί ακόμη και από μονοκάμερο, κι ας είναι χάλια κάτι μπορώ να καταλάβω περισσότερο. Πάντως από τις παραστάσεις που είδα, δεν ξέρω, είναι κάτι καινούριο… όσον αφορά στην εικόνα και στον Κινηματογράφο και στην Τηλεόραση, πλέον ο μέσος όρος έχει ανέβει πάρα πολύ… τώρα ο θεατής καλείται να δει κάτι που δύσκολα μεταφέρεται αν δεν το ζήσεις εκείνη τη στιγμή live… είναι λίγο σαν τις συναυλίες… πας .. το ζεις… γίνεσαι ένα.. κοπανιέσαι με το κοινό… δεν έχει την ίδια δύναμη από οθόνης… Έχω μια στάση άρνησης απέναντι σ’ αυτό… Δεν μ’ αρέσει νομίζω. Απ’ την άλλη σκέφτομαι, αν έλειπε η αποτύπωση κι η προβολή, δεν θα χαμε τίποτα να δείξουμε, να μοιραστούμε.. δεν ξέρω… Πρόσφατα παρακολούθησα το Ελεύθερο Ζευγάρι του Μιχάλη Σιώνα. Το γύρισμα, επειδή ήταν μονοπλάνο συνεχόμενο μου έβγαλε αρκετά και την θεατρικότητα του πράγματος, και ότι ήταν μια νορμάλ με την κινηματογράφιση πήγαινε σε στιγμές και πιο κοντά η κάμερα … λειτούργησε… Δε ξέρω, θα δούμε.. είναι και το μοντάζ μετά.. Το καλό είναι πως είναι δωρεάν οι δικτυακές παραστάσεις. Πιστεύω ότι όντως, τέτοιοι οργανισμοί, που συνεχίζουν μέσα σ’ όλη αυτή την κρίση και μένουν όρθιοι, γιατί παίρνουν και τις επιχορηγήσεις είναι αρκετά τίμιο για τους θεατές, γιατί δεν είναι θέατρο- θέατρο ακριβώς , είναι ωραίο αυτό που κάνει το ΚΘΒΕ που τις δίνει δωρεάν…
-Τί ονειρεύεσαι για το μέλλον; Βασικά αυτά που ονειρεύομαι είναι αυτά δεν θέλω να γίνουν. Φοβάμαι ότι μέσα του δικτύου ότι θα πάμε εκεί πάρα πολύ… Ακόμη και στο λιανεμπόριο και στα μαγαζιά θα μας κατακλύσει… Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει με την εκπαίδευση, το βλέπω και με τα παιδιά μου Νομίζω ότι έτσι θα πάει το σχολείο, έτσι θα είναι. Και με τρομάζει! Επιτέλους, να ανοίξουμε να βγαίνουμε έξω να πηγαίνουμε τα παιδιά μας στις αυλές, στο σχολείο, να έρχονται σε επαφή με άλλα παιδιά… να ξανανοίξουνε τα θέατρα, να έρχεται ο κόσμος.. Να βγούμε μια εκδρομή… να πάμε να δούμε λίγο πράσινο… Να πάμε να φάμε ένα καλαμαράκι με τσίπουρο Να αθληθώ περισσότερο να τρέφομαι καλύτερα Και δεν ξέρω ποιο live style σε οδηγεί εκεί πέρα Ο καθένας προσπαθεί να τα κάνει καλύτερα στο μικρόκοσμό του Αλλάζουμε τους εαυτούς μας γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο.
-Μαθήματα απ’ τα παιδιά παίρνεις; Επικοινωνώ πάρα πολύ, ακόμη και πριν αποκτήσω δικά μου παιδιά, πάλι επικοινωνούσα. Αγαπώ αυτό το ενδιάμεσο στάδιο που σου διδάσκουν τα παιδιά… τον χρόνο μεταξύ του κλαίω και γελάω… που δεν το εμβαθύνουν και πολύ… κι η αλλαγή στην ψυχική τους μετάπτωση δεν επιβαρύνει πολύ το μέσα τους… Εσύ αν δεις ένα παιδί για παράδειγμα να κλαίει θα το κουβαλάς στο κεφάλι σου ότι έκλαιγε μισή ώρα, δεν το ξεπερνάς εύκολα… Εκείνο ζει… και προχωράει…