«… τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δίπλα μου δεν έχω «φυλαχτά»… ένα εξ’ αυτών ήταν, είναι και θα είναι η ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ, του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, εξομολογείται η σκηνοθέτης της παράστασης Πολυξένη Σπυροπούλου που από το Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών του ΚΘΒΕ, σε λίγο καιρό θα μας ταξιδέψει σε κόσμους ποιητικούς, υπερβατικούς, αξιακούς, μοναχικούς...
Για τη μοναξιά που κλήθηκαν οι συντελεστές της παραγωγής να βιώσουν στις διαδικτυακές πρόβες, την απόσταση που οι υγειονομικοί κανόνες επιβάλλουν στις πρόβες, αλλά και για την πρεμιέρα δίχως θεατές, η συζήτηση μαζί της αποκαλύπτει την κυριολεκτική και μεταφορική της διάσταση, καθώς η πραγματικότητά μας είναι λειτουργικό στοιχείο της παραγωγής :
«Οι διαδικτυακές πρόβες, όπως γίνανε, αξιοποιήθηκαν στο έπακρο στο concept της παράστασης…. Οι ήρωες του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, είναι βαθιά καταδικασμένοι στη ΜΟΝΑΞΙΑ τους… Εμείς, προσεγγίσαμε βιωματικά τους ήρωες μέσα στη συνθήκη της απομόνωσής μας ο καθένας, κλεισμένοι στα σπίτια μας, και την ίδια στιγμή μια τεράστια κραυγή μας ένωνε… Εκεί, ήρθε ο ποιητής και μας άρπαξε, μέσα από ένα πολυδιάστατο έργο, μεταμορφώνοντάς μας στην πραγματικότητα από απαξιωμένους πολίτες, όπως όλοι μας νοιώθαμε, σε ανθρώπους που αξίζει να επικοινωνήσουν τα τραύματά τους… Λίγο θεούς λίγο ήρωες αλλά κυρίως ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΤΙ-ΗΡΩΕΣ. Γι’ αυτό λατρεύω τα πονήματά του, γιατί την ίδια στιγμή που αγγίζεις το θεϊκό, απολαμβάνεις τη θνητότητά σου… την ίδια στιγμή που νοιώθεις ήρωας ή μύθος που τίποτε θαρρείς δεν σ’ αγγίζει, είσαι κι αληθινός, και πληγωμένος και τρωτός. Αυτός ήταν εξάλλου ο αγώνας που προασπίζονταν μια ζωή ο Ρίτσος. Μέσα απ’ τη δυσκολία, τον πόνο, την αδικία, να βρίσκουμε τα πατήματα και να διεκδικούμε ό,τι πιο ονειρικό ποθήσαμε να συμβεί. Αυτό νοιώσαμε στις πρόβες για την ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ: ελεύθεροι μέσα στη συνθήκη του φόβου και του εγκλωβισμού. Κι αυτή η διάσταση ξανά και πάλι θ’ αποκαλυφθεί μέσα απ’ τις μοναξιές του καθενός και της καθεμιάς καθώς το project συνεχίζεται… Όταν θα ‘ρθει να μας συναντήσει θα μας βρει μόνους στα σπίτια μας να το παρακολουθούμε κι είναι σα να σπάει ένα ρόδι και μέσα απ’ τη σάρκα του θα αρχίσουν να ξεχύνονται συναισθήματα… Απ’ αυτό πάσχει περισσότερο απ’ όλα ο κόσμος μας… Την ανάταση του πνεύματος διεκδικούμε. Να αγγίξουμε στην οθόνη του καναπέ την μοναξιά του πλησίον, κι ύστερα τη δική μας που πάσχει ομοιότροπα του σώματός μας και έτσι μέσα απ’ αυτό να αναστηθούμε και ψυχικά… Και φυσικά, σ’ αυτή τη διαδρομή της μοναχικής θέασης, καθένας μας θα ανακαλύψει νομίζω, πόσο πολύ του έλειψε το θέατρο στη ζωή του… Κι όταν οι παραστάσεις ανέβουν ελεύθερα οι θεατές με λαχτάρα θα έρθουν να μας συναντήσουν…