«Η παράσταση του τεράστιου Ισπανού συγγραφέα Φ. Γ. Λόρκα, «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», μπορεί να μιλά για μια άλλη εποχή, οι ομοιότητες και η προβολή της όμως στη σημερινή την κάνουν τραγικά επίκαιρη».
Έτσι καλωσόρισαν την πρωταγωνίστρια του ΚΘΒΕ Χρύσα Ζαφειριάδου, οι παρουσιαστές της εκπομπής «Περίμετρος» της ΕΡΤ3 Κατερίνα Ρενιέρη και Νίκος Πιτσιακίδης και με αφορμή την πρεμιέρα που έγινε την Παρασκευή στο Φουαγιέ στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, σύστησαν στο τηλεοπτικό κοινό ένα έργο που είναι η διαχρονική επιτομή της αντιληπτότητάς μας για τα κοινωνικά στερεότυπα, τη θέση των γυναικών σε απολυταρχικές κοινωνίες και τις κακοποιητικές συμπεριφορές του σκοταδισμού που τις ακολουθούν. Πατήστε στην εικόνα για να δείτε την συνέντευξη:
Η ιστορία
Είναι μια ιστορία που είναι σίγουρα πιο επίκαιρη από ποτέ δυστυχώς, είπε η Χρύσα Ζαφειριάδου και δεν ξέρω αν θα πάψει και ποτέ να είναι επίκαιρη. Διαδραματίζεται στο σπίτι όπου ζει η Μπερνάρντα με τις πέντε κόρες, τη μητέρα της και τις δύο υπηρέτριές της.
Σ΄ αυτό το σπίτι πενθούν για τον θάνατο του δεύτερου συζύγου της Μπερνάρντα, τον πατέρα των τεσσάρων κοριτσιών, (η πέμπτη κόρη, την οποία και υποδύομαι, προέρχεται από τον προηγούμενο γάμο της μητέρας τους), όπου αποφασίζεται ένα οκτάχρονο πένθος. Μια οικογένεια που είναι απολυταρχική, που σφύζει από έλεγχο και κακοποίηση κι όλες τις μορφές βίας που και σήμερα μας απασχολούν.
Μια μάνα σε πένθος.. Καρφώνει Παράθυρα κανείς να μην μπορεί να βγει έξω
Να μη βγει καμία απ’ τις κόρες έξω… όχι ότι υπήρχε προηγούμενα ελευθερία. Απλώς τώρα η Μπερνάρντα βρίσκει την ευκαιρία λόγω πένθους να κλείσει για πάντα αυτό το σπίτι, να κλείσει τα κορίτσια για πάντα εντός του και φυσικά και τον εαυτό της. Παρακολουθούμε λοιπόν όλες τις γυναικείες μορφές, γιατί είναι και η μητέρα της μέσα, πώς προσπαθούν, ανεπιτυχώς δυστυχώς, να διεκδικήσουν το μερίδιο της ευτυχίας που τους αναλογεί.
Παραλληλισμός στο σήμερα
Δυστυχώς εμείς όταν είχαμε ξεκινήσει τις πρόβες μας, δεν είχε εμφανιστεί ως κίνημα, (αν και τα προβλήματα πάντοτε υπήρχαν), το me too. Αλλά ήταν μια εσωτερική ανάγκη που λειτουργούσε μέσα σε όλες μας, ήταν ένα καζάνι που έβραζε και έβραζε για όλες το ίδιο, να μιλήσουμε για όσα συμβαίνουν. Κι όλο αυτό το καθεστώς του lock down που περάσαμε, επίσης διέγραψε την πορεία μας. Γιατί όταν ξεκινήσαμε, κάναμε πρόβες διαδικτυακά, όντας μόνοι ο καθένας στο σπίτι του και παράλληλα όλοι μαζί, υπό το πρίσμα της οθόνης.
Η δυσκολία των διαδικτυακών προβών
Ήταν πολύ δύσκολο κατ’ αρχάς να συνδεθούμε, να μπορέσουμε να συνομιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, αλλά ήταν πολύ χρήσιμο. Γιατί μπήκαμε στο καθεστώς της απομόνωσης και της ανελευθερίας, που είναι ουσιαστικά η συνθήκη της παράστασης. Οι τέσσερις τοίχοι που επιβάλλονται σε μας και επιβάλλουμε κι εμείς στον εαυτό μας. Πολύ βασικό για μας στο έργο είναι ότι υπάρχουν οι αόρατοι τοίχοι. Μπορούμε να βγούμε από το σπίτι αλλά δεν βγαίνουμε. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που μας περιορίζει και μας κακοποιεί μας δημιουργεί το περιβάλλον αυτό του εκφοβισμού.
Δεν υπάρχουν άνδρες στην παράσταση ως φυσική παρουσία κι όμως καθορίζουν τις ζωές των γυναικών
Μα ουσιαστικά είναι οι άνδρες οι πρωταγωνιστές. Η έννοια της πατριαρχίας κυριαρχεί. Εμάς μας επηρεάζει στα πάντα, σε όλη μας της συμπεριφορά. Ο θάνατος ενός πατέρα, οι εργάτες άνδρες που περνούν έξω και ποτέ δεν μπορούμε να τους ακουμπήσουμε, η μη επαφή και ταυτόχρονα η κυριαρχία του ανδρικού στοιχείου.. η μητέρα, η οποία μετατρέπεται σε έναν πατριάρχη.
Παραστάσεις
Οι παραστάσεις θα πάνε ως 13 Φεβρουαρίου στο Φουαγιέ της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών.
Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου