in English
ΚΘΒΕ
Προφίλ
Ιστορικό
Διοίκηση
Κώδικας Δεοντολογίας
Δραματική Σχολή
Εργαστήρια
Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης
Βιβλιοπωλεία
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πρόγραμμα Παραστάσεων
Τρέχουσες Παραστάσεις
Εισιτήρια
Δείτε και κερδίστε
Σκηνές
Παιδική Σκηνή
Νεανική σκηνή
Όπερα Θεσσαλονίκης
Χοροθέατρο
Κλιμάκιο Μακεδονίας-Θράκης
Εκπαιδευτικά προγράμματα
Δράσεις
Δραστηριότητες
ΑΡΧΕΙΟ
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη
Σύνθετη Αναζήτηση
Πωλητήριο
Προγράμματα
Αφίσες
Αναμνηστικά - Είδη ένδυσης και αξεσουάρ
ΧΩΡΟΙ
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Φουαγιέ Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Βασιλικό Θέατρο
Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Θέατρο Δάσους
Θέατρο Γης
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Φόρμα Επικοινωνίας
Τηλέφωνα Επικοινωνίας
Προτάσεις Συνεργασίας
Συχνές ερωτήσεις
ΝΕΑ
Νέα
Δελτία Τύπου
Ανακοινώσεις - Διαγωνισμοί
Auditions
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ
Χορηγίες
Loyalty Club
Συνεργαζόμενοι φορείς
ΚΘΒΕ
Προφίλ
Ιστορικό
Διοίκηση
Κώδικας Δεοντολογίας
Δραματική Σχολή
Εργαστήρια
Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης
Βιβλιοπωλεία
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πρόγραμμα Παραστάσεων
Τρέχουσες Παραστάσεις
Εισιτήρια
Δείτε και κερδίστε
Σκηνές
Παιδική Σκηνή
Νεανική σκηνή
Όπερα Θεσσαλονίκης
Χοροθέατρο
Κλιμάκιο Μακεδονίας-Θράκης
Εκπαιδευτικά προγράμματα
Δράσεις
Δραστηριότητες
ΑΡΧΕΙΟ
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη
Σύνθετη Αναζήτηση
Πωλητήριο
Προγράμματα
Αφίσες
Αναμνηστικά - Είδη ένδυσης και αξεσουάρ
ΧΩΡΟΙ
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Φουαγιέ Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Βασιλικό Θέατρο
Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Θέατρο Δάσους
Θέατρο Γης
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Φόρμα Επικοινωνίας
Τηλέφωνα Επικοινωνίας
Προτάσεις Συνεργασίας
Συχνές ερωτήσεις
ΝΕΑ
Νέα
Δελτία Τύπου
Ανακοινώσεις - Διαγωνισμοί
Auditions
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ
Χορηγίες
Loyalty Club
Συνεργαζόμενοι φορείς
in English
Νέα - Δελτία Τύπου
Αρχική
Νέα - Δελτία Τύπου
«Αρνούμαι να Ξεχάσω» του Γιώργου Χατζόπουλου σε σκηνοθεσία Ελευθερίας Τέτουλα (13/7/2021)
ΚΘΒΕ
«Αρνούμαι να Ξεχάσω» του Γιώργου Χατζόπουλου
σε σκηνοθεσία Ελευθερίας Τέτουλα
31 Αυγούστου, Οικία Νταμπούδη
Χορτιάτης
— Όλα πρέπει να ειπωθούν. Και τι έγινε και τι δεν έγινε
—Κι η φρίκη;…
—Κι η ζωή;…
—Και ποιος έφταιξε και ποιος δεν έφταιξε
—Πώς να μιλήσεις για τη φρίκη;
—Πώς να μιλήσεις για τη ζωή;
—Και ποιος πρόδωσε και ποιος θυσιάστηκε
—Κι η φρίκη;…Πώς θα μιλήσεις
—Για τη ζωή.
—Θα μιλάω για όσα έγιναν ξανά και ξανά μέχρι
—Οι λέξεις να γίνουν άνθη! Και τ’ άνθη να γίνουν ρόδια γλυκά σαν τη ζωή.
Μια παράσταση αφιέρωμα στην ιστορία του Ολοκαυτώματος του Χορτιάτη το 1944, όταν 149 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ύστερα από διαταγή των Γερμανών, ένα έργο – στοχασμός, για το πως η μαρτυρία μέσω του θεατρικού λόγου μπορεί ν’ αφυπνίσει μνήμες, κτίζοντας γέφυρες ανάμεσα σε όσους θυσιάστηκαν και μαρτύρησαν κι εκείνων που απέμειναν να «μαρτυρούν», ένα διάβημα θεατρικής διαμαρτυρίας έναντι της βίας και του πολέμου, βασισμένη στο έργο του Γιώργου Χατζόπουλου, που σκηνοθέτησε η Ελευθερία Τέτουλα έρχεται από το ΚΘΒΕ 31 Αυγούστου να λάβει χώρα εκεί όπου διαδραματίστηκαν οι μελανότερες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας για την πόλη της Θεσσαλονίκης, στην οικία Νταμπούδη.
Εκεί και η δική μας γνωριμία με την ηθοποιό & σκηνοθέτη
Ελευθερία Τέτουλα
καθώς οι πρόβες εντατικοποιούνται μέρα τη μέρα ενόψει της πρεμιέρας.
Από τη στιγμή που μου ανατέθηκε από τον διευθυντή του ΚΘΒΕ, τον κύριο Κολοβό η δημιουργία μίας παράστασης για την επέτειο του Ολοκαυτώματος του Χορτιάτη άρχισα να διαβάζω οτιδήποτε έχει γραφτεί ή ανέβει στο θέατρο για το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός.
Επίσης μίλησα με πολλούς ανθρώπους που ασχολήθηκαν με το Ολοκαύτωμα είτε δημοσιογραφικά είτε καλλιτεχνικά. Κατέληξα εντέλει πως κανένα από τα υπάρχοντα κείμενα δεν ικανοποιούσε αυτό που είχα στο μυαλό μου. Δηλαδή ένα κείμενο που να αναδεικνύει τα γεγονότα, αλλά ταυτόχρονα με θεατρικό τρόπο να μας μεταφέρει τα συναισθήματα, τις αλήθειες των ανθρώπων που ενεπλάκησαν στο Ολοκαύτωμα και πάνω από όλα μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο να μας εξηγεί γιατί δεν πρέπει «να ξεχάσουμε».
Έτσι ανατέθηκε από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του ΚΘΒΕ ΝΙΚΟ ΚΟΛΟΒΟ η συγγραφή του έργου στον ΓΙΩΡΓΟ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟ και εμψυχώθηκε σε παράσταση 30 λεπτών που θα πραγματοποιηθεί τέλη Αυγούστου στον ΔΗΜΟ ΠΥΛΑΙΑΣ ΧΟΡΤΙΑΤΗ που έθεσε υπό την αιγίδα του το εγχείρημα.
Στο κείμενο του ο Γιώργος κατάφερε να ακροβατήσει με επιτυχία ανάμεσα στην ιστορική μνήμη και στη δραματουργική πλοκή και με παρόμοιο τρόπο προσπαθήσαμε κι εμείς να προσεγγίσουμε τους ρόλους και το κείμενο.
Πριν πιάσουμε βέβαια το κείμενο εμείς οι ηθοποιοί μεταμορφωθήκαμε σε ερευνητές. Ανοίγαμε υπολογιστές και lap top, παρακολουθήσαμε ντοκιμαντέρ για το ολοκαύτωμα, διαβάσαμε μαρτυρίες, επισκεφτήκαμε τον Χορτιάτη και συνομιλήσαμε με απογόνους εκείνων που μαρτύρησαν στο ολοκαύτωμα, συζητήσαμε μεταξύ μας για όσα συνέβησαν, συναισθανθήκαμε τον πόνο και την απόγνωση των μαρτύρων και προσπαθήσαμε να δώσουμε τη δική μας σύγχρονη ερμηνεία για όσα συνέβησαν.
Το κείμενο του Χατζόπουλου ερχόταν σ’ εμένα και στην ομάδα μέρα με τη μέρα, κομμάτι κομμάτι, το διαβάζαμε, αυτοσχεδιάζαμε και με αγωνία περιμέναμε την εξέλιξή του. Ταυτόχρονα όμως μεταφέραμε στον συγγραφέα και τις δικές μας εντυπώσεις και προσδοκίες. Ήταν μία πολύ ωραία διαδικασία – πραγματικό θέατρο! – που διήρκησε σχεδόν δύο εβδομάδες.
Στη συνέχεια άρχισαν οι πρόβες. Τέσσερεις ηθοποιοί που εναλλασσόμαστε στους ρόλους των μαρτύρων, των ανταρτών, των ταγματασφαλιτών ακόμη και στο ρόλο του Γερμανού εμπνευστή του ολοκαυτώματος, του Σούμπερτ, δώσαμε και συνεχίζουμε να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας σ’ ένα έργο που μας ενθουσίασε, μας συγκίνησε και συνεχίζει να μας συγκινεί.
Θα έλεγα πως το σκηνοθετικό κερασάκι που μας έκανε να παθιαστούμε ακόμη περισσότερο ήτανε η ιδέα να εντάξουμε στην παράσταση έναν βιολιστή που σε κάποιες σκηνές συνοδεύει τη δράση και τα λόγια των ηθοποιών. Η ιδέα γεννήθηκε από την αναφορά του κειμένου σ’ ένα συγκλονιστικό γεγονός. Κατά τη διάρκεια των βιαιοπραγιών που συνέβησαν πριν και μετά το ολοκαύτωμα ένας Γερμανός στρατιώτης έπαιζε ατάραχος βιολί (!!!) Το ρόλο του Γερμανού στρατιώτη στην παράσταση μας θα ενσαρκώνει ο μουσικός Ηρακλής Παναγόπουλος, ο οποίος με το βιολί του θα συνοδεύει τις πιο ακραίες και βίαιες σκηνές της παράστασης. Είναι μία αντίθεση που συμπυκνώνει κατά κάποιο τρόπο και τις αντιφάσεις του Γερμανικού λαού, εκείνης της εποχής.
Η παράσταση δεν είναι μόνο μία μαρτυρία – καταγγελία για το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, είναι μία καταγγελία ενάντια σε όλα τα ολοκαυτώματα που συνέβησαν στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά και γενικότερα μια καταγγελία ενάντια στη βία και στον πόλεμο.
Θέλαμε η παράσταση να είναι μία γροθιά στο στομάχι γιατί πιστεύουμε πως μόνο έτσι μπορούμε να αφυπνίσουμε τον σημερινό άνθρωπο απέναντι στις θηριωδίες και στις βιαιότητες που συμβαίνουν αυτή στη στιγμή σε διάφορα σημεία του πλανήτη, και πως όλοι οφείλουμε να είμαστε σε εγρήγορση, σε ετοιμότητα.
Θέλαμε επίσης να περάσουμε το μήνυμα πως αφού εκείνοι που βίωσαν στο μεδούλι τους την απάνθρωπη όψη του πολέμου (όσοι διασώθηκαν από το ολοκαύτωμα) βρήκαν τη δύναμη να συνεχίσουν τη ζωή τους, πρέπει και εμείς να κάνουμε το ίδιο. Η ιστορική μνήμη δεν είναι για να εξαγριώνει, να θυμώνει, για να ζητάει εκδίκηση, ούτε να απελπίζει για το μέλλον του ανθρώπου, αλλά για να βοηθάει στην κατανόηση, στην αποδοχή, γιατί όχι και στην συγχώρεση και τέλος για να ενθαρρύνει, για να δίνει ελπίδα για ζωή.
Την αντίθεση αυτή αναπαριστούμε κατά κάποιο τρόπο εγώ και ηθοποιός Εύη Σαρμή που αναπαριστούμε δύο μάρτυρες που έχουν διαφορετικό βλέμμα στο παρελθόν και στα όσα συνέβησαν. Η μία είναι ένα παιδί οχτώ χρονών που σώθηκε απ’ τη φωτιά στην οικία Νταμπούδη, κι η άλλη ένα παιδί δέκα χρονών που σώθηκε από τη φωτιά στον φούρνο του Γκουραμάνη. Η μνήμη της μιας και της άλλης καθώς και ο λόγος της μιας και της άλλης αλληλομπλέκονται περιγράφοντας κατά κάποιο τρόπο και το πως η ελληνική κοινωνία διαχειρίστηκε την ιστορική της μνήμη.
- Ποιες ή ποια στιγμή διατρέχει τα συναισθήματά σου όλο αυτό το διάστημα ερευνώντας και μπαίνοντας στα παπούτσια των πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής;
Η πιο συγκλονιστική στιγμή για μένα είναι η σκηνή (που βασίζεται σε πραγματική μαρτυρία) όταν ένας ταγματασφαλίτης που πρωταγωνίστησε στο ολοκαύτωμα επικοινωνεί τηλεφωνικά με την επιζήσασα και τη ζητά «συγνώμη» με τη δικαιολογία ότι «ήμουν μονάχα είκοσι χρονών κι εκτελούσα διαταγές»… Κι εκείνη του απαντά : «… μονάχα ο Θεός συγχωράει…»
Επίσης ένα γεγονός που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και ακόμη δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μου είναι το περιεχόμενο του όρκου των Ταγματασφαλιτών στους Γερμανούς Ναζί.. Είναι τρομερό να δηλώνει οικειοθελώς ένας άνθρωπος τέτοια υποταγή… Σε τρομάζει.
Υπάρχουν και άλλα γεγονότα που πραγματικά συνέβησαν, και που ως σκηνοθέτης και ηθοποιός κλήθηκα να διαχειριστώ συναισθηματικά, υποκριτικά, και κατά κάποιο τρόπο θα έλεγα πως με στοιχειώνουν τα βράδια, είναι συνεχώς στο μυαλό μου…
Όταν καλείσαι να βαδίσεις με τα παπούτσια αυτών των ανθρώπων οι νύχτες σου παύουν να είναι γλυκές…
Μπορεί η μαρτυρία που καταθέτουμε εμείς οι ηθοποιοί να είναι μία διαμεσολαβημένη μαρτυρία, ωστόσο όπως λέει και μία αληθινή μάρτυρας του ολοκαυτώματος:
«…Ήταν τόσο φρικιαστικά όσα έγιναν, που και σήμερα εξακολουθώ να τα βλέπω στον ύπνο μου ολοζώντανα, είχαμε τρελαθεί. Άρπαζαν τα μωρά και σπούσαν τα κεφαλάκια τους στους τοίχους του φούρνου που μας κλείσανε και τα μυαλουδάκια τους χυμένα επάνω μας. Ήταν φρίκη».
Κάτι που μας ενδιέφερε πάρα πολύ είναι τι σκέφτονται και πως νιώθουν για όλα αυτά οι εν ζωή απόγονοι των μαρτύρων του ολοκαυτώματος. Για το λόγο αυτό πριν λίγες μέρες, στην πρόβα, αποφασίσαμε να προσκαλέσουμε τον κ. Μπάμπη Νανακούδη (απόγονο της μάρτυρας Ελένης Νανακούδη που σώθηκε), να έρθει να δει το έργο. Καθ’ όλη τη διάρκεια καθόταν ήρεμος, στωικός και δίχως να διακόψει τη ροή του έργου. Τελειώνοντας στάθηκε στην ιστορική ορθότητα του κειμένου και πως το ζητούμενό γι’ αυτόν ήταν να ακουστεί ο λόγος δίχως ανακρίβειες και χωρίς ίχνος πολιτικής χροιάς αλλά με ανθρώπινη ματιά, και πως τα πετύχαμε και τα δύο.
- Η συνεργασία σας με το ΚΘΒΕ;
Το ΚΘΒΕ και ο Καλλιτεχνικός του Διευθυντής ΝΙΚΟΣ ΚΟΛΟΒΟΣ από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε με ενθουσιασμό την ιδέα να συμμετέχει το ΚΘΒΕ στις γιορτές μνήμης του ολοκαυτώματος με μία παράσταση. Στήριξε και στηρίζει με πάθος κάθε ιδέα μας κάθε πρόταση προκειμένου η παράσταση να πετύχει τον σκοπό της και τον ευχαριστούμε θερμά γι’ αυτό. Στο σημείο αυτό θέλω να τον ευχαριστήσω και προσωπικά για την εμπιστοσύνη να μου αναθέσει την πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα στο Κρατικό Θέατρο.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω και τους ηθοποιούς που συμμετέχουν στην παράσταση. Κατά τη διάρκεια των προβών που ακόμη συνεχίζονται η συνεργασία μας ήταν άψογη, ο ενθουσιασμός μας μεγάλος, το πάθος μας ασίγαστο (ακόμη και τώρα φέρνουν όλοι τους ιδέες, προτάσεις). Η συνεργατική αυτή δοκιμασία όπου ο καθένας κι η καθεμιά μας έθεσε το δικό του λιθαράκι στο έργο ήταν αξεπέραστα δημιουργική.
Τέλος θέλω να ευχαριστήσω το Δήμο Πυλαία Χορτιάτη για την αμέριστη συμπαράστασή του.
- Υπάρχει κάποια φράση που σε συγκλονίζει κάθε φορά που λέγεται
:
«…. Σε είδα -λέει-….. κι εγώ σε είδα… λες και σε είχαν βουτήξει σε ένα καζάνι με αίμα ήσουν»
Σκηνοθεσία:
Ελευθερία Τέτουλα
Μουσική - βιολί:
Ηρακλής Παναγόπουλος
Σκηνικά αντικείμενα – Κοστούμια:
Μαρία Καβαλιώτη
Παίζουν:
Χρήστος Παπαδημητρίου
Εύη Σαρμή
Δημήτρης Σιακάρας
Ελευθερία Τέτουλα
Επιστροφή