«Αφιερωμένο εξαιρετικά», στον Ευγένιο Ο’ νηλ, το «Ταξίδι μιας Μεγάλης Μέρας μέσα στην Νύχτα» και τον Πέρη Μιχαηλίδη ήταν το απόγευμα της Δευτέρας στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης, καθώς, προσκεκλημένος της Δέσποινας Αυγερίδου ήταν ο πρωταγωνιστής του ΚΘΒΕ, που με την Βέρα Κρούσκα, τον Θανάση Σαράντο (ο οποίος υπογράφει και τη δραματουργική εξεργασία και τη σκηνοθεσία), τον Χρήστο Διαμαντούδη και την Σταυριάνα Παπαδάκη, 14 και 15 ΙΟΥΛΙΟΥ δίνει ραντεβού με το θεατρόφιλο κοινό της πόλης στον αίθριο χώρο της ΜΟΝΗΣ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ απ’ όπου και ξεκινά η μεγάλη περιοδεία της παραγωγής στον Βορειοελλαδικό χώρο.
- Η δική σας σχέση με το έργο κ. Μιχαηλίδη; Έχετε «ξανασυναντηθεί» μαζί του; Είναι ένα κλασικό έργο που διαβάζαμε στη Σχολή, στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης… Όμως κι αργότερα μας στοίχειωνε όπως και κάθε ηθοποιό στην πορεία του, είτε για να ερμηνεύσει τους ρόλους των γιων της οικογένειας Τάιρον, είτε του πατέρα. Είναι έργο αυτοβιογραφικό του Ο’ Νηλ, που γράφτηκε το 1942, αλλά μετά από επιθυμία του ανέβηκε μετά τον θάνατό του…
- Φανταζόμαστε τι κουβαλούσε μέσα του αυτός ο άνθρωπος, που δεν μπορούσε να αναμετρηθεί με την ίδια του τη ζωή και επέλεξε να μην την δει να ανεβαίνει σε σκηνή θεάτρου… Έτσι είναι, αφού ουσιαστικά, πρόκειται για την ιστορία της δικής του οικογένειας…Ο ίδιος ο συγγραφέας είναι ήρωας στο έργο, είναι ο μικρότερος αδερφός των Τάϊρον…Κατά τη διάρκεια μιας μέρας του Αυγούστου το 1912, στην οικία των Τάϊρον, διαδραματίζεται όλη η ζωή … Εκεί είναι που μαθαίνουμε πως πάσχει από φυματίωση, μια ασθένεια που δεν θεραπεύονταν τότε… Ο πατέρας εξελίσσεται σε αλκοολικό, η Μαίρη Τάίρον (η μητέρα) εξαρτάται απ’ τη μορφίνη, ο μεγάλος γιος μεταμορφώνεται σε «ρεμάλι», όπως τον χαρακτηρίζει ο πατέρας… και ουσιαστικά παρακολουθούμε την εικόνα και το περιεχόμενο της προσωπικής ζωής του συγγραφέα … που με την πένα του περνά σε μια μορφή αυτό-ψυχανάλυσης με σύγχρονους όμως όρους στη διάρκεια τα οποίας ο Ο’ Νηλ, καταθέτει την προσωπική του διαθήκη, λίγο πριν φύγει απ’ τον μάταιο τούτο κόσμο. Ο τίτλος είναι εντελώς συμβολικός… και για μένα ο συγγραφέας με το έργο αλλάζει όλη την αμερικάνικη δραματουργία. Ας μη ξεχνάμε πως, πάνω του στηρίχθηκαν κι οι μετέπειτα μεγάλοι συγγραφείς του αμερικανικού θεάτρου (Ουίλιαμς, Σέπαρντ κτλ) Το «ΤΑΞΙΔΙ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΕΡΑΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ» είναι η μήτρα εκ της οποίας γεννήθηκε όλο το αμερικανικό θέατρο.
- Στο σήμερα, μια περίοδο που βγαίνουμε από μια δύσκολη συνθήκη, τον εγκλεισμό της πανδημίας, βηματίζοντας στην έξοδο δειλά -δειλά, τόσο οι ίδιοι όσο και οι τέχνες… σε ποια σημεία ακουμπά σε αναγωγές το έργο; Πώς το βιώσατε; Εγώ έτσι κι αλλιώς ήρθα στο τέλος αντικαθιστώντας τον Tάκη Χρυσικάκο, και ήταν μια δύσκολη αποστολή, καθώς κλήθηκα σε μικρό χρονικό διάστημα να μπω στον ρόλο αποδίδοντας όσο πιο πιστά μπορώ έναν ρόλο-βουνό, του Τζέιμς Τάιρον Στις οικογένειες, ας μην μένουμε στο ιλουστρασιόν περίβλημα, υπάρχει και καημός… διάφοροι καημοί… που κατά καιρούς τους διαβάζουμε στις εφμερίδες… αρρώστιες, ενδοοικογενειακή βία.. είναι μερικά μόνο απ’ τα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία.
- Και δυστυχώς, σε πολλές των περιπτώσεων, βλέπουμε πως, αποτελούν ταμπού κάποια εξ’ αυτών… δεν τα δημοσιοποιούμε κι είναι τραγικό αυτό να συμβαίνει εν έτη 2021… Συμφωνώ απολύτως… γι’ αυτό κι η προσέγγιση του έργου, βλέποντας κατά τον Στανισλάφσκι μέσα απ’ τον «τέταρτο τοίχο» τη ζωή μιας μέρας της καθημερινότητάς μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε εαυτούς… Ένα παιδί που ζει σε μια οικογένεια και είναι εξαρτημένο λόγου χάρη από ναρκωτικά, ή ο αλκοολικός πατέρας με την παραβατική συμπεριφορά, ναι είναι προϊόν μυθοπλασίας, όμως μπορεί να υπάρχουν δίπλα μας ή και κοντύτερα μας. Ίσως βλέποντας το έργο, μπορέσουν οι άνθρωποι να βρουν λύσεις και διεξόδους… όπως περιγράφονται … Είμαι απ’ τους ανθρώπους που συμπάσχω κυριολεκτικά καθώς έχω ζήσει περιστατικά ανάλογα στο κοντινό ή και ευρύτερο κοινωνικό μου περιβάλλον. Η ιλουστρασιόν εποχή μας, πασχίζει να τα καλύψει… κι όμως.. δεν είμαστε όσο τακτοποιημένοι θέλουμε να δείχνουμε, ούτε τόσο υγιής, ούτε τόσο ευτυχισμένοι…
- Δυστυχώς τα Social μας θέλουν επίπλαστα ευτυχισμένους…. Σα να παίζουμε σε διαφήμιση μοιάζουμε όλοι… Αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα… μια τεράστια φούσκα, και πίσω απ’ τη βιτρίνα ο καημός…
- Η σχέση σας με τη Θεσσαλονίκη; Είναι η τρίτη φορά που επιστρέφω και είναι σαν να μην έχω φύγει ποτέ.. γιατί οι άνθρωποι εδώ , δημιουργούν , ζουν… εγώ πηγαινοέρχομαι, επιστρέφω, τους βρίσκω πάλι, ο χρόνος περνάει αλλά τα συναισθήματα παραμένουν… Μεγάλωσα εδώ… μεγάλωσα στο Κρατικό Ωδείο… στο ΚΘΒΕ…μετά μεταναστεύσαμε στην Αθήνα για τη δουλειά επέστρεψα το 2002, μετά το 2006 και τώρα πάλι…
- Δεκαπέντε χρόνια απ’ την τελευταία φορά είναι μεγάλο διάστημα…. Ναι ήταν μεγάλο διάστημα… στην Αθήνα υπάρχουν πράγματα να κάνει κανείς με θέατρο, τηλεόραση και σινεμά…υπάρχει μια διαδρομή… κι αυτή είναι η διαφορά δίδεται, οι δυνατότητες… Στη Θεσσαλονίκη όπως τη ζω τώρα, γιατί κατά καιρούς έρχομαι μιας και ζει η αδερφή μου εδώ, παρατηρώ ότι κατά καιρούς αλλάζει. Η πόλη μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο… η μνήμη όμως ζει… κι αναζητώ πάντα συγκεκριμένα πράγματα που όμως σιγά-σιγά φθίνουν… εξαφανίζονται… είναι μια λύπη για μένα, αλλά αυτή είναι και μια πραγματικότητα που όσο μεγαλώνουμε πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της…
- Μα κι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν….αφήνουμε πίσω καταστάσεις και ανθρώπους… Είπατε μια φράση… οι άνθρωποι αλλάζουν… συμφωνώ… κάθε φορά που το διαπιστώνω, θέλω να το ξεχνάω… αλλά δυστυχώς συμβαίνει… ωστόσο, κάποιοι ευαίσθητοι που δεν θέλουμε αλλαγές στη ζωή μας και τα πράγματα το βιώνουμε ως λύπη…
- Την παράσταση σκηνοθετεί ο Θανάσης Σαράντος και συμπρωταγωνιστείτε με τη Βέρα Κρούσκα… η οποία κάνει ομολογουμένως μια σπαρακτική ερμηνεία! Η ερμηνευτική της ηλικία παραμένει ίδια… Ναι…απόλυτα! Θα ήθελα όμως να αναφερθώ και σε δυο εξαίρετους ηθοποιούς, δυο νέα παιδιά, ταλαντούχα, εξαιρετικά, με ήθος που είμαι σίγουρος πως θα διαγράψουν εξαιρετική πορεία, τον Χρήστο Διαμαντούδη και την Σταυριάνα Παπαδάκη… απ’ το φυτώριο του ΚΘΒΕ που πάντα με εκπλήσσει ευχάριστα.
- Πώς είναι όντας και ο ίδιος σκηνοθέτης να σας σκηνοθετεί κάποιος άλλος; Εμπιστεύεστε τη δουλειά του απόλυτα ; Κοιτάξτε, εγώ τα διαχωρίζω αυτά…όταν δουλεύω ως ερμηνευτής ακολουθώ τη σκηνοθεσία που είναι δοσμένη… αλλιώς θα ήταν σα να ταξιδεύω ως τουρίστας, σε αεροπλάνο, και ξάφνου να αφήνω τη θέση μου και να κατευθύνομαι στο πιλοτήριο…για να πω στον κυβερνήτη «πάρτο λίγο αριστερά…» Θα ήταν αστείο!
Αφήνω την ευθύνη στον σκηνοθέτη, εκείνος οδηγεί…. Και το κάνω πρώτα απ’ όλα, από τακτ σε εκείνον που διευθύνει την παράσταση Είναι στο ρόλο του ηθοποιού να ακολουθεί τον σκηνοθέτη… αυτό τουλάχιστον έχω διδαχθεί εγώ, και το ακολουθώ… Τώρα, αν τύχει κι η σκηνοθεσία κάνει στραβοτιμονιές (και δεν αναφέρομαι στην εν λόγω, γενικά μιλάώ)… εντάξει το υποσημειώνω. Τα τελευταία χρόνια μ’ αρέσει να παίζω… και φυσικά έχω εμπιστευτεί μικρότερους ηλικιακά ανθρώπους να με σκηνοθετήσουν όπως τον Σουγάρα που στο έργο «Ο λόγος περνάει από μέσα» του Καμπανέλη έκανε εξαιρετική προσέγγιση. Την παράσταση προτιθέμεθα να την ανεβάσουμε το περασμένο Πάσχα με την Ρούλα Πατεράκη και εδώ στη Θεσσαλονίκη, ωστόσο η καραντίνα άλλαξε τα σχέδιά μας…