Όρνιθες του Αριστόφάνη Σκηνοθεσία Γίαννης Ρήγος 2ος χρόνος
Νευρική! Ανακατωσούρα! Σωστή «σβούρα-τσαμπουκάς»! Κι αν δεν πετάει με φτερά Πουλιού απ’ άνθρωπος που ήταν … «πετάει» κοτσάνες «κορακίσιες».
Όλα τα καταλαβαίνει… αλλά δυσκολεύεται να μας τα πει…. Ή μάλλον, εμείς δεν μπορούμε να την καταλάβουμε εύκολα! Εμ… αφού τη γλώσσα των πουλιών δεν την μιλάμε… Ούτε κι εκείνη με σαφήνεια… Και τα σαρδάμ της όνειρο!
Κι όμως η Λίλα Βλαχοπούλου που ενσαρκώνει τον Υπηρέτη του Έποπα, στους ΟΡΝΙΘΕΣ του Αριστοφάνη, μιλάει με τις κινήσεις της, τις συσπάσεις του προσώπου, τα κατεβασμένα της μούτρα, και «επιτίθεται» εννοιολογικά ευδιάκριτα συνταράζοντάς μας…
Ως παρατηρητής ΤΡΟΧΙΛΟΣ υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Ρήγα που υπογράφει την εμβληματική παράσταση του ΚΘΒΕ, που για δεύτερη σεζόν ανεβαίνει απ’ το Κρατικό Θέατρο και μας ανεβάζει τη διάθεση, χαρίζοντας απλόχερα πολύχρωμα και υπερβατικά το γέλιο που έχουμε ανάγκη, προβάρει τις μέρες αυτές τη μάσκα της και μας προσκαλεί στο ΘΕΑΤΡΟ ΔΑΣΟΥΣ 16 και 17 ΙΟΥΛΙΟΥ να ανακαλύψουμε τη δική μας Νεφελοκοκυγιά.
«Άνθρωπος προηγούμενα, όπως κι ο Έποπας, ο ΤΡΟΧΙΛΟΣ, μου εξηγεί, είναι άφυλο ον (εμψυχώνεται από γυναίκα στην παράστασή μας αν και αρσενικός).
Φαινομενικά δεν είναι και πολύ πιστός στο ρόλο του υπηρέτη. Δεν αναφέρομαι σε σχέση με την εμπιστοσύνη προς τον Έποπα, όσο στην υποτελή διάθεσή του κινησιολογικά που δεν υφίσταται. Δεν υποτάσσεται με καμιά του ενέργεια, με καμία του δράση. Ενυπάρχει αυθύπαρκτα σχεδόν και έτσι ξεδιπλώνει και τα συναισθήματά του.
Υπηρέτη δεν τον λες… μάλλον ως bodyguard θα τον σύστηνα, προστασία υψηλών προσώπων θα λέγαμε σήμερα.. Θυμώνει με θάρρος, φωνάζει έντονα, μαλώνει και διεκδικεί, εξανίσταται, δέρνει με θράσος, εκρήγνυται διαρκώς αλλά με στυλ, με άποψη… από χαρακτήρα.
Είναι εύθικτος και ζόρικος μαζί.. Δεν σηκώνει πολλά – πολλά, απαντά, χώνεται, βγαίνει μπροστά, ζητάει τα ρέστα, τσαμπουκαλεύεται, και ενώ με τον Έποπα, έχουν μια σχέση που κινείται μεταξύ μίσους και πάθους, εντέλει ξέρει πως να τον προστατεύει.
Είναι έξυπνο πλάσμα. Υποπτεύεται ευθύς εξ’ αρχής πού θα καταλήξει η αιφνίδια επίσκεψη Πεισθέτερου και Ευελπίδη… Είναι σαν να γνωρίζει ότι οδηγούμαστε ουσιαστικά στην κατάργηση του κόσμου των πουλιών, στη διάλυσή τους, γι’ αυτό και φιλτράρει με καχυποψία ότι ακούει.
Δεν είναι αφελής.... Ο ΤΡΟΧΙΛΟΣ ψυλλιάζεται νωρίς τα πάντα!
Βασικό χαρακτηριστικό του γνώρισμα, είναι πως δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη κανονικά. Παλιά είχε μιλιά ανθρώπου. Τα ξέχασε όμως τα σύμφωνα και τα φωνήεντα, την εκφορά τους και μιλά κορακίστικα. Στη χώρα των Πουλιών έπρεπε να μάθει να μιλά στη γλώσσα τους… Εις μάτην…
Πασχίζει αλλά δεν του βγαίνει… ούτε ανθρώπινα ούτε …πτερωτά! Κάνει λάθη, κυρίως αναγραμματισμούς, ξεχνά – μπερδεύει λέξεις, ψευδαπατάται ότι γίνεται αντιληπτός, συγχίζεται που οι άλλοι δεν τον διαβάζουν, και εκεί βγαίνει ο θυμωμένος και κωμικός του χαρακτήρας.
Ειδικά στη σκηνή με την είσοδο του Ευελπίδη και του Πεισθέτερου που τους θεωρεί εισβολείς λέξη δεν μπορεί να αρθρώσει απ’ την ταραχή του…
Ο ρόλος μου έχει δύο προσεγγίσεις. Η πρώτη προέκυψε πέρσι με την τιμητική μου σύμπραξη επί σκηνής με τον Χρήστο Στέργιογλου και φέτος τολμώ να πω πως είναι περισσότερο αλληλεπιδραστική καθότι ευτυχώ να μοιράζομαι τη σκηνή με τον Βασίλη Παπαδόπουλο, ένα αγαπημένο συνάδερφο, ακόμη από τα χρόνια της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ.
- Γιατί είναι «άλλες» οι ΟΡΝΙΘΕΣ φέτος; Γιατί κι εμείς άλλοι είμαστε… Προσωπικά σε ό,τι έχω παίξει, το κουβαλώ ακολουθητικά. Και πάντα ο ίδιος διακαής πόθος με κατατρώει: να είχα την ευκαιρία της επαναπροσέγγισης του ρόλου… καθώς σκέφτομαι ότι κάτι παραπάνω θα ήθελα να δώσω…κάτι θα άλλαζα… θα τον προχωρούσα ένα βήμα πιο κει… .Έτσι είμαστε οι ηθοποιοί, οι ρόλοι μας είναι σαν να μην πεθαίνουν ποτέ… Κλείνει η σκηνή αλλά εκείνοι υπάρχουν… κάπου παραδίπλα ξαποσταίνουν κι είναι σαν να κοιμούνται απλώς… μετά ξυπνούν μέσα μας και μας λένε περισσότερα.. έχουν να δώσουν πιο πολλά μετά…. Αυτές είναι οι φετινές ΟΡΝΙΘΕΣ… Ξαπόστασαν, ανατάχθηκαν, οργανώθηκαν, και ανοίγουν φτερά πιο ψαγμένα για να μας συναντήσουν. Ας μη ξεχνούμε πως μεσολάβησε κι ο χρόνος της καραντίνας… έγραψε πάνω στον καθένα μας η συνθήκη της… αυτό δε μπορεί να μην βγει και επί σκηνής… είμαστε τα σώματα οι ηθοποιοί …πίσω απ’ τις μάσκες είμαστε οι άνθρωποι που όπως το κοινό, έτσι κι εμείς υποκείμεθα στις όποιες αλλαγές… Την χαρά και την συγκίνησή μας για το ξαναντάμωμά μας απ’ τον σκηνοθέτη ως τον ταξιθέτη τους ηθοποιούς και τους τεχνικούς το κοινό θα την εισπράξει. Η νέα ματιά των ΟΡΝΙΘΩΝ έχει υπογραφή ευτυχίας. Που είμαστε ξανά μαζί κοινό και ηθοποιοί σε μια διάδραση αξιακή που μόνο το διαζώσης θέατρο προσφέρει.
- Με ποιο δίστιχο του Αριστοφάνη θα με προσκαλέσεις στην παράσταση φέτος; Πάντα με συγκινεί ιδιαίτερα η παραίνεση του χορού για το επισφράγισμα της εμπιστοσύνης : «ΕΜΕΙΣ ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ… ΒΑΛΕ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΓΝΩΣΗ». Είναι δηλωτική η αγνότητα που προκύπτει για τα πλάσματα αυτά μέσα απ’ την αφέλειά τους. Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου