Τον Μενέλαο της «ΕΛΕΝΗΣ» του ΕΥΡΙΠΙΔΗ, την ιλλαροτραγωδια που κάνει πρεμιέρα την ΤΕΤΑΡΤΗ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ από το ΚΘΒΕ στο Θέατρο Δάσους, μέσα απ’ τα μάτια του Θέμη Πάνου που τον ενσαρκώνει, είχε τη δυνατότητα να γνωρίσει το ραδιοφωνικό κοινό στην ΠΡΩΙΝΗ του ΠΕΡΙΠΟΛΟ, απ' τη συχνότητα του ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ FM 100 το ΣΑΒΒΑΤΟ 03 ΙΟΥΛΙΟΥ, όταν προσκεκλημένος του ΤΑΣΟΥ ΡΕΤΖΙΟΥ μίλησε για την πολυαναμένενη παραγωγή του φετινού καλοκαιριού.
-Πώς ακριβώς προσεγγίσατε τον ρόλο; Είναι ένας ομηρικός ήρωας, αλλά η δουλειά του Ευριπίδη, αυτό κάνει πάντα: τους εμφανίζει «γυμνούς», απαλλαγμένους και χαμένους και ηττημένους, απογυμνωμένους από κάθε δύναμη και εξουσία που έως τότε ώστε διέθεταν, ώστε να φανεί η ανθρώπινη διάστασή τους. Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ, εμφανίζεται ως ράκος! Είναι ναυαγός που τίποτε δεν έχει, φορά κουρέλια, ούτε πλοίο, ούτε φίλους έχει, μονάχα με λιγοστούς ανθρώπους τριγυρνά ψάχνοντας .. ψωμί να φάει… Δεν έχει ούτε να ντυθεί, ούτε να διατραφεί. Και μεις, παρακολουθούμε την περιπέτεια αυτού του ανθρώπου εκεί που εξόκειλε, στην Αίγυπτο, για να μπορέσει να ανακαλύψει την Ελένη και μαζί ΄να επιστρέψουν στη γη τους. Ένας ήρωας στα στα όρια του γελοίου. Τόσο φτωχός, τόσο μόνος, τόσο ηττημένος. Ένα πρόσωπο σε απόλυτη ένδεια.
- Όπως περιγράφετε το ρόλο σας, μοιάζει να σκιαγραφείτε τον σύγχρονο άνθρωπο που εν μέσω πολλαπλών κρίσεων (οικονομική, covid κτλ) μοιάζει χαμένος… Ένας μπερδεμένος άνθρωπος που τειλικά αντιλαμβάνεται ότι τίποτε δεν κατάφερε. Δεν ξέρω αν είχατε τέτοιες μορφές στο μυαλό σας στην προσέγγιση του ρόλου… Δε το λέω εγώ … Ο αγγελιοφόρος του το λέει… και έχει δύο ρήσεις μέσα στο έργο, που είναι βασικά η φωνή του Ευριπίδη, όπου μιλώντας ο Αγγελιοφόρος, που ενώ προσπαθούσε τόσα χρόνια και δεν κατάφερνε τίποτε, τώρα η τύχη του γύρισε και μπόρεσε να βρει την Ελένη … Είναι όπως το λέτε.. ένας άνθρωπος μετά την κρίση, μέσα στην κρίση, εν μέσω κρίσης… που τίποτε δεν του έχει απομείνει ή μάλλον κατανοεί ότι όσα είχε ήταν μάταια! Η δύναμη της εξουσίας δεν είναι ό,τι καλύτερο φαίνεται…
- Ουσιαστικά, νομίζω ότι πάντα θα βρίσκουμε Ελένες, με την έννοια των προσχημάτων… για πολέμους… για διαμάχες… Αυτή η Ελένη τι αφορμή στέκει; Η Ελένη είναι μια πολύ ωραία αφορμή για ένα ταξίδι. Επί του πραγματικού μιλώντας με τον Βασίλη Παπαβασιλείου και τους εξαίρετους συνεργάτες που πλαισιώνουν την παραγωγή του Κρατικού, Μέντη, Σωτηρίου, Παυλόπουλο, Κολιανδρή, Οικονόμου, Καύκα, όλο τον εξαιρετικό θίασο του ΚΘΒΕ που τώρα τους γνωρίζω από κοντά, η Ελένη έχω να πω πως είναι η αφορμή για συνάντηση πολλαπλών δυνάμεων. Ανθρώπων που θα προσπαθήσουν να επαναφέρουν στις ράγες το όχημα που λέγεται θέατρο αλλά και τη θέση ηθοποιού-θεατή. Είναι μια αφορμή μ’ αυτή την έννοια κι ευελπιστώ ν’ ανταποκριθούμε στο αίτημα του θεατή να ξαναμπεί να δει θέατρο, το θέατρο που του λείπει.
- Γεννά και ευθύνες αυτή η προοπτική; Εγώ έτσι το νοιώθω… ότι όταν λαχταρά κανείς κάτι τόσο πολύ, μπορείς -υποτίθεται- να του προσφέρεις ό,τι να’ναι… Στον πεινασμένο όποιο φαγητό κι αν βάλεις μπροστά θα το καταναλώσει…. Ε, λοιπόν αυτό, δεν είναι και πολύ έντιμο…Εμείς καταθέτουμε μια έντιμη πρόταση. Στη δουλειά μας όμως, μετά την κρίση της πανδημία, φοβούμαι πως, πολλά πράγματα μπορεί να είναι και προχειροφτιαγμένα. Όχι από πρόθεση κατ’ ανάγκη, αλλά αν γίνουν έτσι, ο θεατής θα απογοητευτεί… Είναι μια κρίσιμη στιγμή το ξαναντάμωμά μας με το κοινό. Χρειάζεται να βρεθούμε με ειλικρινή ματιά έναντί του.
- Στην μετά covid εποχή, νοιώθετε ανακούφιση ή εκλαμβάνεται ως αφορμή για αλλαγή… Η προσωπική μου σκέψη είναι πως δεν ολοκληρώσαμε τον κύκλο της πανδημίας… Προσωπικά φορώ μάσκα παντού έξω, αν και εμβολιασμένος, αν και κάθε εβδομάδα υπόκειμαι σε τεστ. Τα πράγματα εδώ δεν έχουν οριογραμμή. Δεν είναι το τώρα μας ούτε πριν ούτε μετά. Ότι αλλαγή είναι να γίνει, σε παγκόσμιο επίπεδο, θα συντελεστεί τα επόμενα χρόνια σε όλους τους τομείς. Αν σκεφτούμε πως ο πόλεμος του 45 έδειξε τα αποτελέσματα του τη δεκαετία του 60 καταλαβαίνετε πως οι αλλαγές παίρνουν χρόνο…
- Λαμβάνοντας ένα σπουδαίο κινηματογραφικό βραβείο στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ, νοιώθετε πως σας άλλαξε; Ή τελικά όλο αυτό με τις διακρίσεις αφορά μια μικρή ομάδα καλλιτεχνών δημοσιογράφων κι ανθρώπων του σιναφιού Το βραβείο που έλαβα συγκαταλέγεται στα τρία μεγαλύτερα βραβεία διεθνώς. Όσκαρ Κάνες Βενετία. Ήταν εξαιρετικά τιμητικό. Αν δε σκεφτείς ποια ονόματα συναδέρφων περιλαμβάνονται στον κατάλογό του από το 1930, είναι τιμή και ευθύνη για την εγχώρια παραγωγή. Βέβαια, καθώς δεν έχουμε τον κινηματογράφο εξαγώγιμο προϊόν, ίσως αντιμετωπίστηκε απ’ όλους με αμηχανία. Εκ των υστέρων το λέω. Τώρα, στην καθημερινότητά μου, οι προτάσεις πολλαπλασιάστηκαν όμως δεν συνέβη κάτι μυθολογικών διαστάσεων. Δεν είμαστε δα όπως οι αθλητές που παίρνουν χρυσό μετάλλιο, και ανταμείβονται με τοποθετήσεις…στους ηθοποιούς αυτό δεν συμβαίνει. Εκτός από την Μελίνα Μερκούρη και την Κατίνα Παξινού κάτι ανάλογο δεν έχουμε ζήσει. Δεν ήταν μόνο η εγχώρια αγορά αλλά κι ο ίδιος δεν γνώριζα πώς να το διαχειριστώ, εκτός απ’ την αναγνώριση που ένοιωσα και την τιμή. Προσωπικά αφιέρωσα την διάκριση, στους Έλληνες ηθοποιούς, που παλεύουν και μάχονται σε δύσκολες συνθήκες … ειδικά δε μάλλον τώρα… Το βραβείο είναι εκεί, θα δούμε στην πορεία του χρόνου τι θα φέρει…
- Θα ήθελα να αναφερθώ και στο συγγραφικό σας έργο …. Δυο χρόνια πριν, διάβασα τους Παραθεριστές με τα ελαφρά αισθήματα, και νομίζω ότι όχι μόνο ο ίδιος αλλά και η παρέα στην οποία διάβαζα φωναχτά το απολαμβάναμε. Είστε, τολμώ να πώ, εραστής μικρών ανεπαίσθητων στιγμών και κινήσεων, περίπου όπως και στο σανίδι; Τα συνδυάσατε πολύ καλά! Ναι το θέατρο είναι κάτι που με βοήθησε να γράψω.. πάντα έγραφα από πολύ νέος… Εξέδωσα όμως μόλις τρία έργα… Προσπαθώ πάντα να έχω αγωνία και επιμέλεια στη συγγραφή πανομοιότυπη με την υποκριτική τέχνη. Αγαπώ την πυκνή, λιτή, σημαντική και ουσιαστική προσέγγιση με μεγάλη αφαίρεση… Πιστεύω στη δύναμη της στιγμής, στο θέατρο στιγμές είναι που θυμόμαστε… όπως ακριβώς και στη ζωή… απ’ αυτές αποτελείται η ζωή μας..