Η εκπομπή άνοιξε ΦΩΤΑ για να πατήσει στο ΣΑΝΙΔΙ «Αγέλαστο Τέκου Πολυτέκνου Θεάς», όπως δηλαδή ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ σκιαγράφησε στο ΧΑΡΤΙ την Ελληνική Επανάσταση του 1821… Ο Γιώργος Κολοβός κι η Μάρα Τσικάρα, ακολουθούν την άνοιξη, κι εκείνη με τη σειρά της, τους οδηγεί στην ποίηση, τη μουσική και την ιστορία.
Στο σύμπαν του ποιητή, η μελοποίηση του Ηλία Ανδριόπουλου συνοδοιπόρος των ηθοποιών Ελένης Γιαννούση και Κωνσταντίνου Χατζησάββα, που σταχυολόγησαν και διάβασαν αποσπάσματα του πρώτου επετειακού αφιερώματος που ετοιμάζει το ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Κώστα Χαλκιά.
Στο έργο μας εισάγει ο ηθοποιός Γιώργος Κολοβός: Το πρώτο επετειακό αφιέρωμα για την Ελληνική Επανάσταση, είναι γεγονός. Μαζί με τον σκηνοθέτη Κώστα Χαλκιά, και δεκαπέντε καλλιτέχνες του ΚΘΒΕ, έχει λίγες μέρες που ολοκληρώσαμε τη βιντεοσκόπηση της δράσης που δημιουργήσαμε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, για τον Ανδρέα Κάλβο και τιτλοφορείται: «Αγέλαστο Τέκνο Πολυτέκνου Θεάς».
Είναι μια σύνθεση κειμένων του Κώστα Χαλκιά απ’ το βιβλίο του Κ. Πορφύρη «ο ΑΓΕΛΑΣΤΟΣ». Στην ουσία, είναι μια παρουσίαση των ΩΔΩΝ που έγραψε για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. 12 αν δεν κάνω λάθος στον αριθμό, που δεν παρουσιάζονται όλες εδώ, μιας και θα΄ήταν πολύ μεγάλο το θέαμα.
Το εγχείρημα αφορά στην όλη προσπάθεια ενός ανθρώπου των γραμμάτων, να ξεσηκώσει μια γενικότερη αντίδραση, που θα βοηθούσε την Ελληνική Επανάσταση, να ξεσηκώσει τους Έλληνες διανοούμενους και όχι μόνο στις Ηγεμονίες της Μολδοβλαχίας.
Η όλη παράσταση, παίζει με τις λέξεις, με το φως και το σκοτάδι, τις αισθήσεις, παίζει με τη μνήμη, και θα ήθελα εδώ, να μου επιτραπεί να πω το εισαγωγικό θέμα, που ακούγεται στην παράσταση κι αφορά στον ποιητή αλλά κι ευρύτερα σε όλους τους καλλιτέχνες:
«Δεν με θαμβώνει πάθος κανένα· εγώ την λύραν κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι σιμά εις του μνήματός μου τ’ ανοικτόν στόμα».
Τη ραδιοφωνική σκυτάλη παίρνει η ηθοποιός ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΟΥΣΗ για να μας θυμίσει τον λόγο του νομπελίστα ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ όπως είχε εντυπωθεί εν έτη 1946 στο αφιέρωμά του στον ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΛΒΟ στη ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ:
Ιδιορρυθμία και ανταρσία… Οι δυο αυτές έννοιες δεν αντηχούν τόσο καλά μέσα στο λεξιλόγιο της σημερινής κοινωνίας.
Είναι τόσοι οι ματαιόδοξοι που τις πλαστογραφούνε, ώστε να καταντούν σχεδόν πάντοτε ύποπτες. Αλλά όταν τις επιβάλει μια βαθύτερη πνευματική ανάγκη αποκτούν μια εξαιρετική σημασία και γίνονται οι αρετές που σήμερα κάθε ζωντανός άνθρωπος φιλοδοξεί -πιστεύω- να έχει.
Δεν είναι νομίζω δύσκολο, για ένα κάπως έμπειρο μάτι, να διακρίνει πίσω από κάθε τελειωμένο έργο, πότε η πρωτοτυπία, έχει γίνει αποκλειστικά για την πρωτοτυπία και πότε από μια πραγματική ανάγκη, δηλαδή απ’ τη συναίσθηση μιας βαθύτατης αποστολής.
Η καινούρια έκφραση που πέτυχε ο Κάλβος, ανταποκρίνεται στην αλήθεια ενός καινούριου κόσμου. Κάθε του εικόνα παρουσιασμένη σαν μια δύναμη του πνεύματος, προκαλεί μια νέα εικόνα μέσα στην πραγματικότητα, μια νέα ουσιαστική δύναμη.
«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχωσι θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία…. Αυτή (και ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας) επτέρωσε τον Ίκαρον κ’ επνίγη θαλασσωμένος Αφ’ υψηλά όμως έπεσε, και απέθανεν ελεύθερος. Αν γένης σφάγιον άτιμον ενός τυράννου, νόμιζε φρικτόν τον τάφον.