Την Ευαγγελίνα Καρυοφύλλη, ένα πλάσμα σωστό γάργαρο νερό, με καθάριο βλέμμα, μάτια χαμογελαστά, ψυχή βαθιά, και φωνή σαν χάδι, την αναγνωρίζεις άμα τη εμφανίσει…
Κραυγαλέα ελπιδοφόρα, την πρωτοσυναντώ τρεχάτη να δρασκελίζει τους διαδρόμους απ’ τα καμαρίνια του Βασιλικού Θεάτρου ίσα στα παρασκήνια και μετά στο σετ με τους συντελεστές της παραγωγής…
Ένα κέφι για ζωή ανελέητο βάφει κίτρινο σαν ήλιο το φρέσκο πρόσωπό της … κι οι αχτίδες εξωστρέφειας ενώ σε ζεσταίνουν ταυτόχρονα σε συμπαρασύρουν με τη μία να την σφίξεις στην αγκαλιά σου χωρίς δεύτερες σκέψεις, για να κρατήσεις στα χέρια σου, δευτερόλεπτα λυτρωτικά, την χαμένη παιδικότητα του σύμπαντος κόσμου!
Με εκπλήσσει ευχάριστα η εικόνα της … (καιρό έχω να δω ευτυχισμένο άνθρωπο, συλλογιέμαι, εγκρατής στην συνθήκη που με αυτοεξορίζει απόμακρη στα 2,5 μέτρα).
Όλος ο προηγούμενος καιρός πέρασε παρέα με τους συντελεστές, και κουβέντες με τους ηθοποιούς και τη σκηνοθέτη Μαίρη Ανδρέου… Την Ευαγγελίνα όμως … όχι.. δεν της μίλησα… ως τα τώρα.. Ντυμένη μπογιές φεγγοβολά ελπίδα καθώς με πλησιάζει με εγκαρδιότητα μικρού παιδιού… Είναι τόσο «ένα» με τον ρόλο, που προς στιγμή ξεχνώ το μικρό της όνομα.
«Αχ…..το «πράσινο κοριτσάκι»!! -αναφωνώ- και μάλλον παίρνω απ’ τη λάμψη της γιατί η αντανάκλαση της χαράς μου την κάνει να… κοκκινίζει.
«…εγώ είμαι αυτή»! – μου ανταπαντά «και να ξέρεις, είμαι ενθουσιασμένη που βάφομαι τόσο στα πράσινα κάθε μέρα» συμπληρώνει!
Δεν τείνει χέρι, να συστηθεί, από σεβασμό μη και με βάψει, όπως μου εξηγεί… Δεν χάνω κι εγώ λεπτό και την ρωτώ για τον ρόλο… «Το αγαπώ το «πράσινο κοριτσάκι» που υποδύομαι… είναι μικρό, γλυκό, χαρούμενο ότι κι αν γύρω της συμβαίνει… και το δείχνει… Δεν έχει σημασία που δεν θα την ακούσεις να μιλάει…. Θα στα ψιθυρίσει όλα… θα στα φωνάξει…. Σου δείχνει με το βήμα, με τα χέρια, με τη στάση του σώματος… κι αν την παρατηρήσεις στο ταλάντευμά της…μέσα σε 3-4 λεπτά που εμφανίζεται όλο κι όλο μπορείς αν θες να μάθεις…
-Τι νοηματοδοτεί για σένα η ύπαρξή της ως ρόλος; Ξέρεις, όλοι οι χαρακτήρες στον ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟ, δεν σου αφήνουν και πολλά περιθώρια κρίσης… ούτε για να τους λυπηθείς …ούτε να τους συμπαθήσεις. Δεν μπορείς να σταθείς με βεβαιότητα ούτε επικριτικά, ούτε αυστηρά, ούτε αγαπητικά απέναντί τους. Η μόνη ξεκάθαρη φιγούρα, είναι τούτο το μικρό κορίτσι (άσε που είναι και το μόνο κορίτσι επί σκηνής, ανάμεσα σε τόσα αγόρια). Εκεί δεν υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα. Είναι αυτό που βλέπεις, τελεία και παύλα. Δεν διαφέρει σε τίποτε απ’ όλα τα παιδιά του κόσμου… Αφοπλιστικά ειλικρινές, με μια σπουδαιότητα στην απλότητά του.. Το διφορούμενο για τους χαρακτήρες συμβαίνει με την ενηλικίωση… εκεί εξελίσσονται οι άνθρωποι και προσθέτουν…ρόλους… Σε ένα παιδί το απόλυτο είναι κυρίαρχο. Το σαφές επισκιάζει τα πάντα. Και ξέρεις, ακόμη κι όταν το βάφουν πράσινο, εξακολουθεί μέσα στην αθωότητά του να το διασκεδάζει με τη ψυχή του, πλάθοντας μύθους, παρέα με τα γουρουνάκια ένα γύρω, όπως πάντα κάνει, κι ευτυχώς, η φαντασία ενός βενιαμίν. Εκεί είναι που ενώνεται επικοινωνώντας με τον Μίσαλ. Αυτό είναι το κοινό τους στοιχείο. Συνομιλούν με τα μάτια όμως υπάρχει βαθιά επικοινωνία ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες… Όλοι οι ήρωες έως εκείνη τη στιγμή φέρονται σκληρά μεταξύ τους… Όταν εμφανίζεται η φιγούρα του παιδιού η συνθήκη αυτή παγώνει… και σταδιακά αλλάζει … Μεταμορφώνεται σε τρυφερότητα… Είναι σαν μήνυμα που δίνει άλλο νόημα σε όλα… το μήνυμα πως η ζωή είναι στα χέρια των παιδιών… αυτά είναι το μέλλον μας….και πως το παιδί που κουβαλάμε μέσα μας δεν πεθαίνει ποτέ!
Ο «ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΣ» του ΜΑΡΤΙΝ ΜΑΚ ΝΤΟΝΑ έρχεται σε λίγες ημέρες διαδικτυακά απ' την επίσημη ιστοσελίδα του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Μαίρης Ανδρέου με πρωταγωνιστές τους: Γιάννη Τσεμπερλίδη (Κατούριαν), Χρίστο Στυλιανού (Μίσαλ), Σπύρο Σαραφιανό (Τουπόλσκι) Γρηγόρη Παπαδόπουλο (Άριελ) και φυσικά την Ευαγγελίνα Καρυοφύλλη... (Πράσινο κοριτσάκι) ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ