Υποβεβλημένη θαρρείς σε ένα μόνιμο στρατιωτικό παράγγελμα, που κάποιος τις «φύτεψε» ως ήχο, ένα άκουσμα εσωτερικό που την ορίζει, βηματίζει μηχανικά, ρομποτικά, γρήγορα και νευρικά τις οριογραμμές του σπιτιού που υπηρετεί… Βαριοπατά κι οι κραδασμοί στο έδαφος που τις επιτρέπεται να κινείται, λες κι επίτηδες έντονοι για να ταράζουν συθέμελα το οικοδόμημα «οίκος-γένος». Η Ελευθερία Αγγελίτσα, μοιάζει να ξέρει το «γιατί»: «Είναι που η σκηνοθέτης μας, έθεσε εξ’ αρχής για πυρήνα του έργου, το όριο. Ο χώρος οροθετήθηκε συγκεκριμένα, κι εμείς βηματίζουμε βάση αυτού του σχεδίου. Αυτός ο κανόνας, που επιβάλλει τις υπηρέτριες να έχουν διαφορετικούς ζωτικούς χώρους βηματισμού απ’ όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα τη διαφορά τάξης, στιγματίζει την ιεραρχία του σπιτιού. Στο ρόλο μου, όσο καλύτερα μου επιτρέπεται να κάνω τη δουλειά μου εκεί μέσα, τόσο πιο αποστασιοποιημένη νοιώθω απ’ τα συμβαινόμενα. Η μορφή μου όπως προσεγγίστηκε να κινείται χωροταξικά, δεν αφήνει κανένα περιθώριο συναισθηματικής εμπλοκής με το υπόλοιπο σπίτι. Ο μόνος επιτρεπόμενος άλλος χώρος είναι εκείνος της Μαρία Χοσέφα, που έχω αναλάβει και την επιτήρησή της. Γνωρίζω όλα όσα συμβαίνουν στο χώρο, όμως κρατώ αποστάσεις και από γεγονότα και από πρόσωπα σε αντιδιαστολή απ’ την Πόνθια που σε κάθε ευκαιρία «πετάει καρφιά», προκαλώντας να «βγουν στη φόρα». Όποιος μπαίνει μέσα σ’ αυτό το σπίτι είναι πειθαναγκασμένος να τηρεί τους κανόνες. Να τους εκτελεί πειθήνια. Η Μπλάνκα (έτσι την αποκαλούμε) έχει μια νότα επαναστατική σ’ όλο αυτό. Προσπαθεί ν’ αντισταθεί στους κανόνες, κυρίως όταν δεν γίνεται αντιληπτή. Όταν δεν φαίνεται. Κι είναι η μόνη που παρ’ όλη την κοινωνική της θέση, είναι ένα πλάσμα φτωχό, φαίνεται να θέλει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα της τάξης της. Οι ερμηνευτικές και σκηνοθετικές δυνατότητες εμφανείς. Και στο φινάλε ακολουθεί τα κορίτσια στην …απελευθέρωση. Γι’ αυτό και την συναντούμε να εκρήγνυται … γίνεται έντονη κραυγάζοντας για ελευθερία, αντιπροσωπεύοντας την ελευθερία της κοινωνικής της τάξης.
-Με ενοχλεί αυτή η εμμονή στην καθαριότητα όπου περιδιαβαίνουν βρώμικες πράξεις ηθικοπλαστικά… Ναι η εικόνα του σπιτιού διακατέχεται από αστραφτερή καθαριότητα. Και ενώ είναι προαπαιτούμενη συνθήκη διαβίωσης από κάτω υπάρχει πάντα η καταπιεστική συμπεριφορά, η καταπάτηση της ελευθερίας των επιλογών των ανθρώπων. Κι η βία, είτε εκδηλώνεται άμεσα είτε έμμεσα.
-Ένας θίασος γυναικών κουβαλά στις πλάτες του τον Λόρκα… Για μένα ήταν η πρώτη φορά που υπήρξα σε θίασο απαρτιζόμενο αποκλειστικά και μόνο από γυναίκες. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και challenging … στην πορεία διαπίστωσα πόσο όμορφα αυτοί οι άνθρωποι συνυπάρχουν δημιουργώντας κάτι τόσο όμορφο.