Χρίστος Στυλιανού: «Προσπαθώ με σεβασμό να μπω στον κόσμο του Μίσαλ» «Άριελ: Είναι καθυστερημένος ο αδερφός σου; Κατούριαν: Όχι, δεν είναι καθυστερημένος. Απλώς αργεί να καταλάβει μερικές φορές».
Ο Μίσαλ -ο αδερφός του συγγραφέα- στα μάτια του αδερφού του. Στα μάτια των αστυνομικών Άριελ και Τουπόλσκι. Στα δικά του; Πώς βλέπει τον εαυτό του; Πώς εντάσσεται και πώς ζει;
Πού τοποθετεί τη δική του ύπαρξη; Ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις ιστορίες του αδερφού του… Ένα παιδί που δεν το άφησαν να μεγαλώσει. Που έμεινε στην ηλικία των οκτώ ετών όταν άρχισε η συστηματική κακοποίηση από τους γονείς του. Όσος ο καιρός της κακοποίησης τόσο και το βάθος που έχει θαφτεί μέσα του όλο αυτό. Η σκέψη του, η συμπεριφορά του, η αντιληπτική του ικανότητα έχει μείνει στάσιμη. Ή μάλλον, έχει αναπτύξει ένα δικό του επιβιωτικό μηχανισμό για να παραμείνει λειτουργικός. Ωστόσο, τα όρια, η διάκριση μεταξύ σωστού και λάθους έχει χαθεί για πάντα, η σημασία και η βαρύτητα των λόγων και των πράξεων είναι πια σχετική και βαθιά διαταραγμένη.
Δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ πώς μπορεί να νιώθει ένα παιδί όταν κακοποιείται. Όλο αυτό που συμβαίνει αυτόν τον καιρό καθιστά τον "Πουπουλένιο" τραγικά επίκαιρο.
Νιώθω απεριόριστο σεβασμό για αυτούς τους ανθρώπους που ξαναζούν το παρελθόν τους και μιλάνε κι εγώ δυσκολεύομαι πολύ να το κάνω. Νιώθω δειλός κι αδύναμος μπροστά τους. Ο Μίσαλ είναι ο δικός μου λόγος. Και με σεβασμό προσπαθώ να μπω στο σύμπαν της ζωής του.
Η αγάπη τελικά όλα τα θεραπεύει; Η αγάπη για τον αδερφό του που τον έσωσε από τα βασανιστήρια είναι αυτή που τον επαναφέρει.
«Μετά άρχισες να με στέλνεις στο σχολείο και μετά άρχισα να μαθαίνω πράγματα που ήταν καλό».
Αλλά την ίδια στιγμή του δημιουργεί ένα ανείπωτο αίσθημα πίκρας και κενού που τον ξαναπάει πίσω σε εκείνα τα χρόνια που δεν μπορούν να σβήσουν ποτέ.
«Εσένα σε αγαπούν κι εμένα με βασανίζουν για επτά ολόκληρα χρόνια κι ο μόνος λόγος ένα καλλιτεχνικό πείραμα που πέτυχε. Δεν γράφεις πια για πράσινα γουρουνάκια, έτσι δεν είναι;»
Το πράσινο γουρουνάκι είναι το αγαπημένο παραμύθι του Μίσαλ. Κατά τη γνώμη του, η καλύτερη ιστορία του αδερφού του. Ο Κατούριαν γράφει ιστορίες και τις διαβάζει στο Μίσαλ. Και ο Μίσαλ ταξιδεύει και χάνεται στον αέρα. Οπουδήποτε. Μπορεί να νιώσει ξανά «κανονικός», να νιώσει με τη φαντασία του αυτά που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να τον ακουμπήσουν…
Σε λίγες μέρες συμπληρώνουμε σχεδόν πέντε μήνες προβών. Δυο εβδομάδες στην αρχή από κοντά, μετά δυο μήνες διαδικτυακά και άλλους δυο ξανά από κοντά με εβδομαδιαία τεστ και μάσκες. Ο "Πουπουλένιος" θα φτάσει τελικά στον κόσμο μέσω του διαδικτύου. Σε αυτήν την τόση περίεργη συνθήκη της άδειας αίθουσας προσπαθούμε να “φτάσουμε” στους θεατές έχοντας ως ενδιάμεσο την κάμερα. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο και δεν μπορεί να υποκαταστήσει το εδώ και τώρα της θεατρικής πράξης. Φαντασιωνόμαστε ωστόσο από κοινού πως βρισκόμαστε μαζί μέχρι αυτό να γίνει πραγματικότητα. Μαίρη, Ευανθία, Νίκος, Ευαγγελίνα, Αθηνά, Μαριλύ, Γιάννης, Στέλιος, Νίκος, Κλεάνθης, Πασχάλης, Ανδρέας, Μαντώ, Άντα, Σπύρος, Γρηγόρης, Γιάννης, Χρίστος. Εμείς θα είμαστε στη μια άκρη της γραμμής κι όλοι εσείς στην άλλη. Καλή αντάμωση!
Η Ταυτότητα της Πράστασης Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου - Παγκουρέλη Σκηνοθεσία - σκηνικά - κοστούμια: Μαίρη Ανδρέου Μουσική: Γιάννης Τσεμπερλίδης Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος Βίντεο: Αθηνά Σωτήρογλου - Ευαγγελίνα Καρυοφύλλη Δημιουργία trailer / teaser: Nίκος Τσολερίδης Βοηθός σκηνοθέτη/επιμέλεια κίνησης: Ευανθία Σωφρονίδου Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Νίκος Τσολερίδης Οργάνωση παραγωγής: Μαριλύ Βεντούρη Βοηθός παραγωγής (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης ΑΠΘ): Ράνια Αζά
Η Διανομή Τουπόλσκι: Σπύρος Σαραφιανός Κατούριαν: Γιάννης Τσεμπερλίδης Άριελ: Γρηγόρης Παπαδόπουλος Μίσαλ: Χρίστος Στυλιανού Σύνταξη-Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου