«Στην ανθρώπινη ύπαρξη, συνυπάρχει το τρομερά τραγικό με το γελοίο. Στην προσωπική ζωή μου, φέρω ως άνθρωπος, ένα σταθερό ψυχικό βάρος. Νιώθω όμως, ανά πάσα στιγμή ανάγκη, να το υποβαθμίζω, να το κρίνω, να το γελοιοποιώ, να το περιφρονώ και με πιάνω μερικές φορές, να με κοροϊδεύω για αυτό το βάρος. Στη ζωή μας, άλλοτε επιλέγουμε να βρούμε και να αναλύσουμε τα πράγματα στην ουσία τους, φτάνοντας στον πυρήνα του θέματος, συνειδητοποιώντας το ειδικό βάρος τους, ενώ άλλοτε αντιμετωπίζουμε το ίδιο θέμα αντιλαμβανόμενοι πως είμαστε μια κουκιδίτσα στο σύμπαν και δεν χρειάζεται να μας παίρνουμε τόσο σοβαρά. Ένας διάλογος που φέρει και τα δύο, αυτά που αντιμετωπίζουμε και ζούμε, μπορεί να θεωρηθούν ταυτόχρονα μεγάλα και τίποτα. Οι μεγάλοι συγγραφείς παίζουν πολύ με αυτό, από τα αρχαία χρόνια, ακόμη και μη θεατρικοί όπως π.χ. ο Ντοστογιέφσκι. Πηγή