- Πάμε στον πολιτισμό και στη Θεσσαλονίκη, το ΚΘΒΕ, στα 60 και πλέον χρόνια του, συνεχίζει την πλούσια πολιτιστική του προσφορά στην πόλη, παρά τις δυσκολίες της πανδημία.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως βρίσκεται στην καλύτερη του φάση, με μια σειρά εξαιρετικών παραγωγών που έχουν κερδίσει την αγάπη και το ενδιαφέρον του κοινού.
Μεταξύ άλλων η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ, η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΑ, το ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ, το ΜΑΚΡΥ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ, ο ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΣ, η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, και τώρα, απ’ την προηγούμενη Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου, οι ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ του ΜΗΤΣΟΥ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗ, σε σκηνοθεσία ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΡΤΣΙΔΗ.
Είναι μια εξαιρετική παράσταση για την οποία έχω τη χαρά και την τιμή να συνομιλήσω με τον ηθοποιό κι έναν εκ των πρωταγωνιστών τον κ. ΘΑΝΑΣΗ ΔΙΣΛΗ.
Καλησπέρα σας και καλή χρονιά!
Να ευχηθώ κατ’ αρχάς κάθε επιτυχία στην παράσταση, που ξεκίνησε προ ημερών στη ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ, και να ρωτήσω ποιοι είναι οι «ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ», τι βλέπουν , τι θα δουν, όσοι έρθουν στη Σταυρούπολη να δουν την παράσταση αυτή.
Οι ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ του ΜΗΤΣΟΥ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗ, είναι ένα έργο που γράφτηκε το 1975 – 1976 και παίχθηκε απ’ το Θέατρο Τέχνης.
Είναι μια πολιτική σάτιρα.
Η πολύ καλή συνάδερφος ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΟΥ, το παρουσιάζει ως «κλασσικά εικονογραφημένα» της ιστορίας και συμφωνώ και προσυπογράφω την τοποθέτησή της, γιατί είναι όντως, σαν να έρχεται ο θεατής και να βλέπει εικόνες-εικόνες-εικόνες την ιστορία να εξελίσσεται μπροστά του.
Είναι ένα πολύ ωραίο έργο που δεν έχει ξανα-ανεβεί απ’ το 1975-76 πέραν του Θεάτρου Τέχνης, ίσως επειδή είναι λίγο δύσκολο, ίσως επειδή απαιτεί πολύ καλή γνώση της ιστορίας, γι’ αυτούς που το ανεβάζουνε… Δεν ξέρω… Πάντως, εμείς όταν πήραμε στα χέρια μας το έργο αυτό, το αγκαλιάσαμε, βρήκαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε ιστορία, που δεν την είχαμε διαβάσει , που δεν είχαμε μάθει στα σχολεία…Στοιχεία της ιστορίας που δεν μας τα φώτιζαν…
- Καμμιά φορά τα κρύβουμε ίσως κ Δισλή… Λέμε πάντα ότι η ιστορία γράφεται απ’ τους νικητές… Κάθε λαός θέλει να κρύψει, εντός ή εκτός εισαγωγικών, κάποια σημεία της ιστορίας του που ενοχλούν και δεν βγάζουν προς τα έξω μια καλή εικόνα…. Εγώ διαφωνώ με την τοποθέτηση αυτή… Πιστεύω ότι όλα πρέπει να μαθαίνονται, γιατί έτσι γινόμαστε καλύτεροι κι ενδεχομένως έτσι να αποφεύγουμε λάθη του παρελθόντος για το μέλλον.
Συμφωνώ απόλυτα! Και γι’ αυτό και λέμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Γιατί δεν μαθαίνουμε απ’ αυτά που έχουμε περάσει.
Ένας θεατής βλέποντας την κατάσταση δεν βλέπει και μεγάλες διαφορές απ΄ το σήμερα…. Δηλαδή, οι ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν… τα συμφέροντα, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν…
- Θα επέτρεπαν ποτέ οι ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ, μια κοινωνία, διαχρονικά μιλώντας, χωρίς από δαύτους;
Όχι όχι…
Δεν υπάρχουν ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ, δίχως κοινωνίες που να εξαρτώνται απ’ αυτούς. Δεν θα είχαν ρόλο.
- Και φαντάζομαι την εποχή εκείνη Προστάτες είναι ο Μέτερνιχ, προστάτες είναι οι Άγλλοι, οι Ρώσοι, ο αυστριακός υπουργός των εξωτερικών, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ρώσσοι, όλοι αυτοί που προέκυψαν μετά κι εμείς φυσικά δουλικά υποκύψαμε…κάναμε το Ρωσικό το Γαλλικό και το Αγγλικό κόμμα.. Μήπως ήταν και οι κοτζαμπάσηδες της εποχής;
Αυτοί ήταν οι κατ’ αρχήν ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ, που δεν ήταν προστάτες του λαού… ήταν της τσέπης και της περιουσίας τους. Θέλανε να περιφρουρήσουν την περιουσία και τα δικαιώματά τους και από κει και ύστερα προκειμένου να τους αποδεχθεί και ο κόσμος, ο λαός το έπαιξαν ως πιο ουδέτερη δύναμη… Παρ’ όλ’ αυτά, δεν ήταν καθόλου ουδέτεροι…σε εισαγωγικά ήταν ουδέτεροι…
- Προφανώς… Διάβασα κάπου και το μεταφέρω στους τηλεθεατές μας, ότι στην παράσταση αυτή, που γράφτηκε σε μια δύσκολη περίοδο για την χώρα, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας, και μεταφέρθηκε στη σκηνή…
Γράφτηκε το 1975… Παρουσιάστηκε στο Θέατρο τέχνης 7 μήνες μετά την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας… Πρέπει να παρουσιάστηκε τέλος 75 αρχές 75…
- Άρα σε μια περίοδο φορτισμένη πολιτικά, με άλλα σημειολογικά χαρακτηριστικά τότε γιατί και επί Χούντας είχαμε άλλους προστάτες
Αναφέρονται μέσα αναχρονιστικά σε κάποια σημεία που έχουν να κάνουν με τη Χούντα… δηλαδή με τους «παμάρος» με τις επαναστάσεις στη Χιλή κτλ….
- Στη διαχρονική συνέχεια του ελληνισμού, αυτά είναι χαρακτηριστικά που μας αποδεικνύουν ότι έχουμε μείνει ίδιοι…
- Όπως για παράδειγμα, διάβασα κάπου ότι αναδεικνύεται ο αγώνας κι η νίκη, αλλά και τα πάθη της φυλής, τη διχόνοια, τη δουλική εξάρτηση απ’ τον ξένο παράγοντα, και στο τέλος τι μένει, η εξουσία… γιατί τελικά όλα γι’ αυτήν γίνονται…
Μένει κάποιο αισιόδοξο μήνυμα στο τέλος κ. Δισλή;
Κατ’ εμέ, το αισιόδοξο, δεν ξέρω αν είναι αισιόδοξο… Σίγουρα αγγίζει τον θεατή, στο πατριωτικό του (να μην παρεξηγηθώ κι εγώ) συναίσθημά του …διότι ο Κολοκοτρώνης είχε πει ότι, «αν δεν ήμασταν τρελοί δεν θα κάναμε Επανάσταση». Και για να ξεσηκωθεί ένας ολόκληρος λαός, όπως είναι οι Έλληνες, χωρίς να έχει στα χέρια του τίποτα, χωρίς όπλα και υλικά αγαθά για να μπορέσει να εναντιωθεί απέναντι στον εχθρό, και μάλιστα απέναντι σε μια Οθωμανική Αυτοκρατορία, πρέπει να είναι τρελός…
- Επειδή δεν είδα την παράσταση, και θα έρθω, δεν το συζητώ, πώς αποτυπώνεται ο ρόλος του κλήρου μέσα απ’ το έργο αυτό;
Είναι και αυτοί προστάτες;
Κι αυτοί προσπαθούν με τον τρόπο τους, να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα. Ψάχνοντας σ’ αυτό το σημείο κι εμείς να δούμε πώς έδρασε το Πατριαρχείο, γιατί τον Πατριάρχη τον διόριζε ο σουλτάνος. Οπότε δεν μπορούσε και το Πατριαρχείο να έρθει ενάντια στον σουλτάνο, οπότε, έπρεπε να βρει κι εκείνο τη χρυσή τομή. Οπότε είχε μια στάση λίγο από δω λίγο από κει… όπως χαριτολογώντας λέει αναφερόμενος στην Επανάσταση και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, «Τί να κάνω, θα επαναστατήσω», έλεγε... Δηλαδή αναγκάζεται να ακολουθήσει το ρεύμα… Ο κλήρος τα ζύγιζε ανάλογα με το που θα γύρει η πλάστιγγα.
- Κ. Δισλή ποιες μέρες μπορεί να έρθει στη Σταυρούπολη, τι ώρες ξεκινάνε οι παραστάσεις;
Οι παραστάσεις μας είναι Τετάρτη με Κυριακή, Τετάρτη και Κυριακή είναι στις 7 είναι απογευματινή παράσταση.
Πέμπτη Παρασκευή και Σάββατο είναι στις 21.00 μμ στη Μονή Λαζαριστών. Είναι μια υπέροχη σκηνοθεσία του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΡΤΣΙΔΗ, που κατάφερε και έθεσε επί σκηνής πολύ όμορφα και πολύ έξυπνα 28 ηθοποιούς, με 35 υπέροχα τραγούδια του ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΕΝΟΝΤΗ, τα οποία αρχίζουν και γίνονται διαχρονικά αυτά τα τραγούδια, έχουν και κατά το παρελθόν κυκλοφορήσει και από τον Μανώλη Μητσιά, ειδικά το τραγούδι της έναρξης που είναι το «Μια φορά κι έναν καιρό», το οποίο γνωρίζει μεγάλη επιτυχία…Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι προϊόν μεγάλης έρευνας, τα οποία η ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ τα έχει αποδώσει όσο πιο πιστά μπορούσε…Εξαιρετικά κοστούμια… Οι χορογραφίες του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, όπου έκανε μια εξαιρετική δουλειά και με τα παιδιά, που συμμετέχουν, πέντε στον αριθμό παιδιά, απ’ την Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ, απ’ το φυτώριο του Κρατικού μας Θεάτρου, που είναι οι αυριανοί μας συνάδερφοι που είναι εξαιρετικά παιδιά και πάντα διαθέσιμοι και πάντα εκεί και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο.. γιατί με τέτοιες συνθήκες… τα παιδιά κάνανε μαθήματα και ερχόταν στις πρόβες…και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο!
- Ο πολιτισμός, είναι η καλύτερη απάντηση, στα φαινόμενα βίας που συναντάμε στην κοινωνία μας;
Φυσικά! Φυσικά!
Ο Πολιτισμός είναι νομίζω το Α και το Ω, και η ευγενής άμυλα βασικά. Είναι κάτι που θα έπρεπε να το διδασκόμαστε. Μάλλον είναι θέμα παιδείας και μέσα απ’ το σπίτι… Αυτό το βλέπω κι εγώ που μεγαλώνω παιδιά και όπως μεγάλωσα εγώ … δεν μπορώ να κρίνω και να κατηγορήσω άλλους γονείς, όλοι είμαστε υπεύθυνοι πάντα για το πως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, από κει και ύστερα όμως, ο πολιτισμός είναι πολύ σημαντικός. Γιατί, μια παράσταση θα σου δώσει κάτι, ένα βιβλίο, μια μουσική θα σου δώσει κάτι… τα βιβλία και τα μυαλά πρέπει να είναι ανοιχτά!
- Είναι ο μόνος δρόμος για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι…
Και βέβαια εκ των ων ουκ άνευ η κουβέντα μας θα πάει και στην πανδημία… πόσο επηρέασε όλη αυτή η όποια κατάσταση που ζήσαμε, την καλλιτεχνική παραγωγή;
Έχει πληγεί πολύ ο πολιτισμός, όχι μόνο το θέατρο, και η μουσική σκηνή. Όλοι!
Αν όλος ο κόσμος δυσαρεστήθηκε και ας το πούμε κατέληξε σε πολλά περιστατικά να έχει κατάθλιψη, ένα παραπάνω σε μας, που η επαφή μας με τον κόσμο είναι το Α και το Ω.
Να πηγαίνεις στο θέατρο και να βλέπεις από κάτω έναν κοινό με μάσκα, είναι αν μη τι άλλο λυπηρό, γιατί δεν μπορούμε να δούμε τον θεατή να χαμογελάει, και για μας αυτό είναι η τροφή μας… δεν βλέπουμε την έκφραση του θεατή, δεν προσλαμβάνουμε απ’ το θεατή αυτά που του δίνουμε…κι αυτό είναι λυπηρό…
- Είναι αμφίδρομη η σχέση ανάμεσα σε θεατή ηθοποιό κι οι δυο κερδίζουν ο ένας απ’ τον άλλον … έχετε απόλυτο δίκιο…. και βέβαια πάρα πολλοί συνάδερφοί σας ταλαιπωρήθηκαν πάρα πολύ καθώς κ Δισλή δεν ένοιωθαν -κακά τα ψέματα- την πολιτεία κοντά τους…Άνεργοι δίχως καμία οικονομική στήριξη… προέκυψαν πάρα πολλά ζητήματα…
Και δυστυχώς στο δικό μας το χώρο που δεν έχει σταθερή δουλειά ένα παραπάνω γιατί ανθεί και η μαύρη εργασία, και στους ηθοποιούς και στους μουσικούς, σ’ όλο το καλλιτεχνικό στερέωμα, ανθεί η μαύρη εργασία, κι όταν δόθηκαν κάποια βοηθήματα, πολλοί άνθρωποι δεν τα πήραν…
-Υπήρχαν-διάβασα και με στεναχώρησε πάρα πολύ- ηθοποιοί και γνωστοί στο ευρύ κοινό, που εξ’ αιτίας της οικονομικής κατάστασης, δεν έβγαιναν και πήγαν στα ριάλιτι, κι αυτό το θεωρώ ντροπή για την Πολιτεία που δεν στηρίζει εμπράκτως αυτούς που στα λόγια τους αποθεώνει, στην πράξη όμως τίποτα… και είναι ντροπή για μια χώρα που προσέφερε τα μέγιστα στον πολιτισμό.
Ο καθένας μπορεί να διαχειριστεί τον εαυτό του όπως επιθυμεί, όπως θέλει… καταλαβαίνω και την ανάγκη πολλών συναδέρφων να πάρουν κάποια χρήματα μ’ αυτόν τον τρόπο…
Αν με ρωτήσετε εγώ δεν ξέρω αν είμαι σύμφωνος μ’ αυτό… Αλλά ο καθένας πράττει κατά βούληση… Οπότε δεν παρεξηγώ και δικαιολογώ όλους… αλλά δυστυχώς φθάνουμε σε σημείο να απαρνούμαστε την τέχνη μας και καταλήγουμε να βάζουμε δοκιμασίες το εαυτό μας για να πάρουμε έναν ρόλο σε ένα σήριαλ… κάτι τέτοιο… ή να πάρουμε την αναγνωρισημότητα που μας έλειψε… Δεν το κατακρίνω. Ίσα – ίσα που πολλές φορές τους θαυμάζω κιόλας γιατί δεν θα μπορούσα να το κάνω εγώ….
- Είναι δύσκολο, είναι μια πραγματικότητα… και μια τελευταία ερώτηση…Ανταποκρίνεται στην επαναλειτουργία του Πολιτισμού δια ζώσης;
Αργά και σταθερά… θέλει αλλά φοβάται… σιγά σιγά βλέπουμε ότι γεμίζουμε… και βλέποντας εμείς απ’ τις πρώτες παραστάσεις που κάναμε, αν εξαιρέσουμε την πρεμιέρα όπου πάντα εκεί έρχονται και κάποιοι δικοί μας άνθρωποι, συγγενείς μας κτλ, οπότε ξέρουμε ότι θα είναι στάνταρτ το κοινό, στις επόμενες δύο παραστάσεις το θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο. Αυτό μας έδωσε και χαρά και ελπίδα για το μέλλον όχι μόνο για την δική μας παράσταση αλλά ότι σιγά σιγά θα αρχίσει ο κόσμος να ξανάρχεται κοντά μας, έστω και με τη μάσκα….
-Να πούμε ότι σε όλες παραστάσεις του ΚΘΒΕ, τηρούνται κατά γράμμα όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα…δεν υπάρχει κάποιο ζήτημα… όποιος θέλει… Λοιπόν ραντεβού στη ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ… να πάρετε τις οικογένειές σας και να πάτε…είναι κατάλληλο για όλους…
Είναι ένα έργο για όλους, για όλη την οικογένεια. Οι γονείς θα είναι πολύ ωραίο να δουν με τα παιδιά την παράσταση, να προβληματιστούν, να το συζητήσουν, γιατί ο πολιτισμός ξεκινά απ’ το σπίτι και είναι σημαντικό η οικογένεια, να βλέπει θέατρο και μετά να το συζητά στο σπίτι.
- Τετάρτη και ΚΥΡΙΑΚΉ 7 το απόγευμα, ΠΕΜΠΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ και ΣΑΒΒΑΤΟ στις 9 το βράδυ ραντεβού στη σκηνή ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΟΣ, κι αν θέλετε και για να πάρουμε απ’ την παράσταση και για να δώσουμε… να βοηθήσουμε το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, γιατί όπως είπα και στην εισαγωγή μου, κάνει μια εξαιρετική δουλειά, ο ΝΙΚΟΣ ο ΚΟΛΟΒΟΣ ο καλλιτεχνικός διευθυντής εξαίρετος.
Ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής
- Ναι καλά τώρα είναι μια περίεργη ιστορία αυτή.. χηρεύει τυπικά η θέση..
…αλλά ήταν δικό του έργο οπότε του αξίζει να το αναφέρουμε
- Γι’ αυτό το ανέφερα γιατί ο προγραμματισμός γίνεται από πριν…