image

Ενημέρωση - Νέα

12ο Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου - Επίσημη ανακοίνωση των βραβευόμενων (4/10/2007)

Επίσημη ανακοίνωση των βραβευόμενων του 12ου Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου και του 10ου Βραβείου «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες» 


Η 12η διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου, που ξεκίνησε το 1986/87 ως ένα πιλοτικό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και αναγνωρίσθηκε το 2002 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρώπης ως «ευρωπαϊκός οργανισμός πολιτιστικού ενδιαφέροντος», θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη από τις 9 έως τις 13 Απριλίου 2008. Το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου υποστηρίζεται από την Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης και την Ευρωπαϊκή Θεατρική Σύμβαση ενώ συνεργάζεται με την Διεθνή Ένωση Κριτικών Θεάτρου, το Διεθνές Ινστιτούτο Μεσογειακού Θεάτρου και το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της ΟΥΝΕΣΚΟ. Η 12η διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδος και συνδιοργανώνεται με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος .

Η σύσταση της διεθνούς κριτικής επιτροπή που συνεδρίασε στη Θεσσαλονίκη, στις 30 Απριλίου 2007, στο Βασιλικό Θέατρο είναι:

Πρόεδρος
Franco QUADRI
Κριτικός της εφημερίδας “La Repubblica”

Γραμματέας
Renzo TIAN
Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ρώμης
Επίτροπος της Ιταλικής Ένωσης Θεάτρου έως το 2002

Georges BANU
Επίτιμος Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Θεάτρου
Καθηγητής του Ινστιτούτου Θεατρικών Μελετών, Παρίσι

Manfred BEILHARZ
Πρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου της ΟΥΝΕΣΚΟ
Διευθυντής του “Hessisches Staatstheater“ του Βισμπάντεν

Daniel BENOIN
Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου της Νίκαιας

Jean Claude BERUTTI
Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Θεατρικής Σύμβασης
Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου του Σαιντ Ετιέν

Alexandru DARIE
Πρόεδρος της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης
Διευθυντής του Θεάτρου Bulandra

Marina DAVYDOVA
Κριτικός της εφημερίδας “Izvestia-Expert”

Brigitte FÜRLE
Διευθύντρια του Φεστιβάλ Spielzeiteuropa
Διευθύντρια του Φεστιβάλ Berliner Festspiele

Ian HERBERT
Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Θεάτρου
Κριτικός του περιοδικού “ Theatre Record”

Λυδία ΚΟΝΙΟΡΔΟΥ
Ηθοποιός, Σκηνοθέτης
Διευθύνουσα Σύμβουλος του Κέντρου Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών Αρχαίου Ελληνικού Δράματος «Δεσμοί»

Elie MALKA
Διευθυντής της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης

José MONLEON
Διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου Μεσογειακού Θεάτρου
Διευθυντής του περιοδικού “Primer Acto”

Milos MISTRIK
Κριτικός του περιοδικού “Slovenske Divadlo”

Elisabeth SCHWEEGER
Διευθύντρια του Θεατρικού Οργανισμού Schauspiel Φραγκφούρτης

Arthur SONNEN
Καλλιτεχνικός διευθυντής του Κέντρου Διεθνών Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων (SICA) της Ολλανδίας

Staffan VALDEMAR HOLM
Αντιπρόεδρος της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης
Διευθυντής του Θεάτρου Dramaten της Στοκχόλμης

Η διεθνής αυτή κριτική επιτροπή, αποφάσισε παμψηφεί να απονεμηθεί το 12ο Ευρωπαϊό Βραβείο Θεάτρου στον Πατρίς Σερό και το 10o Βραβείο «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες»: στην ομάδα Πρωτόκολλο Ρίμινι , στην Σάσα Βάλτζ και στον Κρυστόφ Βαρλικόβσκι.

Με πρόταση των Βασλάβ Χάβελ, Χάρολντ Πίντερ και Τομ Στόπαρντ, ειδική μνεία θα γίνει στο Ελέθερο Θέατρο της Λευκορωσίας για την αντίδραση του στο αυταρχικό καθεστώς της χώρας του.


Ακολουθούν πληροφορίες για τους βραβευόμενους:

Patrice Chéreau

Ο Πατρίς Σερό γεννήθηκε στη Γαλλία το 1944. Σε νεαρή ηλικία έγινε γνωστός στους κριτικούς του Παρισιού ως σκηνοθέτης, ηθοποιός και διευθυντής σκηνής στο θέατρο του Λυκείου όπου φοιτούσε. Σε ηλικία δεκαπέντε χρονών, αναγνωρίζεται με ενθουσιασμό ως το παιδί θαύμα του θεάτρου. Στα δεκαεννιά του, ξεκινά να σκηνοθετεί για το επαγγελματικό θέατρο, ανεβάζοντας το L'Intervention του Βίκτορος Ουγκώ. Στη συνέχεια, σκηνοθετεί στο Θέατρο της Σαρτρουβίλ, όπου διακρίνεται ανεβάζοντας κυρίως έργα του Μολιέρου. Το 1969 ο Σερό κάνει το ντεμπούτο του στην όπερα με το L'Italienne a Alger του Τζοακκίνο Αντόνιο Ροσσίνι, στο Παρίσι, και αναλαμβάνει την συν - διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου του Παρισιού(1971-77). Τον επόμενο χρόνο έρχεται σε στενή επαφή με τους Πάολο Γκράσι και Τζόρτζιο Στρέλερ, διευθυντές του Πίκολο Τεάτρο στο Μιλάνο. Η πιο πολυσυζητημένη του παραγωγή υπήρξε Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν του Ρίτσαρντ Βάγκνερ, στο Φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ, υπό την διεύθυνση του Πιέρ Μπουλέ (1976). Διχάζοντας κοινό και κριτικούς, ο Σερό επέλεξε να τοποθετήσει το έργο στην εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης και να δώσει έμφαση στα δραματικά και όχι στα μουσικά στοιχεία. Το 1975 σκηνοθέτησε για πρώτη φορά στη Γερμανία τον Ληρ του Έντουαρντ Μποντ. Πιο πρόσφατα, το 1988, ανεβάζει τον Άμλετ στο Théâtre des Amandiers της Ναντέρ και το 1991 μια διασκευή του έργου Ο Χρόνος και το Δωμάτιο του Μπότο Στράους. Στην όπερα έχει συνεργαστεί κυρίως με τον συνθέτη Άλμπαν Μπέργκ, με πιο γνωστές τις παραστάσεις Λούλου (1979) και Βόυτσεκ (1992).
Ο Σερό ξεκίνησε την καριέρα του στον κινηματογράφο με την ταινία Η Σάρκα της Ορχιδέας (1974), με πρωταγωνίστρια την Σαρλότ Ράμπλινγκ. Η Σιμον Σινιορέ πρωταγωνίστησε στην ταινία του Judith Therpauve το 1978. Ο Σερό συνδέθηκε με τον Κλοντ Μπερί, ως παραγωγό, στις ταινίες: Πληγωμένος Άντρας (1983) και Hotel de France (1987). Τη μεγαλύτερη επιτυχία θα γνωρίσει το 1993 με τη Βασίλισσα Μαργκό, ταινία που βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Αλέξανδρου Δουμά.
Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο. Κάποιοι από τους πιο σημαντικούς ρόλους που ερμήνευσε, αποτελούν πορτρέτα ιστορικών προσώπων, όπως ο Camille Desmoulins στον Νταντόν (1982) του Andrzej Wajda και ο Ναπολέων στο Al-Wedaa Bonaparte (1985) του Youssef Chahine.
Έχει λάβει πλήθος βραβείων και τιμητικών διακρίσεων μεταξύ των οποίων το Βραβείο Καίσαρα (μαζί με τον Έρβ Ζυμπέρ) καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου, το 1984, για τον Πληγωμένο Άντρα. Έχει βραβευθεί στο διεθνές Φεστιβάλ Καννών, το 1994, με το Βραβείο της «Κριτικής Επιτροπής», για τη Βασίλισσα Μαργκό και το 1998 υπήρξε υποψήφιος για το Βραβείο «Χρυσός Φοίνικας» με την ταινία Αυτοί που μ' αγαπούν θα πάρουν το τρένο.
Rimini Protokoll

Η Χέλγκαρντ Χάουγκ (Helgard Haug), ο Στέφαν Καέγκι (Stefan Kaegi) και ο Ντάνιελ Βέτζελ (Daniel Wetzel) αποτελούν το σκηνοθετικό τρίο της ομάδας με τον περίεργο τίτλο «Πρωτόκολλο Ρίμινι», που ιδρύθυκε το 2000 στη Φρανκφούρτη.
Οι παραστάσεις τους, βασισμένες πάντοτε σε ερευνητική δουλειά και σε συνεργασία με «ειδικούς», όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τους επαγγελματίες αλλά και τους απλούς ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζονται και τους οποίους εμφανίζουν επί σκηνής, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς κινούνται με ανατρεπτικό τρόπο στα όρια θεάτρου και πραγματικότητας.
Οι ανατρεπτικές αυτές, για τις συμβάσεις του θεάτρου, παραστάσεις προορίζονται για συγκεκριμένους χώρους, συνήθως μη θεατρικούς, σε όλη την Ευρώπη. Στο θέατρο του Αμβούργου παροσιάστηκε το Deadline στο οποίο συμμετείχαν επί σκηνής μια ομάδα υπαλλήλων γραφείων τελετών, μια μπάντα κηδειών, φοιτητές ανατομίας και λιθοξόοι ταφικών μνημείων. Στο Αμβούργο, η ομάδα κάλεσε το κοινό να παρακολουθήσει από μακριά την καθημερινή ζωή της πόλης με κυάλια, ενώ στις Βρυξέλλες προσκαλούσαν στη σκηνή κάθε βράδυ έναν πολίτη να μιλήσει για πέντε λεπτά για την υποκρισία της καθημερινής ζωής, στην παραγωγή Midnight special agency.
Οι παραγωγές του «Πρωτοκόλλου Ρίμινι» έχουν στόχο να αναδείξουν τα θεατρικά και υποκριτικά στοιχεία της καθημερινότητας αλλά και να «δραματοποιήσουν» σκηνές της καθημερινής ζωής. Το 2004 δημιούργησαν το Zeugen! Ein Strafkammerspiel! με θεματικό άξονα τη ζωή στα δικαστήρια, ανεβάζοντας στη σκηνή έναν δικηγόρο, έναν δικαστικό επιμελητή, έναν ένορκο και άλλους επαγγελματίες σχετικούς με τον δικαστικό χώρο. Την ίδια χρονιά ετοίμασαν το Sabenation για το Φεστιβάλ Τεχνών της Βιέννης, παραγωγή που ακόμη περιοδεύει στην Ευρώπη, καθώς και το Schwarzenbergplatz για το Burgtheater της Βιέννης, το οποίο υπήρξε υποψήφιο για το βραβείο Nestroy το 2005. Η παραγωγή Call Cutta πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο, όπου δημιουργήθηκε ένα τηλεφωνικό κέντρο, μέσω του οποίου επικοινωνούσαν ζωντανά άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Το πρότζεκτ αυτό συνεχίζεται και κατά τη διάρκεια του 2007 σε περισσότερες από έξι ευρωπαϊκές πόλεις ταυτόχρονα.

Sasha Waltz

Η Σάσα Βαλτζ γεννήθηκε στη Γερμανία το 1963 και σπούδασε Χορό και Χορογραφία στο Άμστερνταμ και τη Νέα Υόρκη. Μέχρι τώρα, στο ρεπερτόριο της περιλαμβάνονται 12 μεγάλες διεθνώς γνωστές παραγωγές, μεταξύ άλλων οι: Körper, S, noBody, Insideout, Impromptus, Διδώ και Αινείας. Ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Radial Stiftung, η Σάσα Βαλτζ συνέβαλε στην δημιουργία ενός νέου κέντρου, του Radialsystem V, για τη μουσική, τον χορό και τις εικαστικές τέχνες, που λειτουργεί στο Βερολίνο από τον Σεπτέμβριο του 2006. Το πιο σημαντικό σημείο της καριέρας της ήταν η ίδρυση, το 1993, μαζί με τον τον Γιόχαν Σάντιγκ (Jochen Sandig), της ομάδας χορού Sasha Waltz & Guests (Σάσα Βαλτζ & Προσκεκλημένοι Καλλιτέχνες), η οποία από το 1996 εγκαταστάθηκε στο θέατρο Sophiensaale. Με έναν μικρό κύκλο συνεργατών και τη σταθερή ομάδα χορευτών της δίνουν εκατόν σαράντα παραστάσεις κάθε χρόνο σε όλον τον κόσμο, αναδεικνύοντας έτσι την ομάδα Sasha Waltz & Guests ανάμεσα στα πιο επιτυχημένα διεθνώς καλλιτεχνικά σχήματα. Πάνω από 150 καλλιτέχνες από 25 διαφορετικές χώρες έχουν συνεργαστεί με την ομάδα ως «Προσκεκλημένοι Καλλιτέχνες». Η Σάσα Βαλτζ και ο Γιόχαν Σάντιγκ συνεχίζουν να παρουσιάζουν δημιουργίες τους στο Schaubühne am Lehniner Platz, στην καλλιτεχνική διεύθυνση του οποίου είχαν αναμειχθεί ενεργά από το 1999 έως και το 2004. Το 2005 η ομάδα έγινε αυτόνομη, επιστρέφοντας στο προηγούμενό της καθεστώς, και εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα για το ανεξάρτητο ευρωπαϊκό θέατρο στο Βερολίνο. Χορογράφοι, αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, κινηματογραφιστές, ηθοποιοί, χορευτές και μουσικοί, αυτοσχεδιάζοντας και εφαρμόζοντας διαφορετικές μεθόδους, ερευνούν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων και ιδεών. Η ομάδα Sasha Waltz & Guests είναι ένα ανεξάρτητο πολιτιστικό εγχείρημα, που μετέχει ενεργά στην ανάπτυξη του σύγχρονου χορού, καλλιεργώντας μια νέα γενιά χορογράφων.


Krzystof Warlikowski

Ο Κριστόφ Βαρλικόβσκι (Krzystof Warlikowski, γενν. το 1962) θεωρείται ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του πολωνικού θεάτρου. Μετά τα φοιτητικά του χρόνια στην Κρακοβία, όπου σπούδασε Ιστορία και Φιλοσοφία, ο Βαρλικόβσκι πηγαίνει στο Παρίσι. Εκεί, παρακολουθεί σεμινάρια κλασικού θεάτρου στην École Pratique des Hautes Études και σπουδάζει Φιλοσοφία, Γαλλική Φιλολογία και Λογοτεχνία στη Σορβόννη. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, επιστρέφει στην Πολωνία και φοιτά στο Τμήμα Σκηνοθεσίας της Ανώνατης Κρατικής Σχολής Θεάτρου της Κρακοβίας. Ως σπουδαστής, γνωρίζεται με τον μέντορα του στο θέατρο, Κριστιάν Λούπα. Έχει την ευκαιρία να γνωρίσει προσωπικά τους Πήτερ Μπρουκ, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και Τζόρτζιο Στρέλερ συμμετέχοντας σε εργαστήριά τους. Αργότερα, ο Πήτερ Μπρουκ ζητά από τον νεαρό, ακόμα, Βαρλικόβσκι να δoυλέψει μαζί του στο Impressions de Pelleas, μια παράσταση επηρεασμένη από την όπερα και βασισμένη στο έργο Πελλέας και Μελισάνθη του Claude Debussy. Αφού σκηνοθέτησε, ως σπουδαστής, αρκετές παραστάσεις, ο Βαρλικόβσκι ανεβάζει την πρώτη του επαγγελματική παράσταση στην Πολωνία, στο θέατρο Stary της Κρακοβίας. Το 1993 σκηνοθετεί τον Μαρκήσιο του Ο του Χάινριχ φον Κλάιστ και το 1995 με τον Ρομπέρτο Τσούκο του Μπερνάρντ Μαρί Κολτές γίνεται γνωστός ως ένας «αιρετικός» του θεάτρου. Ο Σαίξπηρ, ωστόσο, παραμένει ένας από τους αγαπημένους του συγγραφείς. Έχει σκηνοθετήσει έργα του Άγγλου συγγραφέα σε πάνω από δέκα παραστάσεις και μάλιστα ανέβασε δυο φορές τον Άμλετ. Τη δεύτερη φορά (1993), μάλιστα, ο Βαρλικόβσκι απορρίπτει την πολιτική διάσταση του έργου με αποτέλεσμα ο Άμλετ να θέτει ερωτήματα ακόμα και για τη σεξουαλική του ταυτότητα. Η προκλητική σκηνοθεσία του στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας (2003) ξεσήκωσε αντιδράσεις και οδήγησε στην αποχώρηση μέρους του κοινού από την αίθουσα. Όπως παραδέχεται ο Βαρλικόβσκι, ο βιβλικός και ο κλασικός κόσμος προκαλούν το ενδιαφέρον του και τον γοητεύουν δημιουργικά. Έχει ανεβάσει τις Φοίνισσες (1998) και τις Βάκχες (2001) του Ευριπίδη, καθώς και την Ηλέκτρα του Σοφοκλή (1997), τοποθετημένη στα Βαλκάνια. Από το 2000 ο Βαρλικόβσκι αρχίζει να ασχολείται με την όπερα, παράλληλα με την σκηνοθεσία σύγχρονων έργων, όπως το Καθαροί πια της Σάρα Κέην (2001). Έχει λάβει σημαντικές διακρίσεις.


BELARUS FREE THEATRE

To Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας (Belarus Free Threatre) είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της Τέχνης, που καθιερώνεται μέσα από την αντίσταση στην πολιτική καταπίεση. Μη αναγνωρισμένο από τις αρχές της χώρας, το Ελεύθερο Θέατρο, που έχει την έδρα του στο Μινσκ, παρουσιάζει «περιθωριακές» παραστάσεις ενάντια στην τελευταία δικτατορία της Ευρώπης. Η Λευκορωσία βρίσκεται από το 1994 κάτω από το αυταρχικό καθεστώς του προέδρου της, Αλεξάντερ Λουκασένκο. Ο τρόπος διαμαρτυρίας του Ελεύθερου Θεάτρου ενάντια στην κρατική λογοκρισία είναι ευφυής και δυναμικός. Το ρεπερτόριό του είναι ευρηματικό και ανατρεπτικό, με διασκευές ξένων έργων αλλά και πρωτότυπες δημιουργίες. Όντας αποκλεισμένο από τις κρατικές σκηνές, το Ελεύθερο Θέατρο, έρχεται σε επαφή και ενημερώνει το κοινό του με μηνύματα στα κινητά τηλέφωνα ή μέσα από διάφορα blogs στο διαδίκτυο, και δίνει τις παραστάσεις του σε σπίτια, υπόγεια μπαρ ή ακόμα και στο δάσος. Το Ελεύθερο Θέατρο του Μινσκ ή αλλιώς MFT, όπως είναι γνωστό στους θαυμαστές του, έχει πολλές φορές εκδιωχθεί και κάποια από τα μέλη του θιάσου του έχουν κατά καιρούς φυλακιστεί. Παρόλα τα εμπόδια κατάφερε να πετύχει συνεργασίες με σημαντικούς επαγγελματίες ηθοποιούς και καλλιτέχνες που εργάζονται και στο Yanka Kupla Drama Theatre, θέατρο επιχορηγούμενο από το κράτος.

Το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου διοργανώνεται στο πλαίσιο του:
«ΚΤΙΡΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ Κ.Θ.Β.Ε. – ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΕΓΝΑΤΙΑ»
Γ’ Κ.Π.Σ. – Ε.Π. «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 2000-2006» ΑΞΟΝΑΣ Ανάπτυξη
Σύγχρονου Πολιτισμού, ΜΕΤΡΟ 2.1
ΣΥΓΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ 75% ΑΠΟ ΕΤΠΑ
και 25% ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ.

Επιστροφή