Ένας αλλοιώτικος κόσμος, ο κόσμος του «ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΥ» και μαζί κι ο κόσμος του ηθοποιού του ΚΘΒΕ Χρίστου Στυλιανού, που μίλησε στην εκπομπή του ΑΘΗΝΑ 9,84 και την Σαπφώ Ματσιώρη μ’ αφορμή το έργο του Μάρτιν Μακ Ντόνα που σκηνοθετεί η Μαίρη Ανδρέου και αναμένεται ως τα τέλη Μαρτίου να κάνει διαδικτυακή πρεμιέρα.
-Πολύ περιορισμένη η καλλιτεχνική κίνηση αυτή την περίοδο γενικά αλλά για ακόμη μια φορά το ΚΘΒΕ έρχεται να δηλώσει ηχηρή παρουσία με το έργο Ο ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΣ … Τί πραγματεύεται κ. Στυλιανού;
Ο Πουπουλένιος έχει ανέβει αρκετές φορές στην Ελλάδα είναι γραμμένος απ’ τον ιρλανδό συγγραφέα Μάρτιν Μακ Ντόνα, και πραγματεύεται τη σχέση ενός συγγραφέα με τον αδερφό του… Ο ένας είναι συγγραφέας που γράφει αστυνομικές ιστορίες με περίεργες καταλήξεις, μέσα εμπλέκονται και παιδιά, κακοποιημένα παιδιά ουσιαστικά, και αυτοί οι δύο έχουν συλληφθεί απ’ την αστυνομία και ανακρίνονται, γιατί όλως τυχαίως κάποιες ιστορίες κάποιες ιστορίες του έχουν γίνει πραγματικότητα…
-Ήταν τυχαία η επιλογή του έργου κ. Στυλιανού; Αυτό, μέσα στο πλαίσιο της απραξίας που περιγράφετε, είχε ληφθεί απόφαση εκ μέρους του Καλλιτεχνικού Διευθυντή το Φθινόπωρο, όπως λειτουργήσουν κάποιες μικρές ομάδες, για να μπορέσουν κάπως να παράξουν έργο μέσα στο Κρατικό, γιατί οι μεγάλες σκηνές αδρανοποιήθηκαν. Κι έτσι οι παραστάσεις που ήταν έτοιμες να ανεβούν στις μεγάλες σκηνές της πόλης δεν ανέβηκαν ποτέ. Εμείς ξεκινήσαμε πρόβες από 13 Οκτωβρίου, κάναμε δυο βδομάδες από κοντά, μετά με το lock down, συνεχίσαμε διαδικτυακά και συνεχίσαμε από Γενάρη και μετά από κοντά, με covid test και μάσκες κτλ Ήταν μια πρόταση της Μαίρης της Ανδρέου της σκηνοθέτιδας της παράστασης στο Κρατικό Θέατρο, το οποίο την έκανε αποδεκτή, προχώρησε στη διανομή, κι έτσι, δόξα τω Θεώ, καταφέραμε και φθάσαμε μέχρι εδώ, όπου θα πάμε για βιντεοσκόπηση της παράστασης, θα ακολουθήσει ο απαιτούμενος χρόνος για το μοντάζ, και όταν ολοκληρωθεί, θ’ ανέβει στην ιστοσελίδα του ΚΘΒΕ. -Πάντως, είναι ένα έργο, που πολύ δύσκολα μπορείς να το κατατάξεις σε είδος…Τί ακριβώς είναι; Πώς το έχετε στο μυαλό σας; Είναι όντως πολύ δύσκολο να το κατατάξεις σε είδος… Το συζητούσα και χθες με τη γυναίκα μου, όταν λέγαμε γιατί όλοι να λένε τι «εργάρα» είναι αυτή!... Τί είναι αυτό το πράγμα, και τι είναι αυτό το πράγμα! Και ειλικρινά με απασχολεί πολύ, γιατί κάποιος να το θεωρεί «εργάρα»;… Γιατί πρόκειται για ένα έργο που δεν το καταλαβαίνεις εξ’ αρχής, ούτε τι είναι, ούτε τι λέει… κι όλα αυτά τα ζητήματα που μας απασχολούν και δυστυχώς είναι στην επικαιρότητα τον τελευταίο καιρό, ο Μακ Ντόνα, βρίσκει τον τρόπο, αν και απ’ το 2003, γιατί ούτως ή άλλως αυτά τα ζητήματα δεν εξέλειψαν ποτέ, βρίσκει τον τρόπο να τα εντάσσει στο έργο, με έναν τρόπο που ενώ στην αρχή δεν καταλαβαίνεις ή και νοιώθεις κάτι να σε ενοχλεί.. μετά το τέλος, όταν συντίθενται τα κομμάτια του πάζλ, αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος των πραγμάτων για τα οποία, μιλάει: για την κακοποίηση, τη βία, την πολιτική προέκταση όλων αυτών, γιατί υπάρχει μέσα η αστυνομία, υπάρχουν οι δύο αστυνομικοί, που μοιραία φέρουν ένα στοιχείο πολιτειακό μέσα στο έργο… επομένως υπάρχει μέσα η σχέση της τέχνης με όλα αυτά τα πράγματα και αυτό που με προβλημάτιζε είναι γιατί ένας θεατής να θέλει να δεί ένα «βαρύ» (ας το πω έτσι) έργο.. είναι για μια φορά ακόμη που η ζωή πάλι έρχεται να μας ξεπεράσει.. δεν είναι υπερβολικό τελικά το έργο.. διάβαζα τις προάλλες για τους τρεις στρατιωτικούς και είπα… είναι κάτι ανάλογο.. και λες Χριστέ μου.. αυτά δεν γίνονται… δυστυχώς γίνονται… είναι απ’ τις ιστορίες λοιπόν που δυστυχώς υπάρχουν γύρω μας…
Θα ήθελα την άποψή σας και για ότι συμβαίνει στο χώρο του θεάτρου … έχουν ανοίξει πληγές που νομίζω ΄θα πρέπει να επουλωθούν.. θα ήθελα δυο λόγια για τους συναδέρφους σας που το θεραπευτήριο θέατρο για μας για εκείνους έγινε κολαστήριο… Δυσκολεύομαι πολύ να μιλήσω για όλο αυτό…
Θαυμάζω απεριόριστα αυτούς τους ανθρώπους, που βγήκαν και μιλήσανε, με τον οποιονδήποτε τρόπο, γιατί, εδώ ένα μικρό μυστικό έχουμε μεταξύ μας, και δεν τολμούμε να ανοίξουμε το στόμα μας ή φοβόμαστε πως αν ανοίξουμε το στόμα μας, και μιλήσουμε, τι θα γίνει μετά…
Είδα πολλά απ’ τα βίντεο που κυκλοφόρησαν, με τις εξομολογήσεις αυτών των ανθρώπων, ακόμη και τη στιγμή που μιλάς, τρέμεις, τι μπορεί να συμβεί. Δεν είναι μια διαβατήριος τελετή που την περνάς και ύστερα λες, ωραία, αχ, τώρα νοιώθω καθαρός. Φαντάζομαι ότι ακόμη και τη στιγμή που ανοίγεις το στόμα σου και μιλάς νιώθεις ότι η δύναμη αυτών των ανθρώπων που σε κατέτρεχαν τόσα χρόνια, εξακολουθεί να ισχύει, οι «άκρες» τους εξακολουθούν να υπάρχουν, κι ακόμη κι όταν μιλάς, δεν είναι βέβαιο ότι θα γίνει κάτι… Δυστυχώς… τώρα δε χρειάζεται να πω κάτι .. Δεν θέλω να πω κι εγώ κάτι για τη δικαιοσύνη κι όλο αυτό το πράγμα… το ζούμε αυτές τις μέρες πια απόλυτα…
-Ξέρετε τι με απασχολεί… αν θα αλλάξει κάτι… κι αν θα αποδυναμωθούν οι εν δυνάμει θύτες.. γιατί πρέπει να αρχίσουμε να το σκεφτόμαστε και αυτό. Θέλω να πιστεύω ότι θ’ αλλάξει. Το ότι πια μπαίνουν καινούριες βάσεις στο τοπίο το επαγγελματικό και όχι μόνο στο δικό μας, διότι πολύ σωστά το θέτετε ότι δεν είναι προνόμιο αποκλειστικό του θέατρου ή του χώρου του πολιτισμού αυτό, και νομίζω γιαυτό προσθούν με νύχια και με δόντια να κρατηθεί σ’ αυτό τον χώρο. Γιατί εγώ πιστεύω πως σίγουρα υπάρχουν σε πάρα πολλούς χώρους αυτού του τύπου οι συμπεριφορές, που νομίζω οι αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει, γι’ αυτόν τον λόγο είναι τόσο έντονες, και προσπαθούν ούτε λίγο ούτε πολύ να μας βγάλουν τους ηθοποιούς στη «μπούκα». Κι επειδή έχουν μπει αυτές οι βάσεις, και θέλω να πιστεύω ότι τα νέα παιδιά, θα μπουν στον χώρο και δεν θα δεχθούν τέτοιες συμπεριφορές, δεν θα «χάψουν το παραμύθι», όπως το χουμε φάει εμείς το παραμύθι του «γκουρού», της «απόλυτης αλήθειας», που αυτό που λέω εγώ είναι νόμος κοκ… νομίζω ότι πια έχουμε μπει σε μια εποχή σχετικότητας, η οποία μπορεί να είναι και κακή, γιατί … μέσα στο μύλο όλα αλέθονται, αλλά μπορεί να είναι και καλή γιατί έτσι θα επαναπροσδιοριστούν κάποια πράγματα, θα φανούν ποιοι άνθρωποι πραγματικά αυτό που λεν το κάνουν, και δεν είναι μόνο βιτρίνα, νομίζω ότι είναι μια εποχή ξεκαθαρίσματος.
-Μακάρι.. και να δούμε, πού θα οδηγήσει… Αλήθεια, πως νιώθετε που ενώ θα πατάτε στο θεατρικό σανίδι, απέναντί σας δεν θα υπάρχουν θεατές, αλλά κάμερες; Είναι πολύ περίεργη η καινούρια συνθήκη, γιατί τουλάχιστον από τότε που ξαναβρεθήκαμε κοντά, στις αρχές Ιανουαρίου και κάνουμε τις πρόβες μας, η παράσταση νομίζω δεν ολοκληρώνεται ποτέ αν δεν μπει κι ο θεατής μέσα στο χώρο… Δε θα μπει. Τόχουμε πάρει απόφαση! Κι έχουμε καταλάβει ότι μέσω της κάμερας μόνο θα φθάσει το έργο στο κοινό μέχρι τη στιγμή όπου θα ανοίξουν για τον κόσμο και πάλι οι αίθουσες και τότε τα έργα αυτά θα ξανανέβουν αλλιώς. Αυτή η πρόθεση υπάρχει. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό και σε σχέση με την υποκριτική καθώς αντιμετωπίζεις πια την κάμερα ως το μάτι. Η κάμερα θα προβάλλει στον θεατή τι έχει επιλέξει η κάμερα να δείξει. Υπάρχει μια τηλεσκηνοθεσία πια και σε αυτό το προϊόν (ας το ονοματίσω έτσι), κι έτσι παύει κι αυτή η αίσθηση δημοκρατίας που έχει το θέατρο, αφού ο θεατής με το που μπαίνει στο θέατρο επιλέγει αυτός τι θα δει.. δεν θα τον κατευθύνεις εσύ… Γιατί υπάρχει μια κύρια δράση, αλλά υπάρχουν και δευτερεύουσες, δίπλα.. έτσι λοιπόν τώρα θα είναι πολύ καθαρό πια το τί θα προβληθεί. Ωστόσο εγώ το θεωρώ καλό γιατί ένας κρατικός οργανισμός νομίζω ότι θα πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί. Κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε, το Εθνικό και το Κρατικό που είναι Οργανισμοί που διαθέτουν μεγάλες αίθουσες, θα μπορούσε όπως συμβαίνει ήδη στην Ευρώπη σε κάποιες χώρες, αν ένα θέατρο έχει π.χ 600 θέσεις, αν μπουν 100 -150 με την θέση τους ο ένας… στη δύση κι ο άλλος στην ανατολή.. θα ήταν κάτι εφικτό…είναι μια λύση κι αυτό τουλάχιστον σε θέατρα μεγάλα… αλλά είναι θέμα πολιτικής βούλησης.. ξέρεις, ο χώρος του Πολιτισμού γεννά ανθρώπους και της Παιδείας εν γένει, γεννά ανθρώπους και μυαλά με κριτική σκέψη που θα μπορούν να αρθρώσουν κι έναν λόγο διαφορετικό νομίζω ότι είναι λίγο αχρείαστος δυστυχώς (το λέω ειρωνικά…)
-Εκτιμώ και το ταλέντο σας και τη στάση ζωής σας… Ήταν μια ευτυχής συγκυρία… η συνεργασία όλων μας… κι η άμεση σύνδεση με την πραγματικότητα που έχει αυτό το έργο… μετά κι από το «Φέστεν» και την «Οικογενειακή γιορτή», που ήταν επίσης ένα έργο που άγγιζε όλο αυτό το φάσμα, έρχεται κι αυτό το έργο να μου ξαναθυμίσει κάποια πράγματα, και να μου θέσει ερωτηματικά, σε σχέση με το τι μπορεί η αγάπη να κάνει, αν μπορεί να καταφέρει να επουλώσει κάποιες πληγές, κάποιες πληγές δεν μπορούν να κλείσουν ποτέ… κι αυτό καθιστά το θέμα του δικαίου και της δικαιοσύνης κάτι πολύ σημαντικό… μόνο αυτό μπορεί να γιατρέψει κάποιες ψυχές κι αν δε έρθει ποτέ η δικαιοσύνη είναι σαν οι ψυχές να κινούνται μονίμως παραπονεμένες κι αυτό δεν είναι καθόλου σωστό.
-Κάποια στιγμή κ. Στυλιανού θα πρέπει να συμφωνήσουμε όμως και στις έννοιες… Τί σημαίνει, δίκαιο, δικαιοσύνη, αγάπη… νομίζω ότι όλες αυτές οι έννοιες βρίσκονται σε σύγχυση… Απολύτως! Κι αυτές οι συμπεριφορές που έχουν προκύψει, αυτό το αποτέλεσμα έχουν. Μπλέκουν τις έννοιες, τα παιδιά μας, η κόρη μου ας πούμε που είναι δέκα χρονών, όταν θα αρχίσουν τα πρώτα φλέρτ, να μην μπορεί να καταλάβει όπως και τα λοιπά συνομίληκα αγόρια και κορίτσια να μην μπορούν να κατανοήσουν που αρχίζει το φλερτ και που αρχίζει η κακκοποίηση, ή την παρενόχληση. Όταν βλέπουν εμάς τους μεγάλους να λέμε άλλα αντ’ άλλα, σε σχέση με αυτά τα ζητήματα, αυτοί γιατί να καταλάβουν;