Υπαινικτικά φωτισμένος από τον Κωστή Σιδηρόπουλο, ο κόσμος που οικοδομεί η Αναστασία Ρεβή πάνω στο εύγλωττο σκηνικό του Γιώργου Πάτσα (το καμένο σπίτι με τη θέα στο γεμάτο γκράφιτι νεκροταφείο) είναι ένα πειστικό αποτύπωμα του λονδρέζικου περιθωρίου, φαιό και βέβηλο, παραδόξως όμως και ομαλά εγκλιματισμένο στην ελληνική σκηνή. Συντελεί σε αυτό η συμβατότητα της μετάφρασης (της Ρεβή και πάλι), που ηχεί σημερινή και φυσική στη γλώσσα μας, όσο και η γενικότερα καλή επαφή της σκηνοθέτιδας με το κείμενό της: νηφάλια, αλλά και με ερμηνευτική ευαισθησία, καταφέρνει να διακρίνει και να αναδείξει τους πολλαπλούς τόνους του, χωρίς υπερβολές, χωρίς να εξωραΐζει, χωρίς να εκβιάζει εύκολα συναισθήματα. Ύφος σύγχρονο και ατμοσφαιρικό, σκηνές βίας σχεδόν χορογραφημένες, εναρκτήρια και τελική βουβή εικόνα (τελετουργική κάθαρση) έξοχες. Πολύ καλές ερμηνείες από τη Μισέλ Βάλεϊ (γοητευτική και γλυκύτατη γιαγιά Σπαρκς), από τη γεμάτη τραύματα και ωραία ένταση Εύη Σαρμή (Ρίο) και από τον Κώστα Ζαχαράκη στον ρόλο του ψιλόλιγνου, παλιομοδίτη γκάνγκστερ. Τέλος, αντάξιες αγριεμένες συντρόφισσες της Ρίο η δυναμική Πάολα Μυλωνά (Μις Θειάφι) και το αφελές παιδί-κορίτσι της Βαλεντίνας Φαίδωνος (Μις Κηροζίνη).