Το έργο κινείται σε δύο βασικά επίπεδα: στο επίπεδο της πραγματικότητας του μικρόκοσμου ενός γηροκομείου (με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των τροφίμων του) και στο επίπεδο της αποτύπωσης αυτής της πραγματικότητας απ' την τηλεόραση. Μια αποτύπωση, που κάθε άλλο παρά αυθεντική είναι. Ο 'Οίκος ευγηρίας' σατιρίζει τις απαράδεκτες συνθήκες λειτουργίας αυτών των ιδρυμάτων και σκιτσάρει το είδος πληροφόρησης που προβάλλεται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, όπου η διαφήμιση περνά μέσα από ένα αθώο, φαινομενικά, ρεπορτάζ.