Η ρομαντική (;) μου ιστορία… Μια ιστορία είναι πάντα μια ιστορία… ή μήπως δύο… ή και περισσότερες… Τελικά ίσως μια ιστορία να μην είναι πάντα μια ιστορία, αλλά τόσες όσες και τα πρόσωπα που την αφηγούνται. Μέσα σε έναν ομιχλώδη σκοτεινό και περιορισμένο λαβύρινθο ανθρώπινων σχέσεων, οι ήρωες του έργου προσπαθούν να συναντηθούν και να επικοινωνήσουν μέσα από τη μάχη των δύο φύλων. Ψάχνουν να λύσουν το αίνιγμα της αγάπης, της μοναξιάς αλλά και των συμβιβασμών που πρέπει να κάνει κανείς για να βρίσκεται σε μια σχέση. Παράλληλα ψάχνουν να βρουν τον τρόπο να βγουν από αυτόν τον λαβύρινθο σκοντάφτοντας συχνά σε αδιέξοδα σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να γλιτώσουν από τον «Μινώταυρο» της ίδιας τους της ύπαρξης… Καταλήγουν πάντα στα ίδια μέρη κάνοντας κύκλους… Από τη δουλειά στο μπαρ, από το μπαρ στο σπίτι, από το σπίτι στην ανάμνηση και πάλι από την αρχή, τα ίδια αδιέξοδα, οι ίδιες παραστάσεις, τα ίδια άλυτα προβλήματα… Δεν παραιτούνται όμως… Συνεχίζουν με όπλο το χιούμορ που η ίδια η ζωή διαθέτει άφθονο όταν «παίζει» με τις ζωές των ανθρώπων, των πεισματάρικων αυτών υπάρξεων και, με απίστευτη επιμονή, βλέπουν κάπου το φως και τρέχουν με κάθε θυσία να το αγκαλιάσουν... Κι εκεί αρχίζει μια άλλη ιστορία… ή μήπως άλλες…