Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εκφράζει τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια της
Άλκης Ζέη, μιας από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες των ελληνικών γραμμάτων, αγαπημένη συγγραφέα και πρέσβειρα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό με πλήθος διακρίσεις, βραβεύσεις και μεταφράσεις. Έζησε μια μυθιστορηματική ζωή συνυφασμένη με τη νεότερη ελληνική ιστορία. Φυλακίστηκε, εξορίστηκε, πίστευε, ωστόσο, σε έναν καλύτερο κόσμο, για τον οποίο άξιζε να δώσει τη ζωή της. Η
Άλκη Ζέη αφήνει πίσω της τεράστια παρακαταθήκη με το έργο της που το χαρακτηρίζει ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής της, η κριτική της στάση, το χιούμορ και η διεισδυτική της ματιά στα γεγονότα που μεταφέρουν μέσα από την πένα της πανανθρώπινες αξίες από γενιά σε γενιά.
Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της. Το 2012 αναγορεύτηκε επίτιμη διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Κύπρου. Το 2014 αναγορεύτηκε επίτιμη διδάκτωρ του Τμήματος Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ το 2015 απέσπασε την ίδια τιμή από το Πανεπιστήμιο Πατρών της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών. Τον Ιανουάριο του 2015 έλαβε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής, διάκριση που αποδίδεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε διαπρεπείς προσωπικότητες των τεχνών, των επιστημών και των γραμμάτων, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2015 τιμήθηκε από τη Γαλλία με τον τίτλο του Ταξιάρχη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων (Commandeur de l’Ordre des Arts et des Lettres).
Με το ΚΘΒΕ συνεργάστηκε σε δύο παραγωγές:
Η
Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923 και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, απ ΄όπου καταγόταν η μητέρα της. Όταν άρχισε το σχολείο, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι και στη συνέχεια στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας, στο τμήμα σεναριογραφίας. Από το 1952 έως το 1964 έζησε σαν πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση μαζί με τον άντρα της θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου, Εκεί γεννήθηκαν και τα δυο παιδιά τους. Το 1964 επιστρέφει οικογενειακώς στην Ελλάδα, αλλά με την έλευση της χούντας έφυγε στο Παρίσι με την οικογένειά της.
Από πολύ μικρή ασχολήθηκε με το γράψιμο. Στις πρώτες ακόμη τάξεις του Γυμνασίου άρχισε να γράφει κείμενα για το κουκλοθέατρο. Το 1963, εκδίδει το πρώτο της μυθιστόρημα, «Το Καπλάνι της Βιτρίνας», εμπνευσμένο από τα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, υπήρξε έργο - σταθμός για την ελληνική παιδική λογοτεχνία και θεωρείται πλέον ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας για παιδιά, με συνεχείς επανεκδόσεις και αναρίθμητες μεταφράσεις και διακρίσεις στο εξωτερικό. Ακολουθεί μια σειρά μυθιστορημάτων για παιδιά, και το 1987 κυκλοφορεί το πρώτο της βιβλίο για μεγάλους «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα». Το 2013 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο», και το 2017 το «Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά». Το σύνολο του έργου της είναι μεταφρασμένο και κυκλοφορεί σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο. Η ίδια έχει επίσης μεταφράσει από τα γαλλικά, τα ιταλικά και τα ρωσικά αρκετά βιβλία.