Μήπως στην προσπάθειά μας να περιχαρακώσουμε τα όριά μας προκειμένου να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας από τους «άλλους», γινόμαστε από θύματα θύτες; Μήπως ο ρατσισμός κι η εγκληματικότητα όταν χτυπάνε την πόρτα μας, μας μεταμορφώνουν σε ό,τι περισσότερο φοβόμαστε και μισούμε; Ποια ορφάνια τελικά μας στοιχειώνει περισσότερο; Ποια ορφάνια είναι περισσότερο απειλητική για τη ζωή μας; Αυτή της απώλειας από το θάνατο, εκείνη της εγκατάλειψης από την ίδια την οικογένεια ή της παραπλάνησης ενός κοινωνικού συστήματος που υπόσχεται και μετά εγκαταλείπει; Το έργο διερευνά την ατομική ευθύνη και την κοινωνική συνείδηση του καθενός μας όταν βάλλεται άμεσα ή έμμεσα η ύπαρξή μας, στις πτωχευμένες ηθικά σύγχρονες κοινωνίες μας. Η σκηνοθετική προσέγγιση της συγκεκριμένης παράστασης μέσα από την προτεινόμενη σκηνογραφία και κυρίως με τις ερμηνείες των ηθοποιών και την έλλειψη απόστασης του θεατή από τη δράση, αποκαλύπτει σε αυτόν την κοινωνική πραγματικότητα που εκπροσωπούν τα πρόσωπα του έργου: Λίαμ, Έλεν, Ντάννυ.