Το έργο βασίζεται στη θρυλική μορφή του Διγενή, στη βυζαντινή λαϊκή μυθολογία και στη θρησκευτικοπολιτική αίρεση των Παυλικιανών (9ος αιώνας), της οποίας ο Διγενής εμφανίζεται ως μαχητικός ηγέτης. Η αίρεση αυτή υποστηρίζει ότι ο Ιησούς δεν είναι γιος του Θεού, αλλά του Ανθρώπου και ο σκοπός του είναι να κατευθύνει τους λαούς προς την 'Ενότητα και την Αλήθεια'. Η τολμηρή σκέψη του Διγενή να φέρει την επαγγελία πάνω στη γη τον φέρνει σε σύγκρουση με την Εκκλησία και τους ηγέτες του Βυζαντινού κράτους. Ο Διγενής θα βγει νικητής αλλά θα θανατωθεί ύπουλα, αφήνοντας το όραμά του στις κατοπινές γενιές. Ο συγγραφέας, χωρίς να κάνει θρησκευτικό κήρυγμα, λαχταρώντας μια επίγεια Εδέμ χωρίς πολέμους, πείνα, εκμετάλλευση και βασανιστήρια, ζωντάνεψε τα θεατρικά σύμβολα με προβλήματα παρμένα από τον σύγχρονο κόσμο. Το έργο του είναι ένα έμμεσο σχόλιο για το δράμα του ελληνικού και δυτικού πολιτισμού, που υποτάχτηκε στη δουλεία, στην αδικία, και στη βαρβαρότητα.