Με τόλμη που εκπλήσσει, ο Έντουαρντ Άλμπη, αδιαφορώντας για κάθε πρόσχημα ρεαλισμού, στήνει στη σκηνή ένα σύγχρονο 'σκοτεινό' αλληγορικό παραμύθι, με τη λογική και την ποίηση του ονείρου. Παίζει, με εξαιρετική χάρη και ευφυία, με διάφορα είδη θεάτρου για να οικοδομήσει τον φαντασιακό κόσμο του έργου του και με τα υλικά του παραμυθιού μιλά για άλλη μια φορά για τα ζητήματα που τον τυραννούν σε όλη του τη διαδρομή: την αγωνία του ανθρώπου να αρθρώσει μια ταυτότητα, να συλλάβει τον κόσμο και το νόημα της ύπαρξής του, τον τρόμο του κενού, την αξία του πόνου, τα ασαφή όρια της πραγματικότητας.